Η Χαμένη Πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 40: Viviana

"Mamma, mamma!" το κεφάλι μου έμπαινε και έβγαινε μέσα στο νερό. Προσπαθούσα να κρατήσω την ανάσα μου, αλλά όλο και περισσότερο νερό έμπαινε στην μύτη και στο στόμα μου. Η αλμυρή του γεύση πονούσε τον λαιμό μου και έκαιγε τα μάτια μου που είχαν γεμίσει με δάκρυα που πια δεν ξεχώριζαν από το νερό που είχε καλύψει το υπόλοιπο μου πρόσωπο. Δεν ήξερα να κολυμπώ. Με κρατούσε η mamma μου που εκείνη προσπαθούσε να μην πέσει ολόκληρη μέσα στο νερό, αλλά την έβλεπα να πνίγεται. Έβηχα και έβγαζα νερό από το στόμα μου αλλά άλλο τόσο έμπαινε ξανά μέσα. Πνιγόμουν.

"Mi batte forte il cuore!" Κράτα γερά καρδιά μου!

Αλλά δεν μπορούσα. Η mamma μου δεν μπορούσε να με κρατά για πολλή ακόμα ώρα. Την έβλεπα και αυτή να πνίγεται. Φοβόμουν.

Είδα τον papa μου να επιπλέει στο νερό. Τα μάτια του ήταν ανοικτά αλλά δεν ήταν κοντά μας. Τον παρέσερνε το νερό μακριά. Δεν ήξερα τι γινόταν. Ήξερα μόνο ότι πνιγόμουν.

Οι αναμνήσεις πια δεν ήταν απρόσωπες. Ήξερα ότι ήταν δικές μου.

Σκούπισα τα τελευταία μου δάκρυα. Είχε δίκιο ο Lorenzo, δεν θα έβγαινα από εδώ ζωντανή. Αν δεν με σκότωνε εκείνος, θα πέθαινα από αφυδάτωση. Το προτιμούσα. Έτσι δεν θα το ευχαριστιόταν το ίδιο.

Μου εξομολογήθηκε τα πάντα. Όλα τα απαίσια πράγματα που έκανε, ήταν ένα τέρας, σκότωσε τον ίδιο του τον αδερφό και την οικογένεια του μόνο για να γίνει βασιλιάς. Ήταν άρρωστος.
Λαχταρούσε την δόξα. Αυτό ήταν που θα τον σκότωνε.

Δεν μπορούσα να πιστέψω όσα έμαθα. Η οικογένεια μου...ήταν τόσο παράξενο. Ήταν όμως ειρωνικό. Είμαι πριγκίπισσα, αυτό που ο Dominic ήθελε για τον γιό του αλλά δεν ήμουν. Τώρα που όμως είμαι, είναι αργά για εμάς.

Είδα από το παραθυράκι τα φώτα ενός αυτοκινήτου. Είπε πως θα ερχόταν το πρωί, ακόμη έξω ήταν σκοτεινά. Ήθελε να με σκοτώσει γρηγορότερα. Δεν μπορούσε να περιμένει. Και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από το να περιμένω να το κάνει.

Ξαφνικά όμως δεν ένιωθα την ανάγκη να παλέψω. Μάλλον γιατί ήξερα πως θα χάσω. Είχα χάσει ήδη. Ο άντρας που αγαπούσα, εκείνος που ορκιζόταν πως θα έκανε τα πάντα για μένα, πια δεν με αγαπούσε. Τόσο απλά. Σαν να υπήρχε τελικά εκείνος ο μαγικός διακόπτης που ανοίγεις και κλείνεις όποτε θες.

Τινάχθηκα από το χτύπημα στην πόρτα. Σαν να προσπαθούσε να την ανοίξει αλλά δεν άνοιγε. Θα είχε κολλήσει.