I raised him 88
ဗားန်မှာ လမ်းပျောက်သည့်ကလေးငယ်ပမာ ဧကရာဇ်နန်းတော်တွင်းတွင် ပတ်လျှောက်နေသည်။
"ဒါက စားသောက်ပွဲကို သွားတဲ့ စင်္ကြံထင်တာပဲ..."
သူမအတွက် ဆာစီးနီယာပြင်ဆင်ပေးထားသော ဂါဝန်ကို ဝတ်ဆင်ထားကာ စံအိမ်မှ မထွက်ခွာမီကပင် သူမကို ဆာစီးနီယာနှင့်အတူတကွ အစေခံများက သေချာပြင်ဆင်ပြောင်းလဲပေးလိုက်သည်။
"စားပွဲတော် စတာနဲ့ ဒီဂါဝန်ကိုဝတ်ပြီး စားသောက်ပွဲ ခန်းမထဲကို လာခဲ့နော်"
ဘာကြောင့် ထိုသို့စေခိုင်းသည် မသိသော်လည်း သူမမှာ ဆာစီးနီယာပြောထားသည့်အတိုင်း ဂါဝန်လဲလှယ် လာခဲ့ရသည်။ အစေခံအနေဖြင့်သာ လာသော်လည်း အဘယ့်ကြောင့် ဂါဝန်ဝတ်ဆင်ခဲ့ရမှန်း သူမဘာသာတွေးတောနေသည်။ သို့ရာတွင် ဆာစီးနီယာ၏ပြောစကားကို မလွန်ဆန်နိုင်သောကြောင့် သူမ၏ လေးလံသော ဂါဝန်အနားသားကို ကိုင်မကာ စားပွဲခန်းမကို ရှာဖွေနေသည်။
"...ဗားန်?"
အနောက်မှ ရင်းနှီးသောအသံဖြင့် သူမကို ခေါ်လိုက်သောအခါ လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ၏ သဘာဝအတိုင်းချထားသော ရှည်လျား ညိုမှောင်သည့် ဆံပင်ရှည်တို့မှာ ကြယ်ရောင်အောက်တွင် ချောမွေ့တောက်ပနေသည်။
"အရှင့်သား..."
ထင်မှတ်မထားသူကို တွေ့မြင်ကာ ဗားန်မှာ အံ့ဩမျက်လုံးပြူးသွားသည်။
သေသပ်သော ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသော လိုင်မာဖီးယပ်စ်မှာ ကော်လာကြယ်သီးနှစ်လုံးဖြုတ်ကာ စားသောက်ခန်းမမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့ ဖီးသပ်ထားသည့် နေရောင်ကဲ့သို့ ဝင်းဝါသော ရွှေဝါရောင်ဆံပင်များမှာ သူ့လက်နှင့်ပင် ထိုးဖွထားသလို အနည်းငယ်ပွယောင်းနေသည်။
"လမ်းပျောက်နေတာလား?"
ဗားန်ကို ငေးကြည့်နေမိသော လိုင်မာဖီးယပ်စ်က ပြန်သတိဝင်ကာ မေးလိုက်သည်။ ယနေ့ပွဲတက်သော အမျိုးသမီးများ အားလုံးထက် ပိုလှပသော ဗားန်၏ အသွင်အပြင်ကြောင့် သူ့နှလုံးသားမှာ ရင်ခုန်သံပြင်းထန်နေသည်။
