Run For Your Life (newt fanfiction)

35. Brand (part 1)

De dag was tot nu toe enorm goed verlopen, ik heb ontdekt dat ik genezende handen heb. Ik had een paar soort verbanden met Clint geoefend en was daar opmerkelijk goed in.

Ik kon memijn familie niet meer herinneren, maar ik wist bijna zeker dat toch wel één iemand het me geleerd had, of dat het op zijn minst in mijn bloed zat. Het voelde gewoon zo natuurlijk aan, alsof ik het in mijn vorige leven altijd had gedaan. Maar zover ik het me kon herinneren had ik niets anders gedaan dan iedereen hier observeren. Het was rustig geweest in de verzorgkamer, tot er opeens iemand binnenkwam. Het was Newt die ons om de stomste reden ooit kwam storen.

Hij kwam binnen met een heel pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. Ik sprong direct recht uit mijn stoel, denkende dat er iets serieus aan de hand was. Hij ging op het bed zitten, zijn uitdrukking nog steeds serieus. "Wat is er?" vroeg ik. Hij haalde zijn hand boven en ik had verwacht dat hij zich ernstig had verwond, maar ik zag helemaal niets. Ik schudde mijn hoofd "maar Newt, er is helemaal niets met je hand." Zei ik een beetje geërgerd. Hij duwde zijn vinger onder mijn neus en wanneer ik een beter zicht had, zag ik dat er een splinter in zijn vinger zat. Ik haalde een wenkbrauw op "Meen je dit nu serieus?" en hij barste uit van het lachen. Ik zuchtte en bleef hem in stilte aankijken tot zijn lachbui voorbij was. Aan de ene kant geërgerd omdat hij mijn tijd aan het verdoen was en aan de andere kant gefascineerd omdat hij er zo prachtig uitzag als hij lachte. Wanneer hij klaar was, werd het even stil in de kamer. Ik hoorde achter me Clint zijn keel schrapen en ik draaide me om. Clint grijnsde "ik ga dan eens even kijken hoe het met Robert gaat." Zei hij terwijl hij naar de deur stapte en voor ik hem kon tegenhouden was hij al weg. ik keek Newt met een beschuldigende blik aan. "Wat?" zei hij onschuldig, hoewel hij heel goed kon acteren was het lachje achter die onschuldigheid wel degelijk zichtbaar. "Doe nu niet alsof je van niets weet." Zei ik beschuldigend. Hij liet een snuivend lachje horen "ik weet helemaal van niks, ik kwam gewoon deze splinter laten verwijderen, die er trouwens nog steeds niet uit is" zei hij terwijl hij zijn vinger omhoog hield. Ik stond met een zucht recht en zocht naar een pincet in de EHBO-doos. Ik nam zijn warme hand in die van mij met zijn handpalm naar boven. Ik ging met mijn gezicht dichter hangen zodat ik beter kon zien. Hij was zo dichtbij en oh hij ruikt zo lekker. Ik nam het pincet steviger in mijn hand en concentreerde me op het kleine splintertje. Mij hand bibberde als een gek, ik schudde ermee en haalde even diep adem.

Newt keek me onderzoekend aan "Is er iets?" ik schudde mijn hoofd "Nee, ik ben gewoon aan het bibberen als een gek." Hij lachte "Waarom zou dat komen denk je?" Ik schudde lachend mijn hoofd weer en zei "Misschien omdat je maar één centimeter van me vandaan zit." ik probeerde me weer te concentreren en hield zijn hand vast om de splinter er uit te halen. Net wanneer ik hem bijna had, duwde Newt mijn hand naar beneden, ik keek op. Zijn gezicht was maar een paar centimeter bij me vandaan en ik zonk weg in zijn donkerbruine ogen. Zijn hand (degene zonder splinter) vond zijn weg naar mijn kin en trok mijn gezicht dichter naar dat van hem. Voor ik het besefte waren mijn ogen dicht en waren zijn lippen op de mijne. Ik voelde de warmte van zijn andere hand op mijn rug en het voelde of er een bliksemschicht doorheen ging. Elk plekje op mijn lichaam dat hij aanraakte leek in brand te staan en ik wist niet dat het zo fijn kon voelen.