I raised him.98
ဆာစီးနီယာ သည် အိပ်မက်ရှည်ကြီး မက်နေသည်။ သူမသည် ထိုအိပ်မက်ထဲတွင် အလွန်နက်နဲပြီး မှောင်မိုက်သောနေရာတစ်ခုတွင် ရောက်နေလေသည်။
'ဒါက ဘယ်နေရာလဲ'
သူမ ခေါင်းငုံ့ပြီး ရှေ့ဆက်လျှောက်လိုက်ရာ နဖူးကိုတစ်ခုခုနှင့် ဆောင့်ရိုက်ပြီး ပြန်လဲကျသွားသည်။
'အား...နာလိုက်တာ'
နာကျင်နေသော နဖူးကို ပွတ်သပ်ရင်း သူမ ဖြည်းညှင်းစွာ ထရပ်လိုက်သည်။စောစောက တိုက်မိသည့်အရာကိုကြည့်ချင်သော်လည်း မှောင်နေသောကြောင့် ဘာမှမမြင်ရပေ။ သူမ ဟိုစမ်းဒီစမ်းရှာလိုက်ရာ၊ မာကျောသော နံရံတစ်ခုကို စမ်းမိသွား၏။ထို့နောက် လက်ချောင်းများဖြင့် ပုတ်ကြည့်လိုက်သောအခါ နံရံသည် အလွန် မာကျောလှကြောင်း တွေ့ရသည်။ အပြင်ထွက်ရန် အပေါက်ရှိမရှိလှည့်ပတ်ကြည့်သော်လည်း ဘာမှမတွေ့ရချေ။ အမြင့်ကြီးဖြစ်နေသော နံရံများသည် သူမကို ဝန်းရံကာ ပိတ်ဆို့ထားပုံရသည်။
'ငါ ပိတ်မိနေတာလား…ဘာလို့လဲ'
သူမ နောက်ဆုံး မှတိမိသည်မှာ ဗားန် ကို ခေါ်ပြီး ဂိုဒေါင်ထဲမှ ပြေးထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။သို့သော်လည်း ယခု သူမ ဘာကြောင့် ဤနေရာကို ရောက်လာရမှန်း မသိတော့ချေ။
ဆာစီးနီယာ သည် အစက အိပ်မက်ဟု ထင်ထားသော်လည်း နဖူးမှ ဒဏ်ရာက နာကျင်နေပြီး ဗိုက်ကလည်း မအီမသာဖြစ်နေဆဲပင်။ စုပ်ယူထားသည့် အပူရှိန်ကြောင့် ခေါင်းကိုက်နေရသည့်အတွက်လည်း သူမ စိတ်ဆိုးလာသည်။
မရင်းနှီးသောနေရာ…မတူထူးခြားသော လေထု…
လက်တွေ့မဟုတ်သလို ဖြစ်နေသော်လည်း အိပ်မက်လည်း မဟုတ်ပေ။
'ဘာဖြစ်တာလဲ'
စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် သူမ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားလိုက်သည်။
ဘန် သည် မီးလောင်နေသော ဂိုဒေါင်ထဲကို မဆင်မခြင် ပြေးဝင်ကာ သူမအား ရှာဖွေသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် ဘာဆက်ဖြစ်သွားမှန်း မသိတော့ပေ။ထို့ကြောင့် ဘန် အဆင်ပြေရဲ့လားဆိုတာ သိဖို့ သူ့ကို အမြန်တွေ့ချင်နေပြီဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘက်ပေါင်းစုံမှ ဝန်းရံထားသော နံရံများက သူမအား လွှတ်ပေးရန် ရည်ရွယ်ချက်မရှိသလို အခိုင်အမာ ပိတ်ဆို့ထားသည်။
