"Sanki karanlığın içine gömülmüş gibiyim. Elim ayağım sürekli birbirine karışıyor. Ne yapacağımı bilemiyorum, düşünüyorum ama doğru yolu bulamıyorum. Her gece düşünüyorum, gerçekten. Bu işin sonu nasıl bitecek? Birisi zarar görecek mi diye. Biliyorm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9.bölüm
'ADALETİN KORKUSU'
Yönetici ölümler hep ani olur derdi bize. İnanmazdık. Yöneticiye inanmazdık. Meğer doğruyu söylüyormuş. Ama bir hatası vardı. Ölümler ani değil cani olurdu.
Cani ölümle karşılaşmam 8 numara ile başlamıştı. 8 numara bir gece ansızın ölmüştü. Kimse sormadı neden öldü, nasıl öldü diye. Sorsalar da bir şey değişmedi zaten. Sonuçlar aynı olacaktı. Onlarda 8 numaranın yanına gidecekti.
Ölüm korkusu onların zaafıydı. Yönetici zaaflarından vurmuştu onları. Korku bir yanlarını sarmıştı. Sanki hiç ölmeyecekmiş gibi. Ama sonrasında onlarda öldü. 12,15,19,26,54,63,76,77 numaralar, onların sonu ölüm ile değil canları ile bitmişti. Korktukları başlarına gelmişti. 8 numaranın sessizliği bozulduğunda onlarda ölmüştü. Ama onları öldüren kişi zaaflarından vuran yönetici değil bendim.
8 numaranın intikamını alan bendim.
Hepsinin ölümünü izlemek benim için zevkti. Çok büyük bir zaferdi. 8 numara şu an yaşasaydı buna sevinirdi ve yüzü gülümseme dolu olurdu. Ama artık 8 numara yoktu. Yalnızdım. 8 numara benim değerlendirme ve öldürülmüştü. 8 numara sonsuzluğa gitmişti.
Şimdi ise yine biri gitmişti. Aynı 8 numara gibi.
Rıza en azından yönetici gibi değildi. Bir abi gibiydi. Yönetici hırçın ve sert bir adamdı. Rıza da benim yüzümden öldürülmüştü. Bu gece her yılki gibi bir kişi daha benim yüzümden öldürülmüştü.
Yönetici bu yılda durmuyordu. Beni tekrar elde etmek için elinden gelen her şeyi yapıyordu. Bu da onun için bir plandı. Ama tek planları olan o değildi. Geri dönüyordum ve bu sefer acımayacaktım. Acımasızlık içimde yer edilecekti. Bu sefer asla geri dönüş yoktu. Olmayacaktı da.
Sırra kadem basan mahperi artık geri dönüyordu. Bu sefer gerçek ismiyle. Gerçek ruhuyla, gerçek yüzüyle. İnsanlar korkudan ve yerin dibine girdiklerinde özür dileyeceklerdi. Bu insanlar kendilerini ve ne yaptıklarını da çok iyi biliyorlardı. Adaletin asaleti ve korkusu gün yüzüne çıkacaktı.
Elinden kayan telefonu elime aldım ve karşımdaki robotik sese karşı "sen beni tanımayabilirsin ama ben, seni çok iyi tanıyorum 'yönetici'" diyerek aramayı olmayan yüzüne kapattım.
