Karanlıktan Külleriyle Doğan Gün Işığı (DÜZENLENİYOR)

2. Bölüm (DÜZENLENDİ)

Arkamı dönmem ile donup kalmıştım.

"Sonunda buradasın, yanımdasın.. Günlerdir ben bu ânı bekliyordum Gün Işığım "

Zihnimde anlam veremediğim bazı görüntüler belirdi, sisli puslu..
sanki bu sesi daha önce de duymuştum fakat bana kim böyle seslenirdi ki ?
Tabi ya bu onun sesiydi !
Bana yanlızca birtek o böyle seslenirdi..
Çocukluğum, geçmişim olan o adam .. Fakat şimdi ise bu karşımdaki yabancı bana böyle sesleniyordu .. Bakışları da bir garipti..
Neden bana böyle sesleniyordu ve neden bana sanki yıllar önce kaybettiği aşkını tekrar bulmuş gibi bakıyordu? Anlayamıyordum.. Benmi yanlış düşünüyordum yoksa? Bana mı öyle geliyordu? Bilmiyordum, hiçbirşey bilmiyordum..

Kafamın içindeki düşünceleri bir kenara koyup bağırmaya başladım..

"SENDE KİMSİN!? BENİ NE HAKLA KAÇIRIRSIN , SEN KENDİNİ NE ZANNEDİYORSUN!! "

İlahi bakış açısı:
*Adam öfke ve hasret dolu bakışlar ile kızın üzerine doğru yürümeye başladı. Kız üstüne doğru yürüyen adam ile birkaç adım geriye doğru yürüdü fakat adam onu kolundan tutup bir anda kendine doğru çekerek sımsıkı sarıldı. O tarifi olmayan kokusunu içine çekti. Kız ânın verdiği şokla birkaç saniye hiçbir tepki vermedi ancak daha sonra onu kollarından geriye doğru tüm gücü ile itti. Adam kızın itmesi ile ne yaptığının farkına vardı ve onu daha fazla korkutmamak için hemen kızdan birkaç adım uzaklaştı.*

"Öncelikle sakin ol ve o ses tonunu alçalt. Ve kim olduğuma gelecek olursam ben Kaan Korkmaz , şu anlık hakkımda bunları bilmen yeterli. bundan sonra benimle yaşayacaksın. Burası artık seninde evin. Şuan bunları bilsen senin için yeterli olacaktır."

"Ne saçmalıyorsun sen, ne dediğinin farkında mıs- "

"Ben ne dediğimim gayet farkındayım. bundan sonra burada
benim yanımda kalacaksın ve kendi iyiliğin içinde ben ne dersem yapmalısın. Şimdi yorgunsundur sen yukarı çık ve dinlenme bak."

Tam salonun kapısından çıkacakken arkasını dönüp konuşmaya başladı..

"Ha bu arada sakın kaçmaya falan çalışma çünkü her tarafta korumalar ve kameralar var haber vereyim dedim. " Göz kırparak arkasını döndü ve beni burada bırakarak kapıdan çıkıp gitti.

Benim buradan kurtulmam lazımdı. Ne yapıp ne edip bu cehennemden gitmem lazımdı. Buradan kaçıp kurtulmak için birşeyler yapmalıydım. Ama nasıl? Bu kadar adam ve kameraları nasıl atlatıp kaçabilirdimki ?

Derken bir anda başıma keskin bir ağrı girdi, parça parça görüntüler zihnimde çaktı, ilk önce küçük bir kız çocuğu belirdi daha sonrasında ise onun yanında bir erkek çocuğu.. Birlikte büyük bir evin avlusunda koşturuyorlardı sonra küçük kız çocuğu bir taşa takılarak yere düştü ve hemen çığlığı bastı, erkek çocuğu ise kızın düştüğünü görünce panikle "Gün Işığı " diye bağırdı ve hemen kızın birkaç adım ötesinden yanına geldi, onu kucağına çekip sımsıkı sarıldı ve kızı teselli etmeye başladı.

