Düşmanın Değilim

1. Bölüm

Bu hesabımdan yazdığım ilk hikayem. Umarım beğenirsiniz.

***

Günlerdir evden çıkmamamın sebebi sanırım bunalımda olmam. Neden mi ? Nedeni biraz saçma olabilir ama beni eve kapatmak için yeterli.

En yakın arkadaşım, adı Çakıl. Tam on yıldır arkadaşız. Aynı apartmanda oturuyoruz. Sekizinci sınıfın sonuna kadar hep aynı sınıftaydık, beraber otururduk. Liseye geçince aynı okulda olsak da sınıflarımız ayrıldı. İkimizin de farklı arkadaşları olmaya başladı tabii. Sıra arkadaşım kızdı. İyi biriydi, iyi anlaşıyorduk. Pek arkadaşı yokmuş. Bu yüzden beraber takılmaya başladık. Tenefüslerde, boş derslerde, okul çıkışları, hafta sonları neredeyse hep beraberdik. Ben, Çakıl ve Güneş güzel bir üçlüydük, onuncu sınıfın sonuna kadar.

Yaz tatiline bir ay kalmıştı. Ders işlenmediği için okula gelmiyorduk. Kızlarla da buluşmuyorduk. İşleri olduğunu söylüyorlardı. Bir hafta boyunca ikisi de işleri olduğunu söyleyip geçiştirdiler. Koca bir hafta ikisi de mesaj atmadı bana. Ben birkaç kere whatsapp grubumuza attım fakat kısa kestiler. Daha sonra beraber fotoğraf paylaştıklarını gördüm, attıkları tweetleri falan. Her gün buluşuyorlardı ve ben bunu paylaştıkları fotoğraflardan öğreniyordum. Çok kıskanmıştım, ayrıca kırılmıştım da. Çok fazla hem de. Beni çağırmama sebepleri neydi acaba ? Günlerce düşündüm. Bir şey mi yaptım diye ama yok, yapmamıştım. Anlam veremiyordum. En yakınımla benim sayemde tanışan ve şimdi neredeyse benden daha yakın olan o kızdan artık nefret ediyordum.

Kırgındım, bu zamana kadar öz kardeşim gibi gördüğüm, ne olursa olsun yanımda olan, en yakın arkadaşım Çakıl'a.

Kızgındım, daha tanışalı iki yıl olan, en yakın arkadaşımı elimden almaya çalışan Güneş'e.

Belki saçma gelecek ama eve kapanma sebebim buydu. Tek çocuktum, babası tarafından pek ilgi görmeyen bir genç kız. Annem beni daha babamla evlenmeden dünyaya getirdiği için babam da evlenmek zorunda kalmış. - Bunları anneannemden öğrenmiştim.- Annem ne kadar biz babanla birbirimizi çok seviyoruz dese de inanamıyordum. Her yaz yaptıkları gibi baş başa tatile çıktılar. Normalde anneannemde kalırdım fakat bu defa yalnız kalmam daha iyi olacaktı sanki.

Güneş ve Çakıl tam iki haftadır ne arıyor ne de mesaj atıyorlardı. Her gün saatlerce konuştuğum insanlar şimdi nasıl olduğumu merak bile etmiyorlardı. Bir ara ben atmaya karar verdim ama ne yazacaktım ki ? Neden beni dışlıyorsunuz mu ? Ya da ben size bir şey mi yaptım ? Sanırım atmamak, akışına bırakmak en mantıklısıydı. Yalnızlık ne kadar zor olabilirdi ki ?