Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1.Bölüm : Bir damla göz yaşı ~𝑺𝒆𝒏 𝒚𝒂𝒍𝒏ı𝒛𝒍ı𝒌 𝒏𝒆𝒅𝒊𝒓 𝒃𝒊𝒍𝒊𝒓 𝒎𝒊𝒔𝒊𝒏
Sevilmeyen bir insan her yerde ve her şeyde yalnızdır. Yeni okuluma başlıyacaktım ama hiç heyecanlı değildim bu okulda da az çok ne olacağını tahmin ediyordum. "Kızım heyecanlı mısın yeni okuluna"dedi annem. İstemeye istemeye "evet" dedim. Ben bir çok kez okul değiştirdim. Neden diye sorarsanız ben hep yalnızdım okul hayatım boyunca hep yalnızdım insanlar beni hiç sevmiyor, kimse benimle konuşmuyor nedenini bilmesemde umursamamaya çalışıyorum . Siz azda olsa ne dediğimi anlamışsızındır. Kahvaltımı bitirdikten sonra çantamı aldım ve kapıya doğru ilerledim. "anne ben gidiyorum" dedim anneme "tamam kızım" dedi oda. Acele acele durağa gittim. Daha gelmemişti çantamdan kulaklığı aldım ve kulama taktım.(Seni dert etmeler) çalıyordu. Müzik dinlerken otobüs geldi bindim ve okul yolculuğu başladı.
Nedenini bilmesemde bi an gözlerimin dolduğunu hissettim. Sonra otobüs durdu indim ve işte asıl yolculuk başlıyordu. Suratsız suratsız okula girdim ve yeni sınıfıma doğru ilerledim. Kapıdan içeri girdim herkezin bakışlarını üzerimde hissettim.Sırama oturdum çantamı koydum. Biraz bekledikten sonra hoca sınıfa girdi. Yüzünde büyük bir gülümseme vardı. "Günaydın gençler" dedi hoca herkes birden günaydın demeye başladı. "Görüyorumda sınıfımıza yeni biri gelmiş" diyordu hoca. Utandığımı hissettim utandım hemde çok utandım. Hoca utandığımı anladı ve zorlamak istemedi. "Ee gençler hayat nasıl" bu hocayı sev git gide sevmeye başladım. "Hocam hayat çok kötü ya" diye sohbet etmeye başladılar. "Hocam arkadaş sevgilisinden ayrıldı da. Sessiz kıkırtılar duydum. çantamdan kitabımı çıkardım ve gürültüden uzaklaşarak kitaba odaklandım. Biraz okudum sonra teneffüs çaldı zaten. Herkes dışarı çıkarken ben sınıfta oturuyordum.
Neden diye soracak okursanız ben çok dışarı seven bir İnsan değilim genellikle evde yalnız başıma müzik dinler ve çalardım. Okul zorunlu olmasa her gününü evde geçirecek bir potansiyelim var. Sonra yine zil çaldı ve herkes sınıfa gelmeye başladı. Hoca geldi gitti derken son derse geldik son dersimiz müzikti. Evet müziği çok seven bir insanım müzik ve ben ayrılmaz bir ikili gibiyiz. "Tünaydın gençler" dedi hoca "Tünaydın hocam" sonra herkes tünaydın demeye başladı. "Aranızda müzik aleti çalabilen var mı?." Kimseden çıt çıkmadı." "Ben çalabiliyorum hocam"dedim bende sonra birden herkesim bakışları ban döndü. "Öylemi peki ne çalıyorsun" dedi hoca. "Gitar çalıyorum". Dedim bende " öylemi peki bir sonraki dersimize getirsen olur mu kızım?" Gitar çalmayı çok severdim "olur hocam getiririm" deyip oturdum.
sonra arkamdaki çocuğun gülümsediğini gördüm. Ne o bana az önce gülümsedimi şok içinde başımı sırama çevirdim. Dalga geçercesine mi gülümsemişti acaba hayır hayır kesinlikle o yüzden gülmedi belki komiğimdir saçmalama Damla buarada ismim Damla söylemeyi unutmuşum. Her neyse o çocuk beni sevdimi acaba gülümsedi. "Gençler ders bitti çıkabilirsiniz" çantamı toplayıp çıktım dışarı.
Otobüsle gitmeyi planlıyordum ama hava güzel sıcak diye yürümeyi tercih ettim. Çantamdan kulaklığımı takıp yürümeye devam ettim. "Dünyanın en güzel kızı" çalıyordu. Bu tarz şarkılar çok hoşuma gidiyordu. Yol kenarında yürürken biri koşarak omzuma sert bir şekilde çarptı ve ben yere düştüm. Ah diye inledim. "Çok özür dilerim iyi misiniz" dedi bana çarpan çocuk ve elini uzattı sonra çocuğun yüzüne baktım bir de ne göreyim derste bana gülümseyen çocuk şok içine uzattığı elini tuttum. "İ_iyim bir şeyim yok. "Hastaneye gitmemizi ister misin?" Dedi bana o da en az benim kadar şaşkındı Yüzündeki endişeyi görebiliyordum.bir dakka o benim için endişelenmiş miydi?. "Yok iyiyim ben" dedim bende sonra yerden kulaklığımıda alıp yürümeye devam ettim.hızlı adımlarla yaklaşık 25 dakika yürüdüm ve kendimi evin kapısının önüne buldum. Çantamdan anahtarımı çıkarıp kapıyı açtım. "Anne ben geldim" diye bağırdım. "Hoş geldin kızım da niye bağırdın" dediğinde kıkırdadım ve odama doğru ilerledim. Telefonumu çıkarıp masanın üzerine koydum.
