"Sanki karanlığın içine gömülmüş gibiyim. Elim ayağım sürekli birbirine karışıyor. Ne yapacağımı bilemiyorum, düşünüyorum ama doğru yolu bulamıyorum. Her gece düşünüyorum, gerçekten. Bu işin sonu nasıl bitecek? Birisi zarar görecek mi diye. Biliyorm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
8.bölüm
'ÖLÜMLERİN KOKUSU'
Yıllar önce ...
Her zamanki gibi korkunç bir güne başlıyorduk. Sokaklar bizim evimiz ve insanlar kandırdığımız varlıklardı. Biz de insandık ve onlarda bizi kandırıyordu.
Bazen yönetici abiye sorardım "neden sokaktayız? Diğer insanlar gibi evimiz yok?" diye. Cevabı hep "sokaklar sizin eviniz." olurdu. Tekrar sormaya cesaret edemezdim.
Belki bir umut biri beni ailesine katar diye uzun zaman bekledim. Kimse beni istemedi. Peki neden istemedi?
Benim onlara en fazla ne zararım olurdu ki?
Ama onlar öyle düşünmüyorlardı. Gerçekleri öğrendiğimde iş işten geçmişti. Yönetici abi bizi bilerek insanlara vermiyordu. Bizi kullanmak için vermiyordu.
Kullanması tamamlandığında bizi de satacaktı. Yoksul zengin farketmez istediği paraya.
Biz onların gözünde kullan-at telefonlardan farksızdık. Ama elbet bir gün gelecekti ve bunun için pişman olacaklardı. Onların pişman olması için elinden geleni yapacaktım, buna zorunlu çünkü söz verdim. Arkadaşlarıma burada benimle birlikte olanlara söz verdim. Ben de sözünde durmassam nasıl pişman olurlardı ki?
Pişman olacaklardı. Her şey için fazlasıyla pişman olacaklardı. Ama ben onlara acıyacaktım çünkü ruhum acımayacaktı, öldürdükleri küçük çocukların ruhu hiç bir şekilde acımayacaktı.
Acıma duygusu bunu yapanların ceset kokusunu soluduğumuzda aklımıza gelecekti ve pişman olmayacaktım.
Her şey için geç değil erkendi. Demiştim arkadaşlarıma; Her şeyin bir zamanı var, o zaman gelince olur. İstesen bir gün önce yapamassın derdim.
Ve şimdi o zaman geliyordu ve hatta geçiyordu.
...
GÜNÜMÜZ 31 Aralık 2021
Aklımdaki soruları cevaplayan kimse yoktu. Bir devir geliyor ve geçiriyordu beynimden. Bu küçücük beyin bir çok şey düşünüyordu.
Beni en çok batıran ise düşüncelerimin açtığı yollardı. Doğrusunu seçmem gerekiyordu ama sürekli yanlışı seçiyordum. Doğru yolu bulmaya çalışıyordum. Ama her yaklaştım dediğimde bir adım daha geriliyordum.
Kaybedeceğim kesin değildi ama onların da kaybetmemeyi çalışacağı kesindi.
Ben buna hazırlanmıştım. Yıllardır bu günleri bekliyordum.
