"Introwersja (inaczej introwertyzm) to jeden z dwóch głównych typów osobowości według teorii psychologicznych, zwanej teorią osobowości Eysencka. Drugi główny typ osobowości to ekstrawersja. Introwertycy charakteryzują się tym, że często odczuwają większy komfort w sytuacjach, w których mogą być sami lub w mniejszym gronie osób. Są skupieni na swoim wnętrzu, głębszych myślach i emocjach. Introwertycy często potrzebują czasu na refleksję i regenerację po interakcjach społecznych, które mogą ich wyczerpywać."
Ze zwykłego wyjaśnienia wygląda to na coś co jest proste i łatwe do zrozumienia jednak w żadnym wypadku tak nie jest. Nazywam się Mateusz a to moja historia.
Zacznijmy od początku. Kiedy byłem dzieckiem moje grono znajomych było dość ograniczone, ale nie myślcie, że coś było nie tak. Ja sam tego chciałem, odczuwałem wrażenie, że im mniej ludzi jest obok mnie tym mniej mam głowie. Panowałem nad otoczeniem, nie stresowałem się, było mi po prostu dobrze. Nie spotykałem się zbyt często. W szkole podstawowej na wyjścia brakło czasu przez natłok prac domowych, plakatów i konkursów. Moje stopnie były bardzo dobre, czasem nawet celujące. Przez rok szkolny spotkań w gronie znajomych praktycznie nie było. Kiedy przychodziły wakacje od czasu do czasu spotykaliśmy się i graliśmy w piłkę. Warto wspomnieć, że nie pałałem miłością do piłki nożnej. Na boisku byłem tylko dlatego, że miałem tam znajomych. Czas pokazał, że z roku na rok coraz mniej się tam zjawiałem. Już wtedy można było pokusić się o stwierdzenie, że otoczenie innych nie do końca jest mi niezbędne. Tęsknota za znajomymi dawała o sobie znać, jednak nie tak bardzo jak pytania od innych kiedy wspólnie spędzimy czas. Większość z wyjść wspominam raczej jako usilne spotkania w których według moich znajomych musiałem być. Czas pokazał mi, że wspólne wyjścia mogę odbierać jak najbardziej pozytywnie jednak, są one o wiele rzadsze i w mniejszym gronie. Warto wspomnieć, że stres był i jest głównym towarzyszem moich wyjść z domu. Często to właśnie on przejmował nade mną kontrolę. Poranki przed spotkaniem z znajomymi zaczynały się okropnym bólem głowy, wymiotami i bólem brzucha. Niestety stres zawitał także kiedy wychodziłem do szkoły - objawy były identyczne dokładnie od poniedziałku do piątku. W szkole podstawowej ilość stresu była moim zdaniem ograniczona, jednak liceum było placówką bardziej poważną i wymagającą. Z wszystkimi moimi porannymi trudnościami udałem się z rodzicami do lekarza jednak i tam po wielu badaniach wersja stresu została potwierdzona . Po kilku miesiącach nauczyłem się kontrolować stres i objawy pojawiają się o wiele rzadziej lub w mniejszym stopniu. Stres nie miną, ale poprzez wewnętrzne skupienie i zrozumienie, iż tak naprawdę w szkole nie czeka na mnie zagrożenie w pewnym stopniu opanowałem swoje myśli. Wyjścia z znajomymi niestety nadal pozostają kwestią nad którą nie umiem utrzymać równowagi wewnętrznej. Być może w przyszłości uda mi się opanować to tak jak w przypadku liceum. Introwertycy to ludzie, którzy często stwarzają pozory osób wesołych oraz bezproblemowych. Zamiast odmawiać lub tłumaczyć przyczynę dlaczego wolimy być w domu lub w innym przyjaznym dla nas miejscu staramy się zachować to dla siebie, ponieważ przecież im więcej tłumaczymy tym więcej i z większą ilością osób mamy do czynienia. Tłumaczenie nawet bardzo bliskiemu znajomemu zawsze kończy się niezrozumieniem.
- Ale jak to? Nie lubisz ludzi? - lub - Przecież to tylko kilka osób, dasz sobie radę.
Często spotykałem się z tym pytaniem. Faktem jest, iż introwertycy nie spędzają dużej ilości czasu z ludźmi, jednak nie chodzi tu o brak uczucia do nich, lecz o kontakt z nimi. Introwertykowi ciężko jest wchodzić w głębsze relacje, jesteśmy mało ufni, a znalezienie przyjaciela czy miłości często stwarza problem i zajmuje nawet kilka lat. Zaufanie i jego budowa stwarza wiele przemyśleń dotyczących braku przestrzegania obietnicy, umowy. Rozmyślanie to jedna z wielu cech która może być pozytywna lub negatywna. Introwertycy często cierpią na Overthinking. Jak podaje Medonet:
Overthinking (paraliż analityczny) jest powszechnym zjawiskiem psychologicznym, które obserwuje się najczęściej wśród perfekcjonistów. Warto jednak zaznaczyć, że overthinking nie jest zaburzeniem psychicznym. Polega na obsesyjnym myśleniu dotyczącym konkretnej sytuacji, przez co nie potrafimy podjąć decyzji.
Czas jaki potrzebujemy do myślenia często przekracza czas jaki posiadamy na chwilę wolego. Obowiązki, prace domowe czekają, kiedy to my nadal szukamy dobrej decyzji.
