Çiçekçi || Hyunlix

Baştan sona

Bölüm uzun çünkü finale bir bölüm kaldı size sözüm var diye bu bölümü uzatacağım size sözümü tutmadan fici terk etmem! Üzgünüm daha uzun tutmak isterdim ama artık yavaş yavaş devam eden kurgularımı bitiriyorum yenileri için (özel bölüm gelecekk)
Diğer kurgularıma da bir şans verirsiniz değil mi?

- (3 yıl sonra, Hyunjin'den)

Evet... En son görüşmemizin üzerinden 3 yıl geçti. Bu üç yılda neler olmadı ki... İyi ve kötü bir sürü gelişme yaşandı, çok şükür bizi kötü etkileyen herhangi bir olay olmadı. Felix nasıl derseniz, yaşadıklarının etkilerini beraber atlattık. Hala toplu alanlarda tedirgin olsa da yalnız olmadığı sürece sıkıntı yaşamıyor. Ben nasıl mıyım? Ben... Sanırım iyiyim. Sevdiklerim yanımda olduğu sürece iyiyim ben. Peki, ya sevdiğim neredeyse kimse olmadığı zamanlar... O zaman bu hikayenin tamamını bir de benim gözümden görün.

Çok sıkıcı bir hayatım vardı benim. Arada marka için giderdim, toplantılara katılırdım; onun dışında yaptığım pek bir şey yoktu. Hayatımda birisi de yoktu. Bir tek Jisung vardı onunla da çok yakın değildik. Arada konuşuyorduk ancak bazı davranışları hiç hoşuma gitmiyordu. Genellikle günümü evde oturup kitap okumak ve resim çizmekle geçirirdim. Bazenleri deniz kenarına ya da ormana gider, manzara çizimleri yapardım. Ya da manzaraya karşı kitap okurdum. Çok iyi bir aile ilişkim, arkadaşlık ilişkilerim hiç olmamıştı. Uzun lafın kısası, yalnız yaşamaya alışmıştım. Aslında yalnız yaşamak güzel. Kafa dinleyebiliyorum.

Arada marka için şirkete giderken yolda küçük bir çiçek satış tezgahı görüyordum. Çok tanınmadığım için rahat hareket edebiliyordum. Arada tezgahtaki satıcıyla da konuşurdum. Gördüğüm kadarıyla samimi birisiydi de. Neden çiçek sattığını sorduğumda ise işi olduğunu söylenişti, nedensizce yüzümde oluşan gülümsemeye engel olamamıştım o an. Yüzü ve sesi çok güzeldi. Konuştukça konuşmak istiyordum onunla.

Daha sonra Jisung'a bahsettim biraz, söylediklerimi alaya aldı. Biraz üzmüştü beni ancak bozuntuya vermeyip aynı şekilde devam etmiştim. Daha sonra ise evini görmüştüm. O an yaşadığım duygu üzüntü müydü yoksa onu buna mahkum bırakanlara karşı sinir miydi bilmiyorum ama onu korumak istedim.

Bir süre sonra cidden onunla iyi anlaşmaya başladığımı fark ettim. Bu sadece arkadaşlık değildi, başına gelebilecek şeylerden korumak istiyordum onu. Bu duygulara ilk anlam veremesem de özel bir tür duygu olduğunu hissediyordum. Sanırım bu duygunun adı "Aşk"tı...

Bir süre sonra iyice alışmıştık birbirimize. Ev arkadaşı gibiydik. Onun da bana karşı boş olmadığını farkındaydım, hissettiriyordu bir şekilde. Ancak sessiz kalmayı tercih ettim. Ve bir akşam sevgili olmuşuz. O akşam ne olduğunu, nasıl sevgili olduğumuzu hiç hatırlamıyorum. Sadece tarihi aklımda: 14 Şubat.

Aslında sevgili olmamız pek de bir şey değiştirmedi. İlişkimiz yine aynı sadece daha çok temas var. Mesela her eve geldiğimde yanıma gelip sarılıyor, ben de ona sarılıyorum. Ve o an kendimle alakalı bilmediğim bir şey keşfettim: temas etmeye bayılıyordum.

O sabah, Felix'i yanımda göremeyince delirecek gibi olmuştum. Tüm evde korkuyla onu aramıştım. Göremediğimde de çöküp ağlayabilirdim. Notu gördüğümde ise gözyaşlarımı tutmadım ve ağladım. Yine eski zamanlara mı dönecektim? Yine kimsemin olmadığı, kendi başıma yetmeye çalıştığım döneme mi gelecektim? İşte, ben kimsem olmadığı zamanlarda bir hiçtim.

Felix'i ilk gördüğümde ağlamak istemiştim. Sadece birkaç günde geldiği hali görmek zorluyordu. Ona sarılmak istesem de ona sarılamamak, dokunamamak... Sırf kendi isteğim için onu rahatsız etmeyi de hiç istemezdim. Bir süreliğine uzaktan sevmeye, yaşadığı için şükretmeye çalıştım. Ve cidden benim için iyi oldu. Daha pozitif düşünen birisi oldum. Pozitif düşünmek hayatımı değiştirdi de sayılabilir. Daha soğukkanlı birisine de dönüşmüştüm.  Kısacası iyi olmaya başlamıştım ben, değişmiştim.

Evet... Bu üç yılda ne mi oldu? Hiçbir şey olmadı. Felix iyileşti ve biz hayata kaldığımız yerden devam ettik. Önemli olan da bu değil midir, olumsuzluklardan sonra da hayata devam edebilmek...