Evenbeeld part I (voltooid)

Hoofdstuk 3

Ik heb nog nooit op een motor gezeten in de twintig jaren van mijn leven en vind het doodeng. Daarom verstevig ik mijn grip om Ian en doe mijn ogen dicht. Ian merkt dat ik mijn greep vaster zet om zijn middel en ik voel hem glimlach onder het gebrul van de motor.

"Zit je goed?" vraagt hij en laat het gas los.

"Ik moet even wennen!" schreeuw ik boven het geluid uit.

Ian gooit het gas vol open en we schieten vooruit. Ik gil en hou me stevig vast. In dit tempo zijn we zo bij Fiësta, gelukkig denk ik. Ian laat het gas weer wat los en draait de winkelstraat van Greenfield in.

Achter me hoor ik getoeter en draai me om. In de auto achter me zie ik Tom, Anna en Isa zitten. Isa hangt uit het raam en juicht ons toe. Ian rijdt de stoep op en zet het gas uit.

"Je mag er nu wel vanaf hoor, Aliva." Zegt hij met een glimlach. Trillend stap ik van de motor en kijk hem een beetje beduusd aan.

"Deed je dat nou expres? Ik zei toch dat ik even moest wennen aan de snelheid!" Ik geef hem de helm en stamp richting Fiësta.

Voordat ik naar binnen kan gaan heeft Ian de deur al verspert. "Aliva, sorry, luister even naar me ik deed het niet expres ik dacht dat het zou helpen om je te laten wennen aan de motor." Zegt hij met een onschuldige blik op zijn gezicht. Ik ben zo boos dat ik mij van binnen voel trillen. Wat denkt hij wel niet! Ik ben best in voor een beetje gevaar, maar dit sloeg nergens op. Ik probeer langs Ian Fiësta in te glippen, maar hij houdt mij tegen en laat tegelijkertijd Anna, Tom en Isa er langs zodat ze naar binnen komen.

"We komen er zo aan!" Roept hij hun toe. Ik zie Anna en Isa hun schouders ophalen, wat mij nog meer frustreert. Hoe kunnen zij net doen alsof er niets aan de hand is.

Ik gooi mijn handen in de lucht en geef me over. Ian begint een klein beetje te lachen en trekt mij naar zich toe. Weer voel ik de vreemde rilling en verstijf even in zijn armen. Als ik mij probeer los te trekken kijkt hij me vreemd aan.

"Wat is er Aliva?" ik schud mijn hoofd en ga op de stoelen op het terras zitten.

"Wat er is? Ik weet het niet elke keer als ik jou aankijk voel ik me anders dan normaal. Net alsof er een bepaalde connectie is tussen ons is, maar tegelijkertijd ook een muur waar ik mij aan brand." ik kijk hem aan en vervolg "ik weet niet wat het is, want als ik normaal zoiets voel of tegenkom, dan kan ik het gevoel bestrijden. Gewoon net zolang denken dat het gevoel er niet is en dan verdwijnt het weer of net zolang iemand aankijken totdat deze wijkt voor mij." Ian kijkt me aan met een soort van begrip.

"En het klinkt misschien alsof ik gestoord ben, maar zo is het altijd al geweest. Ik kan de omgeving waar ik in sta beheersen en als iets niet gaat zoals ik het wil, dan zet ik het naar mijn hand behalve dan bij mijn ouders. Deze hebben het meteen door als ik de dingen wil omzetten naar mijn hand. Wat nog wel het meest frustrerende is van alles." Ik heb door dat ik begin te ratelen en kijk Ian aan, deze mij aanstaart.

"Zeg alsjeblieft iets voordat je me voor gek verklaard."

Ian kijkt me even aan schud dan zijn hoofd "Ik verklaar je niet voor gek, Aliva. Het bewijst maar weer hoe bijzonder je eigenlijk bent. Wat kun je eigenlijk nog meer?"

Ik zak onderuit op mijn stoel "Neem je me nou in de maling. Ik vertel je net dat ik dingen kan die anderen niet kunnen en heb dit nog nooit verteld aan niemand, behalve aan mijn ouders en die dachten dat ik ze zag vliegen. Je neemt het serieus en wilt weten of ik nog meer kan?!?" ik ga recht zitten en neem Ian in mij op.

Hij gaat verzitten en komt dichterbij. "Aliva, je kent mij nog maar net, maar je merkt dat er een bepaalde connectie tussen ons is. Ik kan niet zeggen wat het is, maar ik voel het ook."