+18 yetişkin okurlar için uygundur.
O bu dünyanın en güzeli.
O gri gözlü bir seri katil.
O çocukların kahramanı.
O bir kimsesiz, herkesin aradığı bir kimliksiz.
O Gri.
O Ateş Atakanlı.
Ve o karanlık gecede her şey değişti.
Aşk ise bu denklemde en y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ateş Atakanlı'nın çok zeki bir karakter olduğunu bölümlerde hep vurguluyorum. Ateş gerçekten dahi sayılabilecek üstün bir zekaya sahip ve Gri kimliği bu yüzden bu zamana kadar hiç açığa çıkmadı, polisler onu hiç yakalayamadı. Özellikle bu bölümün son sahnesinde Ateş'in üstün zekasını çok net birşekilde görebilirsiniz.
Kitabın başından beri Gri'nin verdiği savaşı, Ateş'in ailesini bulma savaşını okuyorsunuz. Bu savaş şimdilik bitti diyebiliriz ama Gri geri döner mi, neden geri döner, nasıl ve ne zaman geri döner, bunu da okuyarak göreceksiniz.
Ayrıca Ateşve Mavi'nin yanında kitabın diğer en önemli karakteri Duhan Aktuğ. Bir yerden sonra kitabın her bölümünde Duhan da olacak. Bu savaş Levent Polat ve Atakanlı, Aktuğ savaşı. Mavi'nin de savaşta büyük bir yeri var.
Cloudeater, Lethal
İyi okumalar!
Evrim gerçektir. Değişim ve gelişim kaçınılmazdır. Hislerse daima ilkeldir.
Patlayabileceğini bildiğim bir bombaya koşarak Ateş'e doğru atılmama sebep olan da ilkel bir histi. Aşk insana her şeyi yaptırabiliyordu.
Ateş'in beni sıkıca saran kollarının arasındaydım. Patlayan şeyin silah olduğunu anladığımda gözlerimi açıp Ateş'e bakmak istedim ama yapamadım. Gözlerimi açmaya, gözlerimi açtığımda onu kaybettiğimi görmekten korkuyordum.
Başımı göğsüne yasladığımda hızla çarpan kalbinin atışları kulağımı doldurarak bana onun yaşadığını gösterdi. Korku içimden yavaşça çekilirken kolumda yakıcı bir acı hissettim ve vurulduğumu o an anladım.
Bomba patlamamıştı. Adam bana yalan söylemişti.
Ateş'in, "Mavi." dediğini duydum. Adımı öyle bir söylemişti ki sanki içinde duyulmayan cümleler vardı.
Gözlerimi yavaşça açtığımda ilk gördüğüm koluma götürdüğü eli oldu. Elini kolumdaki yaraya bastırdığında kanım eline bulaştı. Dokunuşu kolumdaki yarayı iyileştirmek ister gibiydi.
Elim boynundaki kolyesine gitti ve kolyesinin ucundaki ateş figürüne tutunarak, "Kolyen seni korudu Ateş." dedim.
Kolyesini tutan elim titriyordu ama bu titreme belli belirsizdi. Dışarıdan bakan birinin göremeyeceği bir titreme olsa da Ateş'in gördüğünü biliyordum.
"Artık ne hissettiğimi anlıyorsun." Sesim sakindi. "Sevdiğin insan kollarının arasında kan kaybederek acı çekiyor. Kolunu çıkarıp ona vermek istiyorsun ama yapamıyorsun. Bu çok acımasızcaydı."
Ateş yüzüne maske gibi çektiği siyah boyunluğu indirerek önce gözlerime, sonra kolyesini tutunan elime baktı. Gevşeyen parmaklarımı tekrar kolyesinin ucundaki ateş figürünün üzerine örterek beni kaldırdı ve sırtımı gövdesine yasladı.
