I Think I've Met My Match <fin>

Chapter 16: Shit happens!

 <Duncan's POV>

Gusto ko ng matapos ‘tong foundation day na ‘to. Nakakasakal na.

Every time I see her after class lalo lang akong naguguluhan sa nararamdaman ko.

Lalo na ngayong lagi na siyang hinahatid-sundo ni Josh.

“You’re not saying the words clearly. Again.”

Sa tuwing napagsasabihan ko siya she just rolls her eyes and mock me.

“Kung gusto mong tulungan kita, makinig ka!” nakakabwisit.

Lalong umiinit ulo ko kapag malapit ng matapos yung oras ng pagtuturo ko sa kanya.

“Una na ako.” Wala akong balak makisabay sa paglakad sa kanila.

“Saglit lang!” she called back, I just continued walking, hindi naman na siguro siya takot sa dilim dahil paglabas naman niya andun na yung lalake niya.

Pagdating ko sa door, andun na agad si Josh, naghihintay, tama na naman ako.

“Hey.”

I just nodded back at him. Wala ako sa mood makipag-usap sa kanya.

“Min! Ako nang maghawak niyan…” narinig kong sabi ni Josh, malamang inalok na naman niya si Min na siya na ang maghawak ng bag niya.

“Ako na, kaya ko naman eh. At pang-girl na bag ‘to noh!” as usual, humihindi naman lagi yan.

“Duncan, sabay na tayo dre.” Tawag ni Joash sa akin.

I just continued walking and didn’t bother to respond.

Kahit anong bilis kong maglakad, I could still hear them talk sa likod ko, which means malapit nga lang sila.

Ito ang pinakaayaw kong part ng araw ko.

At naiinis ako sa sarili ko kasi kusa siyang nag-re-react sa mga pinaggagawa ng Josh na ‘to at si Min.

“Josh kasi, sabing may kiliti ako jan!!!” narinig kong reklamo ni Min.

Shut your ears Duncan!

May nagtext kaya naman napahinto ako.

Kuya, nadulas po si manang sa hagdan, hindi ko alam i-drive yung isang car. Please uwi ka na? Please kuya? Dumudugo po ulo ni manang Hilda.

“Shit!” nilingon ko silang dalawa, hindi ko dapat ginawa yun, kasi lalo lang akong nainis dahil naglalandian lang naman silang dalawa, “Mauna na ako, may emergency sa bahay.” And with that tumakbo na ako diretsong parking lot.

Hindi pwedeng may mangyaring masama kay manang, she’s all we’ve got at si Kuya Raynold dito sa Pilipinas na willing alagaan kami. All our relatives have abandoned us nung namatay si Mommy.

Pagpasok ko sa sasakyan, “Kuya Raynold. Bahay, pakibilis, nadulas si manang Hilda sa hagdan.”

Si manang na lang ang natitirang living memory ni mommy sa bahay dahil simula bata pa si mommy si manang na ang nag-alaga sa kanya.

I can’t let anything happen to her, my mom loved her as much as she loved her own blood-related relatives kahit na itinakwil siya ni lolo when she married dad.

I dialled Rachel’s number, unang ring pa lang sinagot na niya.

“Kuya…”she’s crying, “Asan na kayo?” I can feel that she’s terribly scared.

“Concious pa ba si manang??” I asked her.

“O-o-po, p-p-pe-ro me—d-dyo nangin—nginig na p-po s—siya kuya.”

“Did you call an ambulance?” hindi na ako mapakali, nanginginig si manang and that’s not a good sign.

“I d—did, bef-f-fore I called y-yo-you. Kuya, wala p-p-pang dum-m-marat-t-t-ing… kuya p-p-paano kung—”

I cut her off, “Walang mangyayari kay manang Rache, just stay with her, hold her hand and pray that nothing happens to her and keep her conscious.” Hindi ko na mapigilan yung luha ko sa pagtulo. I can’t let anyone die on our house again. No.Not when I can do something about it. “Call me when an ambulance gets there okay?”

“Opo kuya.” Umiiyak pa rin siya, her sobs makes me worry so much.

“Rache, listen to me… Just keep calm and think positive, malakas si manang, she’ll live through this experience. I know it.” I don’t know if I believe what I’m saying, “I have to go, call me when anything happens.” Hindi ko na kayang marinig pa yung iyak niya so I ended the call.

“Duncan, kamusta na daw si manang?” tanong ni Kuya Raynold.

“Nanginig na po siya kuya. Kuya, pakibilis pa po parang awa niyo na!” and with that, I just let my tears fall.

This week hasn’t been the best week.

First thing I knew bigla nalang akong nasasaktan kapag nakikita sila Josh at Min na magkasama. And that’s a bad thing because it only means one thing and I don’t even want to think that it’s even possible for me to feel that for her. This feeling can’t be right!

And now, patapos na nga ang week may mangyayari pang ganito?

Ano bang nagawa ko to deserve this?

This week started bad, and it ended even worse.

I just want a normal life, is that too much to ask for?

Why does shit happens to me all the time?

Tumingin ako sa labas ng bintana at tumingin sa taas, Mom if you’re there, wag niyo pong hahayaang mawala si mang Hilda sa amin.Wag naman po ninyo siya kukunin sa amin, please?

Please…

***A/N***

T___T

:P

Gusto ko lang i-try kung mapapaiyak ko ba kayo. HAHAHAHA xD

Don't hate me please? Medyo bully lang naman ako, pero onti lang naman. xD HIHIHI

Anywhooo... Sana umiyak kayo. LOL xD

Thanks for reading my lovelies!

Para sa'yo 'to Sheila, kasi kapag gusto kong magalit yung character ko iniisip ko lang mukha mo... lol jokes. xD hihi MUWAH!!! <3