Bordonun Sevdası

32. Bölüm

Keyifli okumalar dilerim...

Elime aldığım kahve bardağıyla salona yöneldim. Ayakta kalmalıydım , dinç olmalıydım. Evet , bugün Aparlsan gideli sadece bir kaç saat olmuştu... O gittikten sonra tabiki de uyumadım yani uymak da istemedim pek , dua ettim sadece sağ saglim gelsinler diye.

Salona geldiğimde kitapligimin yanına gidip elime ilk gelen kitabı çekip aldım. Düşünürsem işin içinden çıkamazdım. Hüseyin Nihal Atsız'ın Ruh adam kitabıydı , her yerde görüyordum bir aralar almıştım ama fırsat bulamamıştım nasip bugüneymiş. Koltuğa dönüp kitabı elime aldım ve ilk sayfasını açarak okumaya başladım. Bunun bana biraz iyi geleceğine inanıyordum.

Kitabin sayfalarını çevirirken kapının açılmasıyla içeri Özlemin girdiğini anladım.

"Özlem?"Dedim ayağa kalkarak.

"Derya."dedi içeri gelerek.

"Nerdeydin?"

"Hiç öyle biraz yalnız kalmak istedim."dedi bozuk moraliyle.

"Gel şöyle."dedim yanıma yer açarak. "İçin stresli defil mi?"

Usulca başını salladı. "Alışacaksın Özlem , yani bu duruma alışılmaz ama başka çaremiz yok. Biz bekleriz ve dua ederiz sadece , kendini yiyip bitirme."

"Diyene bak gözaltların çökmüş."

"Onlar önemli değil."

"Derya kimi kandırıyorsun ki , hiç bir işime odaklanamıyorum, aklımda sürekli tek bir soru var; Acaba hâlâ hayatta mi? diyorum sürekli. İyi mi? Aç mi? Susuz mu? Sağlıklı mi? Sende düşünüyorsun baksana , sabaha kadar uyumanışsın bile."

Ne diyebilirdim ki , haklıydı bende ondan farklı değildim.

"Olsun Özlem , güçlü durmalıyız biz. Evet tamam kabul ediyorum bende öyleyim ama güçlü durmaya çalışıyorum , sende güçlü ol. Allah'ın izniyle sağ salim gelecekler. Hiç bir şey olamayacak merak etme." Dedim yanına gidip sarılarak.

"Derya iyi ki yanımdasın. Canım benim."Dedi o da bana sarılarak. "Güçlüyüz , ağlamak yok."

"Güçlüyüz ağlamak yok."dedim onun gibi.

Biz güçlüydük hemde çok...

"Gel hadi bir şeyler yiyelim."dedim mutfağa yönlendirerek.

"Sağlık açısından da güçlü olmamız gerek diyorsun." Hafif tebessümle.

"Aynen öyle."dedim onun gibi ve beraber bir şeyler hazırlamaya başladık.

Bu günümüz böyle boş geçmişti biraz , evdeydik tüm gün , bende yarın çocuklar için etkinlik hazırlıyordum.

"Derya , sanırım iş buldum!"Diyerek hevesle yanıma geldi Özlem.

"Ne ciddi misin?"

"Evet , bugün bir ajans daha görmüştüm orayla da görüştüm pek umuğdum yoktu aslında ama konuşunca tamam dedik. Ay inanabiliyor musun?!"

"E hayırlı olsun Şöbiyet."dedim ona sarılarak.

"Artık bende buralı sayılırım iş de buldum hem şimdi sırada ev-"

"Annem o sözün devamını getirirsen burda gidecek bir işin de olmayacak. Gönderi veririm seni İstanbul'a valla , sinirlendirme beni burda kalıyorsun Özlem."

"Derya kalırım sorun yok ama sana da yük oluyorum. Hem kendi evime çıkmak, kendi ayaklarımın üstünde durmak istiyorum."