A man i really loved (ON-GOING)

DISCLAIMER

Reminder: This might have any typographical errors, wrong use of symbols, and grammar. Please bare with me, I'm just a beginner and still learning:)

           Note: This is work of fiction. Names, characters, places and incidents either are the product of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

~PROLOGUE~

"I'm sorry Kc I can't return your feelings for me because I only consider you as my friend..."

I stood up from my seat on the bed and threw the book I was holding. I really can't believe! I thought he likes me too. The way he's looking at me akala ko may feelings din siya sa akin.

"I hate you! I really hate you!!!" I shout as much as I can.

Wala sila Mama't papa ngayon kaya nagagawa kong sumigaw ng malakas para mailabas lang ang namuong pag-asa sa akin.

I did not expect na mararanasan ko na naman ang ganitong pakiramdam. Ang huling iyak ko ay noong Junior high school palang ako. At ngayong magsisimula na ang klase dahil Senior high na ako ay magiging ganito na naman ang nararamdaman ko. I really can't believe that this will be happen again to me.

Naputol lang ang pagsigaw sigaw ko ng marinig ang tawag mula sa  cellphone kong nasa bedside table. Kahit ayokong tignan at sagutin ang tumatawag ay nagawa ko parin itong lapitan dahil baka si mama na 'yon.

Angel's calling....

I sighed and wipe my tears before I answered the call.

"H-hi po ate Angel..." I said.

It was like she was fixing something from the other line because I heard a little noise. "You okay Kc?" she asked worried.

Inilayo ko ang cellphone mula sa aking tainga at muling humikbi.

Hindi ko alam kung ikukwento ko ba sa kaniya ang nangyari pero sa huli ay napagdesisyonan kong 'wag nalang dahil marami lang siyang itatanong sa akin.

Binalik ko ang cellphone sa tapat ng aking tainga 'tsaka ngumiti ng tipid kahit alam kong hindi niya ako nakikita. "Yes... I'm okay ate." I lied.

I heard her sighed. "Okay."

Bumalik ako sa pagkaka-upo sa kama ko 'gaya kanina. "Bakit ka napatawag ate?" I asked. Hindi naman kasi siya tumatawag sa akin kapag hindi importante ang sasabihin niya.

"Bukas na ang enrollment, sasabay kaba sa'kin?" biglang nag pop sa utak ko na kailangan ko pa palang asikasuhin ang mga requirements na kakailanganin ko sa school na papasukan ko.

Sa school lang din ako ni Ate Angel mag-eenroll dahil doon ako gustong pag-aralin nila mama't papa. Mas malapit lang daw kasi sa'min.

"Ay opo ate sabay nalang po ako sa'yo..."

Tanging "Okay" lang ang naging tugon ni ate tsaka siya nagpaalam at binaba ang tawag. She's my cousin, a close cousin of mine. Kind & pretty. She is in grade 12 and I am in grade 11.

GABI na ng magising ako dala ng kakaiyak ko kanina. Lumabas ako para agad na magtungo sa banyo. Balak ko munang maligo bago magluto ng kakainin ngayong gabi.

My mom and dad are busy at work and when I know they won't come home at this time, they will check in at the hotel near their work.

I sighed. Sanay na ako sa kanila because they always do that.
That's okay with me though because I used to be alone.

Pagkatapos ko maligo hindi ko parin maiwasang hindi tignan ang sarili ko sa harap ng salamin dito sa banyo.

Namumugto ang mga mata ko.

"This is the last time I will cry for the man I like." I said to myself infront of the mirror.

Crazy right? Iniiyakan ko yung lalaking nagugustuhan ko. NAGUGUSTUHAN. Nagugustuhan lang... means hindi kopa mahal. Pero ang tanga ko lang, bakit kailangan kong iyakan?

Hindi ko namalayang tumulo na naman ang luha mula sa mga mata ko. I gently wiped my tears and faced myself again.

I promise to myself now that I will never cry again to men I only LIKE.