wyzwania pisarskie

²

Tematyka: Dowolna
Rodzaj: Opowiadanie z dialogiem
Minimalna ilość słów: 150
Wyzwanie polega na: dopisanu (w przypadku mojej zakończenia) do oryginalnego opowiadania.

Słowa w mojej: 406
Dopisek od nany : 156
Razem: 562

Nad gładką tonią jeziora i pobliskimi łąkami unosiła się mgła. Biała, falista a słonce przebijające się przez nią sprawiało że widok ten na swój sposób był magiczny. We wczesno jesienne poranki w porównaniu do gorących popołudni tej pory roku było zimno. Stado jeleni pasło się na jednej z tych właśnie łąk, a wśród nich driada ukryta pod postacią łani. Rzadkim zjawiskiem jest nimfa opuszczająca miejsce którym się opiekuje. Było to również nie zbyt bezpieczne, gdyż w okolicy znajdowali się łócznicy polujący na jelenie w celach pozyskana pożywienia dla mieszkańców pobliskiej wsi ale również dla samego trofeum jakim jest jelenie poroże. Pierwsza ze strzał jedynie spłoszyła stado, które ruszyło brzegiem jeziora spowrotem do lasu. Następne próby przyniosły skutek, i jedno z pędzących zwierząt upadło postrzelone idealnie w serce. Charakterystyczne dźwięki przelatujących z dużą prędkością strzał nie ustawały przez jakiś czas, większość stada zdążyła już skryć się w gęstwine leśnych krzewów. Następna strzała mocno nacieła przedramię driady, przez co ta upadła i straciła formę zwierzęcia. Długie jasno brązowe włosy unosiły się lekko w płytkiej wodzie, do której z każdym uderzeniem serca nimfy dostawały się coraz większe ilości szkarłatnej krwi. Z sykiem bulu zasłoniła krwawiące miejsce dłonią i wstała. Delikatnie prześwitujące ubranie z wrzosów, paproci i jedwabnych pajęczych nici powiewało na porannym wietrze gdy łuczniczy zbliżyli się do niej.
- Co tu robisz panno...? - Zaczął pytanie jeden z łuczników schodzący z konia.
- Larysa. Jestem driadą.
- Kłamiesz. - Krzykną stary łucznik. - Nimfy leśnie nie opuszczą lasu, a poza tym nie wmówisz mi że mityczna istota opisywana jako jedna z najpiękniejszych będzie mieć tak szkarłatną skóre.
Rzeczywiście skóra Larysy nie była jednolita jak opusywały to miejscowe opowieści. Wręcz przeciwnie jasna karnacja Nimfy pokryta była licznymi brązowymi plamami.
- Dla własnego dobra panienko przestań kłamać i pozwól nam na pojmanie kilku jeleni.
- Nie zgadzam się, weźcie zastrzelonego i wracajcie do wioski. - sprzeciwiła się wciąż kurczowo zaciskując dłoń na otwartej ranie.
Jeden z obecnych tam wyciągną kusze i wycelował wprost w nimfę. Przerażaenie w jej ciemno zielonych oczach pojawiło się jak grom podczas burzy.
- Nie mam zamiaru słuchać żadnej dzikuski z patykami we włosach. - Męszczyzna bez dłuższego zastanowienia wystrzelił. Strzała przebiła klatkę piersiową driady na wylot. Okropny ból przeszył Larysę. Upadła na kolana, a jej wszystkie mięśnie zwiodczały. Biała mgła która jeszcze niedawno utrudniała widoczność, znalazła się również w jej ciemnych oczach. Las którego strzegła z czasem umarł tak jak ona, zostawiając jedynie bez kresy zniszczonej roślinności i bląkajacych się stworzeń które straciły dom.

Tekst napisany przez Nana-Minami
↓
-----
-Przez swoje głupie zachowanie, wioska przez dekady cierpiała z głodu i niedostatku. -Starsza kobieta spojrzała na małego chłopca z troską w oczach.
-I co się potem stało, babciu? -Niebieskie oczy chłopca patrzyły na babcię z smutkiem.
-Po równych 150 latach w miejscu gdzie kiedyś rósł las zaczął wyrastać dąb. -Kontynuowała babcia. -Drzewo rosło tak szybko że po roku było wysokości domu, po trzech latach miało z 10 metrów, a po kolejnych 5 stało się najwyższym drzewem w kraju. A może nawet na świecie.
-Dlaczego urosło takie duże? -Wtrącił się chłopiec.
-Zaraz wszystko się wyjaśni. -Starsza kobieta spojrzała do góry w stronę gałęzi przez które przedostawały się słupki promieni słońca. Poczuła pod sobą miękka trawę, a gdy spojrzała w dal ukazała się całkiem duża wioska. Z powrotem zwróciła wzrok na chłopca, który siedział obok niej na małym kocu.
-Babciu? Co się stało? -Zapytał dzieciak, gdy przez dłuższy czas nie otrzymał odpowiedzi.
-To nic. -Babcia zaczęła kontynuować historię.