මාසයක් හොස්පිටල් එකේ ඉඳලා අද මං ගෙදර යනවා. ඒ මාසේ හිතාගන්න බැරි විදියට ගෙවුනේ. ප්‍රශ්න මහ ගොඩක් ආවෙ නෑ. ඒත් මාමා විහස්යව පුලුවන් තරම් මගෙන් ඈත් කරලා තියන්න ට්‍රයි කළා. ඒත් මාමට ඒක කරන්න පුලුවන් උනේ නෑ. අඩුම මටවත්. කොච්චර උනත් මට අදටත් මාමගෙ කීමකට එහා යන්න හයියක් නෑ. මාමව රිද්දන්න බැරි නිසා මං එකපාරක් විහස්ය නවත්තන්න ට්‍රයි කළා. ඒත් එදා මං ඒක නොකර හිටියා නම් කියලා හිතුනා. එදා එයාගෙ කටින් පිට වුණ වචන එක්ක මට හිතන්න ගොඩක් දේවල් ඉතිරි කළා.
"මං මැරිලා ගියත් උබව රකිනවා අයියේ. ඒත් මං මැරෙනකල් හරි උබව මගෙ ඇස් මායිමේ තියාගන්න ඉඩ දීපං. මට ජීවත් වෙන්න එකම හේතුව උබ. ඒ වගේම කවදහරි මං මැරුනත් උබ ඒකට වැරදිකාරයෙක් නෙවෙයි. ඒත් මට මැරෙන්නත් එකම හේතුව උබ විතරයි."
මට ඒ වචනවලින් දැනුනේ කියාගන්න බැරි අමුතු හැඟිමක්. ඒ වචන එයා කිව්වේ මගෙ ඇස් දිහා බලාගෙන. ඒ ඇස්වල තිබ්බේ පුදුමාකාර වේදනාවක්. එයා හැම වෙලේම මැරෙන එක ගැනයි මාව පරිස්සම් කරන්න ඕනෙ කියන එක ගැනයි කියන්නේ ඇයි කියලා මට තේරෙන්නෑ. ඒත් එයාගේ ඇස්වල මං මුල් කාලේ දැක්ක එළිය ආයෙ මට නිතර දකින්න පුලුවන් උනේ නෑ.
කොච්චර උනත් එයා මාව බලන්න එන එක නතර කළේ නෑ. අදත් එයා මාව එක්ක යන්න ආවා. ඒත් මාමට එන්න බැරි උනා හදිසියක් නිසා මාමා ටික දවසකට නුවර ගියා. මාමා නැති එකට සතුටු වෙන්නද දුක් වෙන්නද කියලා මට හිතාගන්න බෑ. මගෙ බඩු ටික ආශ්,කෙයාන් අතේ යවලා එයා මාව එයාගෙ BMW එකට නග්ගව ගත්තා.
හොස්පිටල් එකේ ඉඳලා මගක් දුර එනකල් අපි අතරේ කිසිම කතාබහක් තිබ්බෙ නෑ. එයා නිහඬව drive කළා. මාත් පාර දිහා බලාගෙනම ආවා. ඒත් මේ අපි යන්න ඕනෙ පැත්ත නෙවෙයිනේ. ඇයි අඟුලානෙන් හැරෙව්වේ? අපි යන්න ඕනේ අනික් පැත්තට. වැරදිලාවත්ද?
"කොහෙද මේ යන්නේ?"
මට හිතාගන්න බැරි උන නිසා එයාගෙන් ඇහුවා.
"මහන්සිද?"
මට උත්තර නොදී එයා මගෙන් වෙන දෙයක් ඇහුවා. මේ මනුස්සයා නම් කවදාවත්ම මං අහන දේකට කෙලින් උත්තරයක් දෙන්නෑ.
YOU ARE READING
Us, Again || 🥀✨️
Fanfic𝙲𝚘𝚖𝚙𝚕𝚎𝚝𝚎𝚍 ✔ ස්තූතියි ! මට ඔයාගේ ජීවිතයට එන්න දුන්නට. පොරොන්දු තියෙන්නේ රකින්න උනත්, කඩවුණු පොරොන්දුවක් එක්ක මගෙ අත අල්ලන් ඉස්සරහට ඇවිදන් ගියාට. __ ලෙයාන් අගන එදිරිසිංහ 🌼 "ඇයි මගෙ හිස් ජීවිතේ පාට කරන්නේ?" මං එයාගේ...
