Niechciana

Rozdział 9

Ze snu obudziła mnie melodia. Rozespana szukałam po ciemku telefonu. Na wyświetlaczu wyświetliło się imię mojego szafa. Zdziwiona odebrałam telefon.

- Halo.

- Wiktoria musimy się spotkać natychmiast.

- Coś się stało?

- Nie nic się nie stało. Spotkajmy się w parku o czwartej.

Odsunęłam na chwilę od ucha telefon i spojrzałam na godzinę. Była trzecia trzydzieści.

- Dobrze przyjdę.

Rozłączył się. Dziwne. Nigdy do mnie nie dzwonił. Wstałam. Podeszłam do szafy, świecąc latarką w telefonie. Wyjęłam spodnie i bluzę. Ubrałam się i założyłam buty. Wzięłam z parapetu smycz.

- Chodź Karmel, idziemy.

Otworzyłam okno i wyskoczyłam na zewnątrz. Zapięłam smycz psince. Po cichu wyszłam przez furtkę. Szłam do parku, zastanawiają się, dlaczego chce się spotkać Francesco. Zauważyłam mężczyznę w garniturze stojącego na moście wpatrującego się w staw. Gdy usłyszał, że ktoś się zbliża, odwrócił się w moją stronę.

- Cześć. Chciałeś się spotkać.

- Tak.

Spojrzał na Karmela. Pogłaskał go po pyszczku. Wyprostował się i sięgną do kieszeni w marynarce. Dał krok do przodu, wystawiają przed siebie grubą kopertę.

- Weź to.

- Co to jest?

- Pieniądze. Cztery tysiące.

- Dlaczego mi je dajesz?

Odwrócił wzrok. Spojrzał w tafle wody.

- Nie będziesz pracować już u mnie. To był błąd pozwalające ci pracować.

- Co ty gadasz?! Wiesz, że potrzebuje pracy.

- Wiem. Znajdź coś innego.

- Dlaczego?!

- Bo tak. Ta praca nie jest dla ciebie! - Krzykną.

Zamilkłam. On na mnie krzyknął pierwszy raz.

- Daj telefon.

Sięgnęłam po niego.

- Odblokuj go.

Zrobiłam, co kazał. Wziął go ode mnie. Nie wiedziałam, co robi. Czekałam cierpliwie, jak skończy.

- Masz.

Wcisnął mi go w dłoń. Spojrzałam na niego zdziwiona. Podszedł do mnie szybko, przyciągając do siebie. Wzięłam głęboki wdech, nie spodziewając się tego.

- Znów cię skrzywdzili, prawda? - Zapytał. Nie odpowiedziałam.- Wyjedź z tą. Ułóż sobie życie gdzieś indziej, ale nie tutaj. - Czułam, jak wkładał mi do kieszeni w bluzie kopertę.

Odsunął się ode mnie i pocałował mnie w czoło. Odwrócił się do mnie tyłem i zaczął znikać w ciemnościach. Wpatrywałam się przed siebie, nie wiedząc, co się właśnie stało. Straciłam pracę. Nie mogłam w to uwierzyć.

- Dlaczego musi mnie to wszystko spotykać? - Wyszeptałam. - Odpowiesz mi kurwa. Dlaczego ja?- Milczałam przez chwilę. Spojrzałam w niebo. - Jeżeli istniejesz Boże, pomóż mi, proszę.

Wtedy nie wiedziałam, że to, co mnie spotkało do tej pory, było, tylko przygotowaniem do mojego końca.

ARES
Włochy