Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 3: Viviana

Καθόμουν σε ένα απόμακρο, μαύρο, τραπεζάκι και περίμενα την Lia να έρθει να με βρει μετά από το διάλειμμα της αλλά είχε αργήσει— κοίταξα την οθόνη του κινητού μου— δεκαεπτά λεπτά.

Κτυπούσα βαριεστημένα τα δάχτυλα μου πάνω στο στρογγυλό τραπέζι και κοιτούσα την κενή καρέκλα απέναντι από την δική μου.

Ένας άντρας ερχόταν προς το μέρος μου με ένα μικρό μαύρο τετράδιο στο ένα χέρι και ένα μαύρο στυλό στο άλλο, αλλά το τσάι μου βρισκόταν μισογεμάτο πάνω στο τραπέζι μου. Είχα ήδη παραγγείλει.

“Μην περιμένεις την Cecilia, δεν θα έρθει.” Ο τόνος της φωνής του ήταν αδιάφορος. Μόνο ένας αποκαλούσε την Lia με το βαφτιστικό της όνομα.

Ethan Armer, ο γιός του ιδιοκτήτη αυτής εδώ της καφετέριας και ορκισμένος εχθρός και συνάδελφος της Lia’s.

Η Lia μου τον είχε περιγράψει αλλιώς. Σκούρα καφέ μαλλιά, καφέ μάτια στο μέγεθος αυτών της κουκουβάγιας, κοιλιακοί και μπράτσα που θα είχαν δημιουργηθεί μόνο με πλαστικές και χαμόγελο δαιμονικό. Δεν ίσχυε κανένα από αυτά.

“Γιατί ενοχλείς την φίλη μου;” Η γνώριμη φωνή που ερχόταν από πίσω μου με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Πλησίασε τον Ethan και τον κοίταξε με ένα βλέμμα που αν μπορούσε να σκοτώσει, θα σκότωνε.

“Εσύ γιατί δεν τακτοποιείς στα ντουλάπια τα ποτήρια όπως σου είπα να κάνεις;” Της ανταπέδωσε ένα βλέμμα εξίσου θανατηφόρο, έκαναν και οι δύο ένα βήμα μπροστά και είχα βρεθεί ανάμεσά τους.

“Εγώ ρώτησα πρώτη.” Ξαφνικά το χαμόγελο του Ethan άρχισε να μοιάζει όντως σατανικό όταν στράβωσε πονηρά στην πρόταση της Lia’s, αλλά τα μάτια του ήταν σαν να έκρυβαν μέσα κάτι πιο γλυκό, πιο α- .

“Και εγώ είμαι το αφεντικό σου” Η φωνή του ήταν αυστηρή, βραχνή αλλά το βλέμμα του πιο…παιχνιδιάρικο, σαν μια αποδοχή στην πρόκληση της Lia’s.

Είχα βρεθεί ανάμεσα τους και δεν ήξερα τι να κάνω. Η εξωστρέφεια της Lia’s μας είχε φέρει αμέτρητες φορές σε καταστάσεις σαν και αυτήν. Με όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μας.

Ευτυχώς επέλεξα ένα απόμακρο τραπέζι και έτσι τα μάτια που μας κοιτούσαν περίεργα, ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.

“Από πότε;” Η Lia γέλασε ειρωνικά συνεχίζοντας να τον προκαλεί και εκείνος ανταπέδωσε το χαμόγελο αλλά το εξαφάνισε τόσο γρήγορα που αν δεν το έβλεπα εκείνη την στιγμή, θα το έχανα αμέσως.

“Σύντομα.” Αυτή η συζήτηση δεν φάνηκε να τελειώνει σύντομα αλλά πριν προλάβω να παρέμβω, η Lia άρχισε ξανά να μιλάει.

Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και ύψωσα τα χέρια μου μπροστά τους στην προσπάθεια μου να τους σταματήσω “Εντάξει, εντάξει. Ακούσαμε αρκετά.” Αλλά τα βλέμματα τους δεν άφησαν το ένα το άλλο. Αν ο χώρος μπορούσε να πάρει φωτιά από ένα βλέμμα, τώρα θα ψάχναμε για πυροσβεστήρες.

Τελικά η Lia ύψωσε το φρύδι της στον Ethan και κάθισε στην καρέκλα απέναντι από την δική μου. Όταν επιτέλους ο Ethan έφυγε από κοντά μας, έριξα ένα τα-ξέρω-όλα-βλέμμα στην Lia και ήταν αρκετό για να καταλάβει.

“Μην με κοιτάς έτσι, θα προτιμούσα να περάσω την υπόλοιπη μου ζωή με μια αρκούδα παρά μια ώρα μαζί του.” Ακραίο αν σκεφτείς πως η Lia απεχθάνεται τις αρκούδες.

Άλλαξε γρήγορα την συζήτηση πριν προλάβω να ξανά μιλήσω. “Δεν μπορείς να διανοηθείς τι βρήκα.” έκανε μια από τις συνηθισμένες τις δραματικές παύσεις και έβγαλε από την τσέπη του μαύρου κασμιρένιου παντελονιού—που έπρεπε να φοράει στην δουλειά—μια πρόσκληση και την άφησε μπροστά μου πάνω στο τραπέζι, μη μπορώντας να κρατήσει το χαμόγελο της.

Άρχισα να την διαβάζω σιωπηλά και μου κόπηκε η ανάσα. Ήταν σαν η μοίρα να προσπαθούσε να μου στείλει ένα μήνυμα να ακολουθήσω επιτέλους τα όνειρά μου, ή σαν να ήθελε να με καταστρέψει.

Αλλά θα άξιζε το ρίσκο;

“Ανοικτός χορός μασκέ στο παλάτι της Dreamland. Δεν γίνεται να μην πας.” Δεν γινόταν όμως ούτε και να πάω. Είναι ανοικτός, δηλαδή είναι καλεσμένοι όλοι αλλά…δεν έχει αλλά. Σε όλη μου την ζωή έκανα ότι ήθελαν οι άλλοι για να τους ευχαριστήσω και τώρα ήρθε η στιγμή να ευχαριστήσω εμένα.

Όλες οι γυναίκες στον χορό θα φοράνε τα αστραφτερά τους γοβάκια, τις φουντωτές τους τουαλέτες…και τι δεν θα έδινα να συμμετάσχω και εγώ σε κάτι τέτοιο και τώρα μου δίνεται για πρώτη φορά η ευκαιρία.

Θα ήμαστε μεταμφιεσμένοι, κανένας δεν θα δει το πρόσωπο μου, κανένας δεν θα ξέρει την ταυτότητα μου. Κανένας δεν χρειάζεται να μάθει πως θα πάω στον χορό. “Αλλά θα έρθεις μαζί μου.”

“Μακάρι να μπορούσα, αλλά φαίνεται πως θα πρέπει να πας μόνη σου. Το Σάββατο δουλεύω μέχρι αργά, εξαιτίας του Ethan” Είπε τσαντισμένα.

Έβαλε πίσω από το αυτί της μια ξανθιά μπούκλα που είχε από τον άνεμο πέσει μπροστά από το πρόσωπό της. Έγειρε το σώμα της πιο μπροστά και χαμήλωσε την φωνή της. “Είμαι σίγουρη πως αυτή την στιγμή που μιλάμε μας παρακολουθεί.” Ύψωσε το φρύδι της και κοίταξε τριγύρω της.

Γύρισα τα μάτια μου αγανακτισμένη “Παραλογίζεσαι Lia.” Άκολούθησα τα μάτια της Lia’s και όμως, στεκόταν σε ένα τραπέζι πιο κάτω παίρνοντας παραγγελίες αλλά το βλέμμα του δεν ήταν στην κυρία που του έδινε την παραγγελία της.

Ήταν εδώ.