Mijn naam is Elena, Elena Gilbert. Ik heb bruin haar en bruine ogen. Ik ben 18 jaar oud en woon in Mystic Falls. Ik woon er al mijn hele leven. Mijn ouders zijn een paar jaar geleden gestorven. Ze werden vermoord in een verlaten gebouw. Ik heb alles gezien. Sindsdien ben ik niet naar buiten geweest, na schooltijd. Ik zit altijd voor mijn raam, me af te vragen wat het nut is van het leven. We gaan uiteindelijk allemaal toch dood.
Jeremy is de enige familie die ik over heb, hij is mijn broertje.
Maar hij heeft ook zijn eigen problemen, hij is drugsverslaafd. Nadat onze ouders waren overleden is hij drugs gaan gebruiken.
*eerste schooldag*
Zoals iedere ochtend, sta ik weer op. In de hoop dat deze dag snel voorbij gaat. Ik neem een douche, kleed me dan aan en stijl mijn haar. Ik hoor de deur dichtklappen, dat moest Jeremy wel zijn.
Dan rijd ik naar school. Als ik op school kom ga ik meteen naar de wc’s.
Als ik uit de wc kom, bots ik tegen een jongen aan. Ik heb hem nog nooit eerder hier gezien dus ik neem aan dat hij nieuw is hier. Ik zeg snel tegen hem ‘sorry’, dan loop ik snel verder.
Na de pauze heb ik geschiedenis. Ik heb les van degene die bij mij thuis de verantwoordelijkheid heeft genomen om voor mij en Jeremy te zorgen.
Ik kijk verbaasd op als de jongen waar ik net tegen aanbotste, mijn klas in komt lopen.
Er waren meerdere lege plekken in de klas, maar hij kwam naast mij zitten. ‘Ik heb niet de kans gehad mezelf voor te stellen, ik ben Stefan,’ zei hij lachend. Ik antwoordde: ‘Ik ben Elena’ ook met een lach op m’n gezicht. Ik vroeg nog even verder: ‘Waar kom je vandaan, Stefan?’ ‘Ik kom uit Florida, ik ben hier sinds vorige week’.
We zaten de hele les te praten, hij is verhuisd omdat hij een nieuw begin wilde voor zijn leven. Een nieuwe start, het verleden achter zich laten.
Ik vroeg hem waarom. Hij zei: ‘Toen mijn moeder overleed, 6 jaar geleden, heeft mijn vader ons in de steek gelaten. Mijn broer en ik moesten alles zelf doen. We moesten geld vinden om eten, drinken en kleren te kunnen kopen en we moesten een slaapplek vinden.’
Ik vertelde hem toen dat mijn ouders waren vermoord waar ik bij was. Hij wist hoe ik me voelde, al die jaren. Zonder m’n ouders. Met hem kon ik over mijn ouders praten alsof ik hem al jaren kende. Ik had het gevoel dat ik hem kon vertrouwen, dus ik voelde me gemakkelijk bij hem. Dat is in al die jaren weinig mensen gelukt. Maar bij hem lukte het in minder dan een uur. Hij zat naast me in iedere les die we vandaag hadden. Hij heeft me heel snel heel vrolijk gekregen.
Toen ik in de auto zat en terug naar huis reed, kwam er iets in me op. Toen was mijn blijdschap meteen weg en zat ik meteen te stressen. Ik had Jeremy niet gezien vandaag op school, en ik wist zeker dat ik hem had horen vertrekken in de ochtend. Als ik thuis aankom ren ik door het hele huis heen terwijl ik ‘JEEEEREEEMYYYYYYY’ schreeuw. Wie weet wat er was gebeurd met hem, een 15 jarige jongen die constant stoned of high is. Ik bel hem een paar keer, maar hij neemt niet op. Op dat moment denk ik aan alle erge dingen die gebeurd zouden kunnen zijn, misschien heeft hij wel een ongeluk gehad, of heeft de man die mijn ouders hem heeft vermoord hem ook te pakken gekregen.
Alles werd opeens zwart voor mijn ogen.
