Druga część, książki ,,Don't forget about me"
Harper jest nastolatką, chorującą na nowotwór.
Wróciła na Ziemię, w celu wyleczenia swojej złośliwej choroby.
Jednak nie wiedzieć czemu, jej stan stopniowo się pogarsza.
Ostatnim jej ratunkiem, jest pow...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Harper
Leżeliśmy na zimnym, skalistym podłożu. Neteyam - leżący na plecach, oraz ja - leżąca na jego klatce piersiowej. Niczego innego tak bardzo nie potrzebowałam. A jednak wiem, że potrzebować niepowinnam.
Odpoczywaliśmy w kompletnej ciszy, wsłuchując się w szum wiatru i wpatrując w zachodzące już słońce.
- Jak było na Ziemii ?- wypalił nagle z zapytaniem chłopiec.
Podniosłam się lekko i ułożyłam głowę na jego ramieniu. Rękę zaś oplotłam wokół jego bioder.
- Inaczej.- odparłam krótko półszeptem.
- Jak bardzo inaczej ?- wyszeptał, skupiając swój wzrok na mojej twarzy.
- Dużo inaczej.- odparłam bez emocji, wpatrując się w piękny zachód słońca.
- Opowiedz mi, jak tam było.- ponownie wyszeptał, jednak tym razem bardziej do mojego ucha.
- Czasem było dobrze, a czasem nie.- westchnęłam.- Będąc tam, tylko marzyłam aby wrócić tutaj. Może i poznałam Allison oraz Harry'ego, ale czułam, że tak czy siak nie jest to moje miejsce.
- A gdzie twoim zdaniem, jest twoje miejsce ?- zaczesał kosmyk moich włosów za ucho.
- Moje miejsce jest tutaj. Leży w samym sercu Pandory.
Chłopak zamilkł, jednak nieustannie się we mnie wpatrywał - i to z nie małym uśmiechem na twarzy, który dostrzegłam kątem oka. Obróciłam lekko głowę i spojrzałam w jego mieniące się kolorami oczy. Uśmiechnęłam się blado, gładząc palcem jego policzek.
- Zaś moje miejsce jest tutaj. Przy tobie.- odparł wreszcie po chwili ciszy.
Na język cisnęło mi się jedno pytanie.
- Dlatego, że Naomi zmarła ?- wypaliłam, a nasze miny jak na zawołanie zrzedły.
- Harper.- zamknął oczy, biorąc głęboki wdech.
Postanowiłam, wyprzedzić jego myśli.
- Wiem, co teraz powiesz.- rzuciłam szybko.- Tak czy owak, nie wierzę już w żadne twoje słowo.
- I mówisz mi to po tym, jak się pocałowaliśmy ?- zapytał z delikatnie wyczuwalną w głosie pretensją.
- Nigdy nie przestałam cię kochać, Neteyam.- wzięłam głęboki wdech.- Ale teraz, po prostu daliśmy się ponieść tym wszystkim emocjom.
- Żartujesz ?- parsknął.
- Nie żeby nic to dla mnie nie znaczyło.- ponownie wyprzedziłam jego myśli.- Po prostu nieistnieje już coś takiego, jak Ty i Ja. Jak my. To już było.
Dostrzegłam jedynie jego oczy - oczy, wypełniające się łzami. Moje serce się łamało. Bardzo ciężko było mi to powiedzieć, ale przecież musiałam być szczera. Ta relacja, niestety nie miała prawa bytu.
- Rozumiem.- wyszeptał, a jego głos się złamał.- Chcę twojego szczęścia, słodka Harper. Ze mną czy też bez.
Moje oczy również wypełniły się mokrą, przeźroczystą cieczą. Nie chciałam dłużej trzymać w sobie, tych wszystkich emocji.
- W takim razie...- chłopiec nie dał mi dokończyć.
- Tak, przyjaciele.- wystawił do mnie mały palec.
Ja tylko posłałam mu smutny uśmiech i splotłam ze sobą nasze dwa małe palce.
- O ile się nie mylę, masz jeszcze misję do dokończenia.- prędko zmienił temat, zrywając się na równe nogi.
- Jaką misję ?- zmarszczyłam czoło, również powoli wstając.
- No a co z tymi, dziwnymi Na'vi ?- zapytał.
- Cholera ! Masz rację !- wykrzyczałam, łapiąc się za głowę.
Kompletnie zapomniałam.
- Spokojnie, podrzucę cię.- uspokoił mnie.
- Poważnie ?- zapytałam z nadzieją w głosie.
- Jasne, wskakuj.- wskazał na swoją Zmorę.
- Dziękuję.- odparłam cicho z uśmiechem, pędząc w kierunku ogromnego ptaszyska.
Chłopiec poszedł w moje ślady, dlatego też oboje prędko znaleźliśmy się przy pięknym, kolorowym zwierzęciu.
- Wejdę pierwszy.- oznajmił, wchodząc na grzbiet swojego Ikrana.
Kiedy wreszcie się usadowił, spojrzał na mnie.
- Wskakuj, mała.- zaśmiał się, wystawiając do mnie dłoń.
- Spadaj, duży.- również się zaśmiałam, chwytając za jego dłoń.
Po kilku nieudanych próbach, wreszcie udało mi się zasiąść na grzbiecie Ikrana. Nie da się ukryć - było to nielada wyzwanie.
- Trzymaj się mocno.- powiedział chłopak.
Ja tylko oplotłam swoje ramiona wokół jego talii, a ten niemal od razu wzbił się w powietrze.
I właśnie wtedy poczułam coś, czego poczuć nigdy więcej niepowinnam.
Motylki w moim brzuchu - bawiły się wręcz doskonale.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Hejka! Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał! Jak mija sobota?
No i pytanko. Co sądzicie o tym, aby zrobić 3 część tej książki? Bo wiecie... Niedługo ją kończymy...
