Melezler Okulu-4:Ateş Çemberi

☀️ Epilog-3🌙

Selamlar! Nasılsınız bakalım? Ben iyiyim teşekkür ederim.Umarım sizlerde iyisinizdir.Bugün söyleyeceğim bir duyuru yok.

Hadi çok uzatmadan yeni bölümümüze geçelim derim

Yazarınız;
Dilara

64 sene sonra;

Yaşlı Ölüm Meleği,durduğu yerde yarasa gibi ters bir biçimde uyuyordu.Kanatları ile vücudunu kapatmıştı ve kanatlarında bulunan gözlerde kapalıydı.Ayaklarında bulunan pençeler tutunduğu tavanın taşlı yapısına taklıydı

"Hayatım?"

Genç ve Tanıdık bir ses ile gözlerini açtı.Kanatlarının hafiften araladı ve karşısındaki kişiye doğru bakmaya başladı

Önünde bir ruh vardı.Vücudunun sol tarafı mavi renkli sağ tarafı ise sarı renkliydi.Beyaz renkli saçları bir duman gibi aşağıya doğru süzülüyordu.Gözleri ise bembeyazdı.Parlak ve Şeffaf görüntüsü onu ruha dönüştüren şeydi

Ölüm Meleği gülümsedi ve tam kanatlarını açarak yere doğru indi ve ona doğru bakan karısına baktı ve tüylü pençeleri ile Karısının,her ne kadar şeffaf ve dokunulmaz olsa da yanağını okşamaya başladı 

"Eclipse? Bebeğim nasılsın? Bir sorunun mu var?"

Karısı Eclipse omuzlarını silkti ve biraz sıkkın bir ifade ile ona doğru bakmaya başladı

"5 senedir aynı Datrone.Ne açım ne de sussuz,Ne acı çekiyorum ne de keder,Ne sıcağım ne de soğuk.Hiç bir şey hissetmiyorum"

Eclipse öleli 5 sene olmuştu.Eclipse bayağı uzun bir hayat yaşamıştı.95 yaşında ise hem kocası hem çocukları hemde torunları başındayken,hastanede yaşlılıktan vefat etmişti.Tabii ki Dylan'ın gözlerinin içine bakarak,huzurlu bir biçimde ölmüştü

Eclipse öldükten sonra ise Datrone onun ruhunu almış ve yaşadıkları zaman ki evde biraz daha büyük ve güzel duran bir eve yerleşmişlerdi.Eclipse,buna 2.Emeklilik diyordu

Troy ve Tralia,babaları sayesinde uzun yıllardır yaşayabiliyorlardı.Onların zamanı için daha çok vardı.Coral ise annesi sayesinde bir 200 yılı daha vardı.Vernica'nın Troy ve Tralia'dan farkı yoktu.Tyler ise öleli 10 sene olmuştu 

Eclipse,Datrone'a doğru gülümsedi ve soğuk elleriyle Datrone'un tüylü yüzüne doğru dokunmaya başladı

"Her ne kadar bazı duygularımı da kaybetmiş olsam da 1 duyumu ben asla unutmadım...Sana olan sonsuz sevgim"dedi Eclipse her zaman ki ve hiç bitmemiş sevgisiyle

Eclipse'in gözleri her ne kadar ölü olduğu için bomboş dursa da o içinde daimi ve sonsuz duran sevgi asla gitmemişti

O bomboş gözleri yine de aşkla bakıyordu

Datrone'da ona aşkla bakmaya devam ederken.Çift neşeli bir biçimde kahkaha atmaya başladılar.Derken Eclipse aniden durdu

Gözleri şok olmuş bir biçimde açılmıştı ve sağına doğru bakıyordu.Datrone kuşkuya düştü

"Eclipse? Hayatım?"dedi Datrone hafiften endişeli bir sesle

Eclipse olduğu yerde öylece bir q0 dakika boyunca durdu sonrasında ise gülümsemeye başladı ve ona doğru şaşkın şaşkın bakan Datrone'a doğru döndü.Ellerini,Datrone'un omuzunun üzerine koydu

"Datrone! Oldu! Sonunda oldu!"

"N-Ne oldu?"

"Yeni bir Suon Çocuğu doğdu!"dedi Eclipse heyecanlı bir sesle

Datrone şaşkın şaşkın bakarken,Eclipse ise yere bakıp gülümsüyordu.Derken yüzündeki gülümseme daha çok arttı ve bu sefer Datrone'a doğru bakmaya başladı

"Bir oğlan...Adı Ayaz...Beyaz saçları ve mavi renkli gözleri var...Aman Tanrım Datrone onu görmen gerek o çok tatlı..."dedi Eclipse

Datrone gülümsemeye başladı

"Kuralları biliyorsun.Bir Suon Çocuğu doğduğunda ölen Suon Çocuğu onun koruyucusu olur.Şimdi onun yanına gidiyorum"

"B-Bir dakika! Bu asla geri gelmeyeceğin anlamına mı geliyor?"dedi Datrone üzgün bir sesle

Eclipse ona sıkkın bir biçimde baktı

"Tabii ki de hayır Datrone,Sadece Çocuğun Koruyucusum. 2.Ruhu değilim.İhtiyacı olduğu zaman yanında olacağım hepsi bu.Zaten ben ölü değil miyim Datrone,Nereye gidebilirim ki buradan başka?"

"Doğru..."

"Neyse ben Çocuğu görmeye gidiyorum.En kısa zamanda geleceğim"

"Tamam,bebeğim dikkatli ol"

"Olurum"dedi Eclipse ve gülümsedi

Sonrasında ise Bebeği görmek için Yeraltından,Manevi Dünyaya doğru gitti

Suonların Doğumu Mevsimler gibiydi.Biri öldüğünde arkasından yenisi gelirdi ancak bir farkı vardı

Mevsimlerden tek farkları ise Suon Çocukları yeniden farklı ruhlarda ve bedenlerde dünyaya gelirlerdi

Ve bu,Bu Dünyadaki yaşam bitene kadar devam edecekti...

Son

Evet...Sevgili Okuyucularım...Sonunda bir serinin de daha sonuna geldik

O zaman Klasik Cümlemizi söyleyelim...

Onlar ermiş muradına,biz çıkalım kerevetine...

Bu serinin en başından beri,seriyi takip eden ve seven her bir okuyucuya binlerce kez teşekkür ediyorum.Sizler olmasaydınız bu seri asla ilerlemezdi

Sizlere tekrar ve tekrar teşekkür ederim...

Yazarınız;
Dilara