Dirty Τhoughts

κεφάλαιο 18

Ρίχνω μια τελευταία ματιά στα πράγματα μου μήπως και είχα ξεχάσει κάτι, όχι όλα ήταν έτοιμα. Θα φεύγαμε το μεσημέρι για να ήμαστε αργά το απόγευμα προς το βραδάκι πίσω στην Ουάσιγκτον μιας και αύριο όλοι μας έπρεπε να βρισκόμαστε στην εταιρία. Κοιτάζω την θέα από το παράθυρο για τελευταία φόρα και σκέφτομαι πόσο ωραία θα είναι όταν όλα γύρω θα είναι ντυμένα στα λευκά. Είχε μπει ήδη ο Οκτώβριος και έκανε αρκετό κρύο και ανυπομονούσα για να μπει ο επόμενος μήνας όπου, όλα τα μαγαζιά θα στόλιζαν με χιλιάδες λαμπάκια τις βιτρίνες τους και η καλύτερη εποχή του χρόνου θα έφτανε και θα πήγαινα όπως. κάθε φορά στους γονείς μου όπου και περνούσα τις γιορτές. Αλλά. πριν από τα Χριστούγεννα θα τους έβλεπα και την Ημέρα των Ευχαριστιών μιας και έμεναν σχετικά κοντά άρα μπορούσα να τους επισκέπτομαι όποτε έβρισκα αρκετό χρόνο.

Κατεβαίνω προς την κουζίνα όπου βλέπω τον Άντονι να κάθετε με τους γονείς του <<Καλημέρα>> λέω απαλά και κάθομαι δίπλα του <<Καλημέρα>> μια πιο δυνατή φωνή πίσω μου κάνει τα μάτια του Έντουαρντ και της Έμιλυ να σηκωθούν και να κοιτάξουν τον γιό τους που κάθετε δίπλα στον αδελφό του. <<Καλημέρα Κρίστιαν>> η φωνή του Έντουαρντ ακούγετε πιο κοφτή <<Μπορώ να μάθω γιατί έσπασες το αγαπημένο βάζο μου>> λέει δυνατά η Έμιλυ και διακρίνω ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη του Άντονι ο οποίος, μάλλον ευχαριστιέται από όλη αυτή την κατάσταση. <<Η μάλλον όχι δεν θέλω να ακούσω δικαιολογίες καθώς είμαι σίγουρη σε τι κατάσταση θα επέστρεψες χθες από το μπαρ και δεν καταλαβαίνω τον λόγο, νόμιζα πως είχες πάψει να πίνεις τόσο πολύ και να καταστρέφεις ότι βρίσκεται μπροστά σου εδώ και τέσσερα χρόνια αλλά, μάλλον έκανα λάθος>> η Έμιλυ μιλάει ακατάπαυστα και το βλέμμα μου πηγαίνει αμέσως στον Κρίστιαν μόλις αναφέρει ότι πριν από τέσσερα χρόνια ο γιός της συνήθιζε να πίνει και να γίνεται λιώμα σχεδόν καθημερινά.

Ο Έντουαρντ βάζει το χέρι του πάνω από της γυναίκας του και το σφίγγει απαλά <<Ηρέμησε αγάπη μου>> της λέει γλυκά <<Μαμά δεν ήμουν τόσο χάλια όσο πιστεύεις και δεν πίνω καθημερινά εντάξει, χαλάρωσε δεν είμαι μικρό παιδί ξέρω τι κάνω>> της λέει ο Κρίστιαν και πίνει λίγο καφέ. Η ατμόσφαιρα στο τραπέζι γίνεται όλο και πιο αμήχανη αλλά ό μόνος που φαίνεται να μην πτοείτε είναι ο Άντονι ο οποίος τρώει το πρωινό του κανονικά. <<Φυσικά το είδα πόσο χάλια δεν ήσουν και ποιος διέλυσε το γραφείο και πέταξε όλα τα πράγματα κάτω>> λέει η μητέρα του ειρωνικά και τον κοιτάζω απότομα ενώ το αίμα μου παγώνει και σταματάω να αναπνέω. <<Κάτι έψαχνα να βρω>> της απαντάει κοφτά προσπαθώντας να βάλει τέρμα στην συζήτηση <<Απορώ που δεν ξύπνησες όλο το σπίτι>> η μαμά του πίνει από το φλυτζάνι της και παρατηρώ πως περιέχει μέσα τσάι όπως, ακριβώς μου είχε πει ο Άντονι ότι την βοηθάει να χαλαρώσει. <<Η Ρόζα ήταν κάτω χθες πως και δεν είδες τίποτα>> η φωνή του Άντονι με κάνει να καταπιώ ενώ όλοι στο τραπέζι με κοιτάζουν <<Δεν είδα κανέναν απλά έφτιαξα ένα τσάι και ανέβηκα πάνω>> λέω με κομμένη ανάσα. <<Δεν ήταν κανένας όταν γύρισα σπίτι στις τρις τα ξημερώματα>> η φωνή του Κρίστιαν βγαίνει ψυχρή και απολύτως σοβαρή. Βλέπω την Έμιλυ να κουνάει απηυδισμένη το κεφάλι της, ο Άντονι γνώριζε πολύ καλά πως εκείνη την ώρα ήμασταν μαζί στο δωμάτιο και ετοιμαζόμασταν να κοιμηθούμε έπειτα από την συζήτηση που είχαμε άρα, δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί κάτι. Μόνο εγώ και ο Κρίστιαν γνωρίζαμε την ακριβή ώρα που είχε γυρίσει σπίτι χθες το βράδυ και το τι είχε συμβεί μέσα στο γραφείο.