Πιστεύω ότι δεν νοιάζει κανέναν, αλλά οφείλω να πω πως ίσως να δείτε τελείες, άνω τελείες, κόμματα, γενικώς όλα τα σημεία στίξης με πολύ λάθος τρόπο σε αυτή την ιστορία. [Μόνο τόνους βάζω σωστά]
Νίκη
«Γιατί δεν μου είπες πως σε λένε;»
Τα γαλάζια του μάτια με κοίταξαν με απορία. Περπατούσαμε δίπλα-δίπλα καθώς η Φαίδρα μιλούσε με τον πατέρα της στο τηλέφωνο λίγα μέτρα μπροστά μας και η Έλντα έδειχνε κάτι σημειώσεις κινητό της στον Γιώργο και τον Ιάσονα.
«Τι;»
«Στο κλαμπ, γιατί δεν μου είπες πως σε λένε;» διευκρίνισα.
«Μήπως γιατί δεν με ρώτησες;»
Λοιπόν, αυτό ήταν αλήθεια. Όμως αν ήξερα πως αυτός ήταν ο Άρης που μας έλεγε η Φαίδρα θα φρόντιζα να κρατήσω τις αποστάσεις μου απο την πρώτη φορά. Δεν θα διακινδύνευα να πάει τίποτα λάθος στη σχέση μου με τον Αλέξανδρο, είχα προσπαθήσει υπερβολικά για αυτή και εκτός αυτού, μία πιθανή αντιπαράθεση με την Φαίδρα με άγχωνε υπερβολικά. Προτιμούσα να φεύγω σιωπηλά απο το να τσακώνομαι όταν υπήρχε λόγος.
«Σωστά.» μουρμούρισα.
Πλέον ο Άρης ήταν απαγορευμένη γραμμή. Ακόμα και σαν γνωστός.
«Ούτε εσύ μου είπες το όνομα σου.» σχολίασε ο Άρης.
Έστρεψα ελαφρώς το βλέμμα μου προς τη μεριά του. Οι γωνίες του προσώπου του ήταν συγκλονιστικές. «Μα ξέρεις το όνομα μου.»
«Όχι, δε το ξέρω.» αποκρίθηκε σταθερά καθώς κουνούσε αρνητικά το κεφάλι του.
Είχα αρχίσει να πιστεύω πως με δούλευε. Την περασμένη Παρασκευή, στο Sinner, ασχολήθηκε πολύ με κάποια που πρώτη φορά συναντούσε. Όχι πως στην Πάρο προλάβαμε να γνωριστούμε και ιδιαίτερα, αλλά δεν του ήμουν και εντελώς άγνωστη. Εάν δεν με θυμόταν γιατί είχε παγώσει στη μέση του κλαμπ μόλις μπήκα; Γιατί ασχολήθηκε; Ήμουν μία απο τις εκατοντάδες κοπέλες εκεί μέσα. Και σίγουρα όχι η πιο ξεχωριστή παρουσία.
«Το ξέρεις. Θυμάμαι πως στην Πάρο με ρώτησες ξεκάθαρα πως με λένε.»
«Ποια Πάρο;»
Γιατί το έκανε αυτό; Γιατί με κορόιδευε ενώ μπορούσε να παραδεχτεί πως με θυμόταν;
«Θεέ μου, είσαι-»
«Ακαταμάχητος;»
Εκείνο το δευτερόλεπτο ήθελα να πάρω πίσω ότι σκεφτόμουν νωρίτερα. Δεν ήταν καθόλου διασκεδαστική η παρουσία του. Ήταν εκνευριστική.
BẠN ĐANG ĐỌC
Falling Hearts
Lãng mạn«Έλαμπες σαν τον ήλιο, Άρη. Έλαμπες και το φως σου ήταν τόσο εκτυφλωτικό που δεν υπήρχα. Δεν με ένοιαζε όμως. Δε με ένοιαζε που δεν με έβλεπε ο υπόλοιπος κόσμος, μου αρκούσε που με έβλεπες εσύ. Και έπειτα... έπειτα συνέδρια, χρήματα, συμβόλαια και ρ...
