Sensizliğin 2.gününü bitiriyorum. Saat 02.24, tarih 15.10.2023. Böyle olacağımızı kim bilebilirdi ki? Ne hâlde olduğumu bilmiyorsun demeyeceğim sana. Çünkü ne hâlde olduğumu görmesen de duymasan da en iyi sen biliyorsun. Biliyor olmana rağmen kılını bile kıpırdatmıyorsun. Ne kadar trajikomik değil mi? Sen nasıl dokunabildin başka bir tene? Nasıl kirletebildin bizi, aramızdaki her şeyi? Yanındayken bana dünyanın en mutlu en sevilen kadınıymış gibi hissettirdin, evlenince yaşayacağımız evi bile gezdirdin. Bana hayaller kurdurdun. "İzmir'e döndüğümde yine soğuk davranacaksın yine üzeceksin beni eskiye döneceksin." dediğimde susturur ve öyle bir şey olmayacağını söylerdin. Evleneceğiz demiştin hatırlasana, ne oldu şimdi böyle? Bak can çekişiyorum acıdan ama senin umrunda bile değil. Çok yorgunum, gel al omuzlarımdan şu amansız yükü. Canım acıyor hisset. Söyler misin ben nasıl affedebilirim seni? Unutamam belki bilmiyorum ama deneyeceğim en azından. Mutlu olmayı deneyeceğim. Bu satırlara yazdıklarımdan haberin bile olmayacak senin. Sana yazmamak için buraya yazacağım sürekli. Beni böyle çaresiz ve acılar içinde bıraktığın için asla affetmeyeceğim seni. Verdiğin sözleri bir bir yok edişini çiğneyip geçişini. Ben bunların hiçbirisini unutmayacağım. İzmir'e dönerken "kalbim Isparta'da kaldı" diyerek fotoğrafımızı paylaşmıştım ya, Isparta'da bıraktığım kalbimi paramparça edip parçalarını elime saydın sen. Bir gün geri döneceksin ve ben bıraktığın yerde olmayacağım. Hoşça kal şimdi, ömür boyu ihanetinle kal.
