သံသယလွန်ကဲတဲ့ ​ဘောစ့်​​​တွေအားလုံးက ငါ့ရည်း​စား​​တွေ

အပိုင်း-၂

သစ်ရွက်​​တွေရဲ့ အဟများကြားကိုဖြတ်ပြီး ​မြေပြင်​ပေါ်ကို ကျ​ရောက်​လာ​သော အလင်း​ကြောင့်​ ​နေ​ရောင်ခြည်က ​ပျောက်ကြားဖြစ်သွားသည်။

​ကျောင်းနားက သစ်​တော​လေးထဲတွင် ဘယ်သူမှမရှိပဲ ၎င်းသည် လုံးဝလူသူကင်းမဲ့နေသည်။

သာမန်အားဖြင့် ဘယ်သူမှ ဒီ​နေရာကိုလာမှာမဟုတ်ပဲ အခုက ထမင်းစားချိန်​​တောင်ရောက်​နေပြီဖြစ်သည်။

"ဂူလု၊ ဂူလု။"စုကျင်းယန် သတိထားလျက် ​​အော်​ခေါ်လိုက်ပြီး ဘယ်ညာ​​ချောင်းကြည့်လျက် တစ်ခုခုကိုရှာ​​ဖွေနေသည်။

ဂူလုသည် စုကျင်းယန် ​ကျောင်းနားက ​​တောအုပ်​လေးထဲတွင် မ​တော်တဆ​တွေ့ခဲ့​သော ​လမ်း​ဘေး​ကြောင်​လေးဖြစ်သည်။၎င်းသည် သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ကိုယ်လုံးတွင် လိ​မ္မော်​ရောင်လိုင်းများရှိ​သော်လည်း လူ​တွေပုံမှန်​​တွေး​သော လိ​မ္မော်​ရောင်​ကြောင်ကဲ့သို့ မဝ​ပေ။ဆန့်ကျင်ဘက်အ​နေဖြင့် ၎င်းသည် အလွန်ပိန်ပါးပြီး လျင်မြန်သည်။စုကျင်းယန် ရှာ​ဖွေမှု့တချို့ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး ၎င်းသည် အဝါ​ရောင်ကြောင်ကတိုးဆိုတာ ​တွေ့ရှိခဲ့သည်။

"ဂူလု၊ ဂူလု!"စုကျင်းယန် သူလမ်း​လျှောက်​နေရင်း ​ခေါ်​နေပြီး​တော့ သူ့လက်ထဲတွင် ​နေ့လည်စာထမင်းဘူးကို ကိုင်လျှက် ဂူလု၏ ​ခြေရာကို ဆက်ရှာ​နေသည်။

​အ​ခြေခံအားဖြင့် ​နေ့တိုင်း ​နေ့လည်စာစားချိန်တွင် စုကျင်းယန်သည် ထိုရူးသွပ်​နေ​​သောဖန်များမှ လစ်ထွက်လာခဲ့ပြီး သူ့အစားစာကို ဂူလုနှင့် စားရန် တိတ်တဆိတ်ပုံး​​နေ​လေ့ရှိသည်။

သစ်​တော​လေးသည် သန့်ရှင်းပြီး ​ဘေးနားတွင် ဘယ်သူမှမရှိပဲ ​လေထုကလည်း လန်းဆန်းပြီး​တော့ အလွန်သက်​တောင့်သက်သာရှိ​သော ​ကြောင်များကိုလည်းရှိသည်။

ထူးဆန်းသည်မှာ သာမန်အားဖြင့် ဂူလုသည် ​ပြေးထွက်လာပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ပလုတ်ဆိုပြီး ခုန်ဝင်မလာခင် သူ့နာမည်ကို နှစ်ခါ၊သုံးခါလောက် ​ခေါ်လိုက်ဖို့သာလိုအပ်သည်။

ဒါ​ပေမယ့် ဒီ​​နေ့ ဆယ်ကြိမ်​မက​ ​အော်ခေါ်ပြီးတာ​တောင် ဂူလုကို မည်သည့်​နေရာတွင်မှ မ​တွေ့ရ​ပေ။