Muhteriz: İnce düşünceli olduğu için aşırı düşünceli davranan, kimseyi kırmamak için kendi kırılan insan.
Hayatım hiçbir zaman genç bir kızın yaşayabileceği bir hayat olamadı; babamın işleri yüzünden defalarca kaçırıldım, alıkonuldum, ablamın gözler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yare dünyayı değişemem ki..."
Ömer Faruk Küçük
☁️ ☁️ ☁️
07.09.23
İmer Varlıklı
Hiçbir zaman korkak bir insan olmadım, korktuğum her şeyin üzerine gidip cesaret kazanabildim. Ama sıra sevdiklerime geldiğinde her şeyden korkuyorum be... En çok da onlara zarar gelmesinden korkuyor insan. Telaşla odada dört dönerken Çilek ablam bilmem kaçıncı bezi ısıtıp Kaya abimin alnına koydu.
"Çilek böyle olmayacak gibi, hastaneye mi götürsek?" Atahan'ın sorusuyla Çilek ablam başını iki yana salladı.
"Kaya hastanelerde daha çok strese giriyor abi, ama haklısın böyle olmaz. İmer gidip nöbetçi eczaneden serum vesaire al." Ablamın sözlerine başımı sallayıp koşarak odadan çıktım, merdivenleri atlayarak indim. Garaja geldiğimde koruyucu takımlarımı giymeden, üzerimdeki pijamayla direkt motora bindim. Anahtarı kontağa sokarken kaskı takmakla takmamak arasında kalsam da çoktan garajdan ve evden uzaklaşmıştım.
Nöbetçi eczaneyi bulup malzemeleri almam, eve dönmem tam yarım saati bulmuştu. Eve döndüğümde Atahan garaj kapısında bekliyordu. Biraz kızgın gibi durduğunda duraksadım ve kızarmış gözlerimi saklamaya çalıştım. Motorda hızlı gittiğimden rüzgar gözlerime direkt vuruyor, aşırı yakıyordu. Gözyaşlarım yanmadan dolayı akarken devam eden akan yaşlarımı şakaklarımda kurutuyordu.
"En azından kask takabilirdin," dedi asansöre bindiğimizde ben saçlarımı düzeltmeye çalışırken. "Abin için endişelenirken seni kaybedebilirdik."
"Senin için iyi ya, omzundan bir yük, telefonundan bir isim eksilir." Cevabıma güldüğü sıra abimin katına geldiğimizden onu beklemeden indim. İçeri girdiğim gibi Kaya abimin diğer tarafına geçtim, aldıklarımı poşetten ve paketlerinden çıkardım. Önce gidip elimi yıkamayı ihmal etmemiştim.
"Abim hastanelerde çok stres olunca her şeyi öğrendim, bir daha düşmediği sürece hiç hastaneye götürmedim. Bu ateşi de zaten yorgunluktan, üst üste büyük korkular yaşadı." Cevap verirken abimin kolunun üst kısmına doktor eldiveni bağlayıp sıkmıştım. Ortaya çıkmış damarına iğneyi batırırken benim canım yansa da abim hiç tepki göstermemişti. Kelebeğe bantları yapıştırıp Çilek ablamın hazırladığı serumu taktım ve Atahan'ın getirdiği ayaklı askılığa serumu astım.
"Bu serumla birkaç dakikaya ateşi düşer, ağrısı da kalmaz." Konuşan Çilek ablama döndüm. "Acıtmamışsındır İmer. Acıtsaydın emin ol tepki gösterirdi."
"Başka serum var mı?" diye soran Atahan, yatağın yanına çektiği koltuğa oturmuştu.
"Var, stok aldım." Cevabımdan sonra üzerindeki badinin kolunu katlayıp o kolu bana uzattı. "Ne?"
