Us, Again || 🥀✨️

හතළිස් දෙවෙනි කොටස 🥀

"මොකක්ද උනේ?"

"ඔයා මෙහේ?"

දොර ඇරගෙන ඇතුළට ආවෙ මාමා. එයා කොහොමද මෙහෙ ආවෙ? එයාගෙ ඇස් රතු වෙලා. හැබැයි ඒ දුකට නෙවෙයි කේන්තියට. එයාව හොඳටම දන්න මට ඒක හිතාගන්න පුලුවන්. වොශ්රූම් එකට යන්න ගිය විහස්යත් නැවතිලා බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ එක්කම කලබලෙන් ආශ් දුවගෙන ආවා. ඒ කියන්නේ අනිවාර්යයෙන් මාමා එන්නැති අපෙ ගෙදර.

"මං ඇහුවේ මොකක්ද උනේ කියලා අගන"

"පොඩි ඇක්සිඩන්ට් එකක්"

"පොඩි? එහෙනම් උබට ඇවිදින්න බෑ කියන්නේ මොකද?"

"ඇයි ඔයා මෙහෙ?"

"ඇයි යකො මං මේවා දැනගන්න ඕනේ නැද්ද? පුලුවන් හැම වෙලේම උබව බලාගත්ත මටද යකෝ මෙච්චර දෙයක් වෙලත් හැංගුවේ?"

"ඔයාව බය කරන්න ඕනෙ උනෙ නැ. අනික මේක ලොකු දෙයක් නෙවෙයි"

"ඔව් ඕක ලොකු දෙයක් නෙවෙයි. ඊට වඩා ලොකු දෙයක් මට තියනවා පෙන්නන්න"

මාමා එක චුට්ටක් මගෙ ළඟට ආවෙ නෑ. අහම්බෙන් හරි එයා මං ගැන දැනගත්තා උනත් මං එයාට මේ දේවල් හැංගුවේ එයා කලබල වෙයි කියලා. ඒත් හිතුව තරම් කලබලයක්, දුකක් මං මාමගෙන් දැක්කෙ නෑ. ඊට වඩා දේවල් මං ඇස් ඇරිය වෙලාවෙ විහස්යගෙ මූණෙන් දැක්කා. මගෙ ලේ කියලා ඉන්න එකම කෙනත් ඇයි මෙහෙම හැසිරෙන්නේ. මං මාමගේ දිහා බලාගෙනම හිටියා. එයා ඉන්නේ කේන්තියෙන්.

මාමා සාක්කුවෙන් ලිවුම් කවරයක් එළියට ගත්තා. ඒකේ තිබ්බ කොළය එළියට අරගෙන මාමා දිහා බලාගෙන හිටිය විහස්ය දිහා කවදාවත්ම නැති විදියේ අමුතු බැල්මක් දාලා අඩියට දෙකට මගෙ ළඟට ඇවිත් මගෙ පපුවටම ඒ කොලේ තද කලා.

"අහ්"

මට ඒක රිදුනා. මොකද මං වැටුන වෙලාවේ මගෙ පපුව පුටුවෙ වැදුනා. මට කෙඳිරි ගෑවුන නිසා විහස්ය මගෙ ළඟට එන්න හැදුවත් මාම එයාගෙ දිහා රවලා බැලුව නිසා එයා ඉස්සරහට තිබ්බ අඩිය ආයෙ පස්සට තිබ්බා. මොකක්ද මේ කොලේ? මං මාමා පපුවට තද කරගෙන හිටිය අත ගලවගෙන ඒ කොලේ ඇදලා ගත්තා.

දෙයියනෙ ඒ අපි දෙන්නගෙ marriage certificate එකේ photocopy එකක්. මංවත් ඇස් දෙකට නොදැක්ක ඒක කොහොමද මාමගෙ ළඟට ගියේ. මාමට මේ දේවක් හංගන්න ඕනෙ නැති උනත් මට ඒ ගැන කියන්න කාලය ඕනෙ උනේ මං විහස්යව ඇත්තටම පිළිගන්නකල්. මාමා මේ දේවල් කොහොමත් භාරගන්නවා. මොකද එයා දන්නවා මං කොල්ලන්ටත් කැමති කියලා. ඒ නිසා එයාට ඒක ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ නෑ. දැන් මේ කේන්ති ගිහින් ඉන්නේ මං ඒක නොකීවා කියලා අනිවාර්යයෙන්ම.