ကို့ကို့ ရဲ့ လူ...

part 1

သာယာ သောနေ့တရက်..
မြက်ခင်းပြင် စိမ်းစိမ်း....
နေရောင်ဖျော့ ဖျော့ရယ်..

ကျောင်းသားတွေရယ် တယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ စကားပြောသံက လမ်း‌တလျှောက် ပျံ့လွင့်နေလေသည်။

"Jiong Min"

အနောက်မှ ပြေးလိုက်လာသော ကောင်လေးတစ်ယောက်..

"ဟျောင် Jiong Min စောင့်အုံး မင်း‌ကွာ ငါ့တောင်မစောင့်ဘူး"

Joing Min လည်းစိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့်...

"ငါပြောပြမယ် ငါမင်းကို ကျောင်းသွားဖို့စောင့်နေတာ လွန်ခဲ့တဲ့ တနာရီလောက်ထဲက...ဒီနေ့က ကျောင်းတက်ရက်ပထမဆုံး ငါတို့မှာ လုပ်စရာတွေ အများကြီးရှိတယ်"

"တော်တော့ ဆက်မပြောနဲ့တော့ နားတေညီးလို့"

ထိုကောင်လေးမှာ ရှုံးမဲ့နေပြီမို့

"ဟူး."

Jiong Min လည်း ဘာမှ ဆက်မပြောဘဲ သက်ပြင်တချက်ချကာ လမ်းကို ဆက်လျှောက်နေလိုက်သည်။

Jiong Min တို့ လဲ ကျောင်းရောက်ပြီး မတွေ့ရသော သူငယ်ချင်းများအား နှုတ်ဆက်နေလေသည်။

Jiong min က အေးအေးဆေးဆေး ဘဲ နေချင်တာမို့ လူအုပ်များကြားမှ တိုးဝှေ့ကာ သူထိုင်နေကြ ကျောင်း အနောက် ဘက်မှ ရေကန်ကြီးနား တွင် ထိုင်ရင်း စာအုပ်တစ်အုပ်အား ဖတ်နေလေသည်။

"ကိုကို..."

Joing Min လည်း ရင်းနှီနေတဲ့ အသံလေးမို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့

"Xubin မင်း ဘာလာလုပ်တာလဲ ငါမင်းကိုမနှစ်ကလဲ ငါ့အနားမှာ မရှိစေချင် လို့နည်းမျိုးစုံနဲ့ မောင်းထုတ်ပြီးပြီး ငါအေးအေးဆေးဆေး နေပါရစေ ထွက်သွားပေးပါ"
Jiong Min သူ့အရှေ့က ကောင်းလေးကို ရင်နာနာနှင့်ပင် မောင်းထုတ်နေရသည်။ တချက်ချက် မှိုင်သွားတဲ့ ထိုမျက်နှာလေးကို အကြည့်လွှဲ ဖို့ရာလဲ မတက်နိုင်။ သို့သော်လည်း သူမိဘ များမှာ မိမိအား သူတို့သားနှင့် မပက်သက်ရန် အကြိမ်ကြိမ် လာပြောခဲ့ပြီမို့ မနှင်ခြင်ဘဲ နှင်ရအုံးမယ်။

"ကိုကို အရမ်းပြောင်းလဲ သွားတယ်နော် ကိုကို မကြိုက်တာ ငါဘာလုပ်ခဲ့လဲ ကိုကိုပြော... "