Gardiyan beni ters kelepçe yapmak üzereyken bir daha ileriye fırladım ve kafam Deren'in göğsüne denk geldiğinde, onu omuzlarından sertçe arkaya ittim. Yumruklarımı göğsüne doğru vurup tekmelerken saçlarım sürekli yüzüme düşüp duruyordu. Deren hâlâ a...
Her hafta bölüm yayımlıyorum, bazen sıkılıyorlardır diye düşünmüyor değilim shsjekd
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karmen'im ya, ne asilsin<333
30. ❝KORUMA.❞
DEREN ATEŞ'ten.
Dünyanın en zorlayan hissi olmalı affedemeyeceğin birini özlemek.
Kızım kayıpken gün gibi ortada olan bazı şeyleri fark etmiştim. Kızdığım, öfke kustuğum hiçbir şeyin önemi olmadığını ve kızımı bulduğumda tüm dünyaya yeniden sahip olacağımı. Dünyaya yeniden sahip olacaktım ve gece ile gündüzü ayırt edebilecektim. Tekrar uyuyabilecektim. Tekrar yemek yiyebilecektim. Tekrar gülümseyebilecektim. Sandım. Hepsini sandım. Fakat kızımı bulmama, dünyaya yeniden sahip olmama rağmen bunların hiçbirini yapamıyordum. Dünyaya sahip olmuştum ama bir ruhun karanlıkta kalışını öğrendikten sonra o dünyanın hiçbir yeri aydınlık gelmiyordu.
Karmen ile Karina'yı düşünmekten başıma ağrılar saplanıyordu.
Kalbimde, ruhumda yerine oturtamadığım, eksikliğini hissettiğim bir şeyler vardı.
"Abi, artık bırak, çok fazla içtin."
Utku'nun sesini duyduğum zaman gözlerim takılı kaldığı boşluktan ayrılıp onu buldu ve düşüncelerimin akışı yavaşladı. Mutfak kapısına yaslanmış, uykulu gözleriyle bakıyordu bana. Gece yarısıydı, holün ışığı yanıyordu. Uykusundan uyanıp aşağıya indiğinden beri orada durmuş beni izliyordu. Odasına geri dönmesini söylemiştim ama buna rağmen orada kalmaya devam etmişti. Benim için endişe duyduğunu, meraklandığını biliyordum ama kimseye kendini iyi hissettirecek durumda değildim.
