Ailemizin bizi koruduğu sınırlar büyüyünce mi yok olur yoksa biz mi yok ederiz bunu çok düşündüm bulabildiğim tek cevap benim bu duvarları asla yıkamacak oluşum asla bu sınırlar içinden çıkamam ya hayatımın son bulması lazım ki o kadar cesaretli biri değilim ya da birinin beni bu sınırlardan alıp kaçırması lazım belli bi yaşıma kadar babamın temiz çalışan büyük bi iş adamı olduğunu düşünüp gurur duyardım taki 'büyük iş adamı' kavramı her zaman kirli iş adamı da demek olduğunu öğrenene kadar tanıdığım ya da beni koruyan herkesin ne kadar iğrenç biri olduğunu öğrendiğimde dünyam yerle bir oldu tabi ki herkes tertemiz insanlar olamaz bi yerlere gelmek için feda etmeliyiz ama kendimizden başkalarından değil...
Bundan yaklaşık üç gün önce her şeyi öğrendim babamın nasıl buralara geldiğini gelmek için insanları öldüresiye dövdüğü aileleri gözünün önünde öldürdüğünü random bi şekilde bi flash postasıyla öğrendim hepsini kimseye bişey demeden evden çıktım gidebileceğim çok yer yok babamın haberi olmadan o yüzden otelinden birine gittim kafa dinlemek adı altında yüzüne nasıl bakıcam gram fikrim yok üç gündür odadan çıkmıyordum ani bi yangın alarmı ve suyun açılmasıyla içeri korumanın girip odadan aceleyle çıkarması bir oldu koridorda herkes yangın merdivenine koşuyordu yangın merdiveninden yakın elbiseyle biri çıktı biraz yavaş ve sert adımlarla bana yürüdü şok içinde olduğum için he eşey benim için on kat daha yavaş ve bulanıktı karşımda durup iyi miyim diye baktı aşırı yavaş her şeyi kavradım karşımdaki Lee Minho babamın en güvendiği çalışanı en yakışıklı ve en sert tepkisiz insanı bi kaç kere göz göze gelmiştik hiç konuşmuşluğumuz yok zamandır görmüyorum bi anda böyle gelmesi çok garip elini gözümün dibinde salladı
Minho; duymuyor musun, kafasını falan vurdu mu
Koruma; hayır efendim
Minho; iyi misin
Jisung; iyiyim neler oluyor yangın mı çıktı? biz niye buradayız?
Minho; henüz bilmiyoruz ama yangın gözükmüyor araştırıyorlar burdan gitmemiz lazım
Jisung; nereye
Minho; gidince görürsün korkmana gerek yok
Minhodan korkmuyordum ama babamın tamamen farklı biri olduğunu öğrendiğimden dolayı herkesin bir şey yapabileceği düşüncesi aklımı bırakmıyordu
Jisung; korkmuyorum
Minho; çok iyi, eşyalarını toplatıp gönderin
Jisung; eşyalarım niye, nereye götürüyorsun beni
Bir şey söylemeden ilerledi aklım çok karışıktı neler oluyor anlamıyorum ama herkes onu dinliyordu peşinden koştum yangın merdiveninden indik kusmam az kaldı merdivenin sonunda bizi bi araba bekliyordu kapıda bekleyip binmem için hareket şöför yoktu kendi sürmeye başladı bir şey demedim sessizce yolu izledim ama bu yol bana gram tanıdık gelmiyor hayatımda hiç görmedim bile diyebilirim net söylebileceğim tek şey bu yol evin yolu ya da şirketin yolu değil korkarak minhoya döndüm
Jisung; nereye gidiyoruz
Minho; birazdan görürsün
Sesi çok düzdü zaten biraz tırstığım için olay giderek korkunç bi hale geliyordu telefonumda yanımda değildi yavaşça minhoya döndüm
Minho; hayır benim işim bitene kadar benden başka kimseyle iletişime geçemezsin
Jisung; ne?
Minho; babanla benim aramdaki bi iş bu saatten sonra seni kaçırmış bulunuyorum Han Jisung
Jisung; eğer babam bunu duyarsa yaşayamazsın
Minho; babanın kesinlikle bunu duyması için yapıyoruz
Jisung; Ben yem olarak mı kullanıyorsun
Minho; denebilir
Jisung; babamın kim olduğunu tam biliyor musun
Minho; salak olma Jisung sence o bilgileri sana kim gönderdi dışarıdan biri yapabilir mi sanıyorsun... bende öyle düşünmüştüm şimdi sessiz ol
Kendimi o kadar salak hissettim ki küçük çocuk gibi napıcağımı bilemedim aniden arabanın kapısını açmaya çalıştım elimi attığım an kapıyı kitledi çığlık atmaya başladım bu işin sonu iyi olamaz çünkü ölümle bile bitebilir elini ağzıma attı
Minho; hir daha sakın böyle bi salaklık yapiyim deme
Eli ağzımı koparırcasına sertti korkudan ağlamaya başladım eline göz yaşı gelince yavaşça çekip torpidodan peçete çıkarıp verdi
Minho; sana bir şey yapacak değilim, baban dediklerimi yaptığı sürece
Söylediği son kelime hiç yardımcı olmadı yardımcı olsun diye söylemediğinden de eminim sesi buz gibi hareketleri de öyle robot gibi aynı babamla oturdukları zamanla şu an çok farklı napıcam bilmiyorum bi anda arabayı durdurup ceketinin cebinden bi bez gibi bir şey çıkardı ve gözlerimi bağladı içindeki korku giderek artıyordu nefes almak bile zordu ama korkudan ağzımı bile açamadım o da konuşmadı zaten bi süre sonra araba tamamen durdu inip beni arabadan indirdi beklediğimden daha ince davranıyordu bi odaya götürdü sandalyeye olduğunu düşündüğüm bi yere oturttu
Minho; gözlerini açmadan önce bi anlaşma yapalım ne diyorsam yap işimiz hızlı bitsin
Gözlerimi açtığında gördüğüm şeyle şok oldum ne olduklarını bile bilmediğim bir sürü alet ve kırmızı kan olduğunu düşündüğüm sıvıyla kaplı loş bi ışık vardı ellerimi bağladı yüzüme yaklaşıp konuştu
Minho; showtime
Ağzımı bezle bağladı ve uzaklaştı bu ani haraketi bile korkunçtu videoya çekmeye başladı ama hiç konuşmadı 10 saniyelik bi video çekip telefonunu kapattı ağzım hala bağlıydı ne kadar bağırsamda sesim kısık çıkıyordu üstünü düzeltip odadan çıktı etraf göz gezdirmeye başladım seri katil belgeselinden çıkmış gibi oda artık çığlıkta atamıyordum boğazım ağrıyordu oturup beklemekten başka hiç bişey yapamıyorum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
