"Karya'nın babası olayım. Evlen benimle."
"Pardon? Daha bir saat önce tanıştık biz farkında mısın?"
|mpreg|
|Aşk yeniden temalı|
|changlix, minsung, seungın|
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~•~•~
"Özür dilerim."
Güldü Hyunjin. "Ne için?"
"Rahatsız ettim seni." Dedi Chan gözlerini kaçırarak. Hyunjin iç çekti. "Ben rahatsız olmadım. Alıştım bu tür sorulara. Ayrıca herkese de bu cevabı vermiyorum ama sen doktor olduğun için bu konuda bilgili olduğunu düşünerek sana söyledim."
Kafasını aşağı yukarı salladı Chan. "Çok detaylı bir bilgiye sahip değilim ama evet, bunun mümkün olduğunu biliyorum."
Chan, kafasını omzuna koymuş derin uykuda olan çocuğa bakıp gülümseyerek döndü Hyunjine. "Evet. Bende onu sevdim."
"Normalde herkesle bu kadar samimi olmayı pek sevmez." Diyerek oğlunun sarı saçlarını okşadı Hyunjin.
Kaşlarını kaldırdı Chan. "Öyle mi? Ben ayrıcalıklıyım o zaman."
"Doktorsun ya, o yüzden. Diğer çocukların aksine Karya doktorları çok sever."
"Doktor olduğum için gurur duydum." Dedi Chan gülerek. Hyunjin de güldüğünde bu gülüşün altında yatan burukluğu merak etti Chan. "Hyunjin." Dedi Hyunjin'in ona bakmasını sağlayarak. "Karya'nın diğer babası nerede?"
Hyunjin'in yüzü bariz bir şekilde düşerken gözlerini de kaçırdı Chandan. "Hiç olmadı."
"Nasıl?" Chan merakına yenik düşerek sorduğunda Hyunjin tekrar ona baktı. "Bu konuda konuşmasak olur mu? Karya'nın tek ebeveyni benim. Onun benden, benim de ondan başka kimsemiz yok."
"Ailenin yanına döndüğünü söylemiştin. Nasıl kimsen yok."
"Ailemin yanına yıllar önce onları terk eden aksi çocukları olarak dönüyorum. Üstelik yanımda beş yaşında bir çocukla." Güldü kendi kendine. "Kabul etmeyecekler." Dedi kafasını sağa sola saklarken.
Chan'ın kaşları çatılmıştı. "Nerede kalacaksın peki? Ailen seni geri çevirirse ne yapacaksın?"
Omuz sikti Hyunjin. "Hiçbir fikrim yok. Bakarım ama başımın çaresine. Beş yıldır tek başıma nasıl başa çıktıysam bu hayatla, yine çıkarım. Sadece biraz zamana ihtiyacım var."
Chan tam bir şey söyleyecekken uçakta inişe hazırlandıkları, yolcuların yerlerine geçip kemerlerini bağlamaları anons edildiğinde Hyunjin iç çekti. "Biz artık kendi yerimize geçelim."
Ayağa kalkıp dikkatlice oğlunu kucağına aldığında Karya yavaş yavaş uyanıyordu. Babasının boynuna kafasını gömüp gözlerini yeniden kapattığında Hyunjin Chan'a baktı.
"Teşekkürler Chan." Dedi gülümseyerek ve kendi koltuklarına geçti.
Uçak indiğinde Hyunjin de oğlunu ve bavullarını alıp yürümeye başladı. Ailesine nasıl bir açıklama yapacağını düşünüp duruyordu.
