Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'embrasse-moi à l'aube.'
'şafak vakti, öp beni.'
...
12.12.1984
Bayım, Kızmayın lakin size nasıl tanıştığımızı anlatmaktan vazgeçtim. Pekala vazgeçmek denemez aslında, ertelemeye karar verdim diyelim. Korkmayın, anlatacağım günler gelecek elbette ama size söyleyecek çok şeyim var. Hepsi zira sırayla olmalı.
Hem size söz veriyorum, unutmayacağım o anları. Hiçbir illet, benden sizinle olan anılarımı alamayacak.
Dikkatinizi çekti mi bilmem, bu gün ayın 12'si. İki gün önce size yazmaya karar vermiştim. Yazamadığım o iki gün içerisinde ise elimde olmayan şeyler meydana geldi. Hizmetlilerimden birini size yazmaya karar verdiğim gecenin sabahında ölü buldum. Niyetim kaybettiğim mürekkebimi bulmaktı ancak sadece onun cansız bedenini bulabildim. Diğer hizmetlilerin söylediklerine göre uzun zamandır hastaymış zaten. Ben ise ne kadardır hasta olduğunu dahi hatırlamıyorum.
Onun ölümü, beni amansızca yakalayarak elimi kolumu bağladı. Size yazamayacak kadar beter etti beni. Çünkü..severdim onu. Bana daima kibar davrandırdı ve kendimi bildim bileli benimleydi. O gittiğinde.., vedaların kaçınılmaz olduğunu fark ettim. Halbuki o gece bana size yazmam için kağıt kalem getiren O'ydu. Son bakışlarını anımsıyorum, şefkat doluydu. Ben ise bana veda eden bakışlarını anlayamadım. Gözlerimin önünde ölüp giden birini göremedim.
Bayım, Sizi de mi göremedim?
Benden nasıl an be an kopup gittiğinizi, aramızdaki her şeyin zamanla bittiğini göremedim mi?
Belki de dünya'nın bana kör olduğu kadar ben de insanlara, bilakis size kördüm. Hep dediğim gibi, nefret ettiğim her şey oluvermiştim işte. Birinin ölümünün farkında olamayacak kadar somutlaşmıştım bu hayattan.
Başka bir şeyden bahsetmeliyim size, kendimden. Bakın benim beynim, her bir düşüncemde sızlıyor, en ufak bir hareketimde dahi sancılanmamı sağlıyor. Ben sahiden de dayanamaz oldum artık. Size yazma fikri başlı başına kötü bir fikirdi sanırım. İyi gelir sanmıştım, neden solumdaki bu ağrıyı geçiremiyor o halde?
Ne bildiğimi artık bilmiyorum. İki gündür zaman kavramımı da kaybettim. Her şey daha da kötüleşmeye yemin etmiş gibi. Yine de size bu mektupları göndereceğim. Evet, hatta şimdi hemen yapacağım bunu. Şayet size ihtiyacım var. Yalvarıyorum, geçirdiğimiz günlerin hatırına yanıt verin bana. Size yazmış olmanın kötü bir fikir olmadığını gösterin. Ellerimden tutun, dansa kaldırın beni. Zihnimdeki anılar yok olup gitmeden önce eskisi gibi olalım.
Bayım, lütfen, bir şafak vakti öpün beni.
...
'Embrasse-moi pour que je sache que je suis en vie'
