Kör Duman

HAY HAY EFENDİM

Sabah alarmımın lanet sesiyle uyandım. Gözlerimi avuşturdum ve yatağımın karşısındaki cama baktım, Ait olmadığım bir dünyaya bakmak çok gurur kırıcı bir duyguydu. Ben Gizem KaraDağ, 18 yaşındaki bir genç kızım. Babamı çok küçük yaşta kaybettim, o zamandandır eve tıkalıyım. Evden dışarıya adım atasım dahi yok, Annemden başka kimseyi tanımıyorum ki bu gayet doğal. Arkadaş edinmekten korkuyorum açıkcası. Nedenini merak ettiğinizi biliyorum, babamdan sonra kimseye güvenmek istemiyorum, aslında istememek değilde içimden gelmiyor buda benim huyum. Yatağımı topladım ve aşşağı lavaboya indim. Uyuşmuş ellerimle yüzüme su serperken annemin sesini duydum
"Gizem kahvaltı hazır kızım!"
Onun sesine karşılık bende cevap verdim;
"Tamam anne geliyorum birazdan!"
Dedikten sonra ellerimi ve yüzümü kuruttum, karşımdaki aynadan suratıma baktım. Yüzünde 2-3 ergenlik sivilcesi olan saçları tepeden dağınık at kuyruğu olan bi kız vardı aynada. Vakit kaybetmeden kahvaltıya indim, annem yine herzamanki hazırladığı şeyleri hazırlamıştı. Sandalyelerden birine oturup tabağımı, çatalımı ve kaşığımı önüme aldım. Bir kaç tane zeytin, bir kaç dilim peynir ve 2 tane haşlanmış yumurtayı tabağıma koydum. Annem konuşmaya başladı
"Akşam bi arkadaşımın doğum günü partisi var"
"İyi eğlenceler anne."
"Sende geleceksin Gizem"
Kaşlarımı çattım, yutkunarak anneme baktım.
"Anne saçmalama, orası bana göre değil"
"Geleceksin Gizem, başka yolu yok."
Bişey diyemedim, gitmemek için bahane arıyordum.
"E anne gelsem bile giyecek kıyafetim yok doğru düzgün, boşver gelmiyim ya"
"Hallettim o işi"
Ani bir şokla anneme baktım
"Ne?"
"Odana çıkıp bak gizem"
Öksürerek kendime bi bardak su doldurum, anneme ciddi misin tarzında bir bakış attım evet, annem gayet ciddiydi. Dönüş noktam yoktu mecbur o kıyafeti giyecektim. Kahvaltım bittikten sonra elbiseye bakmak için odama istemeye istemeye çıktım. Odama girip dolabımı açtım elbise tam karşımdaydı. Kırmızı, saten bir elbiseydi ama parti için abartı olacağını düşünüyordum. Bunu anneme söylemek için aşşağı indim. Mutfağa gidip annemin yanında durdum nasıl diyeceğimi bilmiyordum, ya kırılırsa? Kısa bir sessizlikten sonra annem sessizliği bozdu;
"Elbiseni beğendin mi?"
"Elbise güzel ama..."
"Ama?"
"Parti için abartı değil mi?"
"Olsun güzel kızım sana yakışır, ki evde olmayacak locada."
"Peki anne."
Odama tekrar çıktım, elbiseyi askıdan alıp üzerimde tuttum. Bunu söyleyeceğim aklıma gelmezdi ama... Annemin dediği gibi, gerçektende yakışmıştı...
Saatler geçti, geçti ve dahada geçti. Ben hala hazır değildim peki, ne zaman hazırlanacaktım? Bilmiyorum

💓

Selammm ben yağmur yaşım henüz küçük ama içimde her zaman bir kitap yazma tutkusu vardı. Kısa olduğu için özür dilerim bu yaşımda bu kadar yapabildim,

Sizleri çooook seviyorum umarım beğenirsiniz🤍🔥