Letter of November [yizhan] sinhala

43

පුලුවන් ඉක්මනට කාර් එක ගෙදර පහු වෙනකල් ඩ්‍රයිව් කරපු අයියා... වාහනේ පාරේ අයිනට වෙන්න නැවැත්තුවා....

"අපි දැන් මොකද කරන්නේ තරූ....?"
"මන් දන්නේ නෑ....?"
"ශිට්....!"

අයියා සුක්කානමට අතින් ගහන ගමන් තරහ අරගෙන....

"අයියේ අපි ටවුන් එකට ගිහින් මාව ටැක්සී එකකට දාන්න.... ඊට පස්සේ ඔයා එන්න... මං ටැක්සි එකේ එන්නම්...."

"පිස්සුද එහෙම කරන්න බෑ...  කමක් නෑ ඔන්න ඔහේ ගෙදර යමු.... මගදි ඔයාවත් අරගෙන ආවා කියමු...."

"එතකොට තෙමුනේ....?"

"අයිශ්.... මන් දන්නේ නෑ බන්... මං ලග ඔය ඔක්කොටම උත්තර නෑ..... එහෙනම් යමු කොහෙන් හරි ඇදුම් දෙකක් අරගෙන ඇදගෙන යමු...."

"පිස්සුද එතන ඊට වඩා ප්‍රශ්නයක්.... ඔයාට නම් ඒක කමක් නෑ.... ඒත් මං ගියේ වෙන ඇදුමකින් එන්නේ වෙන ඇදුමකින්..... ඇයි කියලා ඇහුවොත් කෝ උත්තර...."

"ඔන්න ඔහෙ ගෙදර යමු.... අම්මා මොනවා හිතන්නද...."

"ඔයාට ඕනේ අහුවෙන්නමයි...."

වෙනදට වඩා අද තත්ත්වේ වෙනස් කියන එක අපි විතරයි දන්නේ වුනාට.... මගේ හිත දැන් වෙනදටත් වඩා හැමදේම ගැන පරිස්සමෙන් බලන්න කිව්වා.... අපි දෙන්නා ගැන අයියාගෙ අම්මා හීනෙකින්වත් එහෙම නොහිතුවට.... මගේ හිත කියන්නේම කමක් නෑ පරිස්සමෙන් කියලා....

කල්පනා කර කර ඉන්න මං එතකොටයි දැක්කේ.... අයියාගේ කාර් එකේ තියෙන ලොකර් එකේ තියෙන මගේ ගෙදර යතුර.....

"අයියේ.... කෙලින්ම අපේ ගෙදරට යමු...."
"ඒකනේ මං කිව්වේ වෙන කරන්න දෙයක් නෑ ගෙදර යමු..."
"අයියෝ නෑ නෑ හලෝ... මං කිව්වේ මගේ ගෙදර යමු.... මේ තියෙන්නේ යතුර....."
"මාර ලක් එකක් නේ....."

හිනා වෙවී අයියා එහෙම කියනකොට මං සීරියස් මූඩ් එකක් හදාගත්තා....

"අයියේ මං විහිලුවක් නෙවෙයි කරන්නේ.... අපි දැන් වෙනදට වඩා පරිස්සම් වෙන්න ඕනේ...."

"ඒ මොකද..."

"ඒ මොකද අහන්නේ.... කවුරුත් අපි ගැන දැන ගන්න හොද නෑ...."

"අපි ගැන කිව්වේ..."

අයියා මං කියන දේ දැනගෙනත් මගෙන්ම ඒක එලියට ගන්න හැදුවා....