"Sanki karanlığın içine gömülmüş gibiyim. Elim ayağım sürekli birbirine karışıyor. Ne yapacağımı bilemiyorum, düşünüyorum ama doğru yolu bulamıyorum. Her gece düşünüyorum, gerçekten. Bu işin sonu nasıl bitecek? Birisi zarar görecek mi diye. Biliyorm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
10.bölüm
'HÜKÜM'
Bir kaç saat sonra...
Görev iptal olmuştu. Ölen yönetici bunu bilerek iptal etmeye çalışmıştı. Şimdi ise geride pek bir şey kalmamıştı. Kalmasıda beklenemezdi zaten. Yönetici öperken bile her şeyi akıllıca planlamıştı. Biz de plana ayak uydurmuştuk. Çünkü bilmedikleri bir şey vardı; ben ve koruyucularım asla bir şeye sonucunu bilerek göz yummazdık. Eğer bu bir plansa işimize yaramıştı, plan değilsede işimize yaramıştı.
Yönetici ölmüştü ve arkasındakiler dağlardan inmeye başlamıştı.
Bu bir başlangıç döneminde her şey yeni başlıyordu. Aksine bitmeyecektide.
Zamanlar tıka basa geçerken biz yolun kenarında duruyorduk. Kıvanç hâlâ şöför koltuğunda oturuyor, Mahur ve ben kaldırımın kendarında oturuyorduk ve Nida ile Beste ayakta dolaşıyordu.
Derin bir of daha çekerken en sonunda Beste de patlayarak "Ay yeter! Zehir ettiniz günümü. Yan binadaki teyzelerle güne çıksaydım daha az sıkılırdım." diye söylendiğinde hepimizin başı ördek gibi ona dönmüştü. "Valla ben de sıkıldım." dedi Nida Beste'ye destek çıkarak. Oturduğum yerden kalkıp üstümü silkeledim ve ben de onlara katılarak "Kim ne derse desin bilmem kaç saattir sıkıldığımı anlayın diye of çekiyorum." dedim. "Tamam" dedi Mahur da ayağa kalkarak.
"Atlayın" dedi içerden gelen Kıvanç'ın sesi. "Nereye atlayalım? Dingonun ahırına mı?" diye sordu Beste. Biz gülmemek için kendimizi zor tutarken Beste "Bence ata atlayalım, ne de olsa atalarımızdan yadigar bir hayvan." diye de ekledi. Kıvanç geçtiniz dalganızı hadi binin dercesine bir bakış atarken Mahur ön yolcu koltuğunun kapısını açarak içeri oturdu. Biz de kızlarla arka koltuğa geçtik.
Eve doğru giderken Berke Aren'in yanına ulaşmışmıdır diye düşünüyordum. Biz arabaya binip ordan uzaklaşırken o bizimle gelmemişti. Eve Aren'i yalnız bırakmamak için onun yanına gitmişti. Ama evdemiydi bilmiyordum.
Araba içinde yolculuk yaparken aklıma şarkı sözleri takıldı.
'Şimdi söyle son şarkımızı ağlaya, ağlaya. Olanları kadere bağlaya, bağlaya. Artık bitmişti geçmişte kalmıştı haydi söyle son şarkımızı...'
Bu şarkı 7 yıl önce Bivt Lon tarafından çıkartılmıştı. Kendisi ingilizdi ama türkiyede yaşıyordu. Maalesef ki 2 yıl önce kalp krizinden ölmüştü. Onun öldüğü gece ne ağlamıştım hâlâ unutmuyordum. En sevdiğim sanatçılardandı. Sadece şarkıcı değildi çizdiği resimlerde hayatıma anlam katıyordu.