Pijamalarımı giydim ve kendimi yatağa bıraktım o çocuğu düşünüyordum. Benim için endişelenmişti ilk kez biri benim için endişelenmişti. Bunu düşünürken gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başladı ve kendimi karanlığa bıraktım.
Sabah alarmıyla uyandım. Yatağımdan kalktım kendimi çok halsiz hissediyordum. Midem bulanıyordu ve başım dönüyordu. Üşüttüm herhalde diyecemde dün hava sıcaktı. Mutfağa gittim ve kendime su alıp ilaç içtim. İlaç beni kendime getirir diye düşünüyordum. Sonra da gidip üstünü değiştirip formamı giydim. Annemi uyandırmak istemedim bu yüzden küçük bir not bırakayım dedim. Kapıya doğru yöneldim kapıyı açtım ve çıktım. Kulaklığıda kulağıma takıp yola çıktım hava soğuktu bugün bende otobüsle gitmeye karar verdim. Kulağımda kulaklık otobüsün gelmesini bekliyordum. "Bir derdim var" dinliyordum. Herkes neden düşman diyordu şarkı bu şarkı bana yazılmış bir şarkı gibiydi. Gözümden yaş geldiğini hissettim. Otobüs gelmişti göz yaşımı sildim ve kalkıp otobüse bindim. Siz yalnız olmak nedir bilir misiniz. Öyle bir başına filan kalmak değil, Kalabalıkların içindeki yalnızlık... Kimselerin içindeki kimsesizlik. Her şeyin varken hiçbir şeyin olmaması, Oluk gibi akan pınarın başında, Bir tas suyun dolmaması...
Otobüsten iner inmez yağmurun başladığını gördüm koşa koşa okulun içine girdim. Sınıfa doğru yürüdüm neredeyse herkes gelmişti sonra sırama oturdum ve hocanın gelmesini bekledim. Halsizliğim geçmişti sadece biraz karnım ağrıyordu oda bir şey yemediğimdendi. hoca sınıfa girdi günaydın dedi herkese ve derse başladık. Dersimiz edebiyattı hocayı dinlerken uykumun geldiğini farktttim yavaş yavaş gözlerim kapanıyordu ve kendimi yine karanlığa bıraktım. Gözlerimi açtığımda hoca hala sınıftaydı ne kadar uyudum diye saate baktım 21 dakikadır uyuyormuşum şaşkınlıkla gözümü hocaya çevirdim haşa ders anlatıyordu derken zil çaldı. Herkes yine giderken ben sınıfta tek başınaydım. Hocalar geldi ders anlattı gitti. Son derse geldik desin bitmesine 5 dakika kaldı çantamı topladım kalemliğimi koydum ve zil çaldı herkes ayaklandı ve sınıftan dışarı çıktı bende onlarla birlikte çıktım. Havada yağmur vardı koşa koşa otobüsün olduğu yete geldim derken otobüs gitti. Şok içinde hangi mahallenin otobüsü diye baktım bir de ne göreyim binmem gereken otobüs gitti şemsiyesiz napçam diye düşünürken biri geldi beni şemsiyesiyle başımı kapattı kim diye bakarken birde ne göreyim ban gülümseyen çocuk. "Otobüsümü kaçırdın" dedi bana evet dercesine başımı salladım. "Seni bırakabilirim istersen?" Dedi bana. "Gerek yok teşekkür ederim" dedim bende. Ah salak Damla gitsene işte.
"Olmaz benimle geliyosun" dedi bana kolumdan tutarak arabasına götürdü beni Arabanın kapısını açtı ve binmemi bekledi. Şok içinde ne yapçağı mı bilemeyip arabasına bindim. Oda yanımdaki koltuğa bindi. Ve gözlerini bana çevirdi titrediğimi görünce "üşüyor musun?" Diye sordu bana "Hayır üşümüyorum" aslında üşüyordum aptal Damla bir üşüyorum diyemedin "Ben böyle numaraları yemem" dedi ve ceketini çıkartıp omzuma koydu. "Ha buarada ismin neydi" deyince yüzümü ona çevirdim "Damla" diyebildim sadece. Yüzüm utançtan kıpkırmızı olacaktı. "Bende Mert" dedi ismi mertmiş. "Memnun oldum" dedim. "Bende" dedi o da. Ve arabayı çalıştırdı "Evin nerde" diye sordu bana evin adresini tek tek anlattım. ve beni evimin önüne getirdi. Ben aramadan indim o da indi. O demeyim attık ismini öğrendim Mert diyelim ve yanına geldi. "Teşekkür ederim" dedim ona. "Evin kapısı açık" dediğinde bakışlarımı kapıya çevirdim ve kapının açık olduğunu gördüm. Ve kapıya doğru ilerledim Mert'de benim arkamdan geldi. Gözümü yere çevirdim ve birden çığlık armaya başladım yerde kan vardı.gözümü birazcık daha ileriye çevirdiğimde bir de ne göreyim annem kanlar içinde yerde yatıyordu. "Aman allahım hemen ambulansı atıyorum" dedi Mert oda en az beni kadar korkuyordu. Hemen ambulansı aramaya gitti. Bense elimi kafama geçirdim ve anne anne sayıklıyordum. Göz yaşları içinde ve o an kafamın döndüğünü hissettim. Gözlerim kararmaya başladı ve kendimi karanlığın kollarına bıraktım. En son Mert'in Damla diye konuştuğunu duydum. Annesi kanlar içinde gördüğünde ne hisseder bir insan. Ben bütün duyguları aynı anda yaşadım o an....