Daha sonrasında ise hızla kayboldu bu görüntü zihnimden. Neydi bu şimdi anlam veremediğim görüntüler? Neden en olmadık zamanlarda oluyordu bu şey? Off cidden kafayı yemek üzereydim!
Salonun köşesindeki üçlü koltuğa uzandım zaten uyumayacaktım sadece biraz gözlerimi ve zihnimi dinlendirmem gerekiyordu
gerçi gözlerim tamam da zihnimden emin değilim işte.. Tüm bu yaşadıklarımın yorgunluğu ile gözlerim usulca kapanmaya başladı, en son gördüğüm şey ise üzerime örtü örten Kaan Korkmaz 'dı ..

Kaan Korkmaz 'dan..

Evden hızla çıkmıştım ve şu anda da arabamı sahile doğru sürüyordum, biraz içime deniz havası hapsetmeye ihtiyacım vardı. Yaklaşık 5 dakikanın ardından nihayet gelebilmiştim. Hemen bir banka oturdum ve tüm bu olanları düşünmeye başladım.

Yanımda kalmayı kabul etmeyip gitmek istiyordu bunu gözlerinden bile anlayabiliyordum. Fakat aslında benim kalbimide yerinden söküp atmamı istiyordu fakat farkında değildi. Ama hayır her ne olursa olsun onu bu saaten sonra yanımdan asla ayırmayacaktım. Zaten yeterince ondan ayrı kalmıştım. Daha fazlasına ne sabrım kalmıştı nede tahammülüm.

Ona gözüm gibi bakacaktım , mutlu olması ve o güzel yüzünün gülmesi için herşeyi ama herşeyi yapacaktım. Bugün yüzüme bir yabancıya bakarmış gibi baktı.. Benim kalbim olan kadın beni tanıyamadı, benim aşık olduğum kadın, çocukluğum olan kadın beni tanıyamadı..
Bu çok ağırdı, çok acıttı.. Neden böyle oldu, neden beni tanıyamadı bilmiyordum. Ama o sebep her ne ise onu bulacaktım ve benim sevdiğim kadını beni dahi tanıyamayacak hâle kim yada kimler hangi sebeple nasıl getirdiyse bedelini misliyle ödetecektim onlara! Buda benim kendime verdiğim bir sözdü. Ve ben ne pahasına olursa olsun bir söz verirsem muhakkak, mutlak suretle tutardım..

Biraz daha orada oturup eve geçtiğimde tam odama doğru çıkacaktımki salondaki üçlü koltukta uyuya kalan meleğimi görünce kalbim sanki yerinden çıkacakmış gibi yeniden atmaya başladı, dayanamayıp yanına gittim. Hemen yandaki koltuğun başucunda duran örtüyü aldım ve meleğimin üzerini örttüm. Ve ardından yere çömelip onun o ay kadar parlak yüzünü izlemeye başladım. Saçlarına birer öpücük kondurdum.

Biliyordum. Eğer uyanık olsaydı değil onu öpmeme yanına dahi yaklaştırmazdı beni. Haklıydı aslına bakılırsa.
Benim gibi vahşi birini kim severdiki bu hayatta? Kimin gerçekten umurundaydım ki bu dünyada..
Beni öz annem sevmemiş , o mu sevecekti? Olsun.. varsın beni sevmesin benim sevgimde , aşkımda ikimize de yeterdi. Benim bu hayatta bir tek Gün Işığım vardı.. Onuda elimden kaybedersem yaşamamın da bir anlamı kalmazdı. Bu yüzden onu bırakmayacaktım, onu pamuklara saracak, saçının tek bir teline bile zarar gelmesine müsade etmeyecektim, her ne olursa olsun o benim Gün Işığım'dı ..

Ve ben Kaan Korkmaz, benim Gün Işığım 'ın ışığını söndürmeye çalışanların eceli olacak olan o adamdım!

~Bölüm hakkındaki düşüncelerinizi şööyle alayım..

~Kaan ve Hande ile ilgili düşüncelerinizi buraya yazabilirsiniz.

~Sizce geçmişte neler yaşandı?

~Gelecek bölümlerde özellikle görmek istediğiniz sahneler varsa buraya yazabilirsiniz.

Evvvett arkadaşlar bir bölümün daha sonuna geldik🥳🥳
Yıldızı parlatmayı ve yorum yapmayı unutmayın lütfen bir sonraki bölüme kadar hoşçakalın, sağlıcakla kalın..
Sizleri seviyorreee 😍🦋✨