Oy vermeyi unutmayınız
Ağlamayın duygusal biraz...
Ebrar'dan
Artık yanmasına dayanamadığım zaman gözlerimi kapattı.Kendimi tuttum her zaman şuanda tutuyordum bunu herkes anlıyabilirdi.Fakat ben sanki hiç belli olmuyor gibi kendimi tutmaya devam ediyordum.
Gözümden bir damla yaş düşünce yanaklarımda bir el hissettim.Benim vücuduma göre sıcak olan eller içimede bir ürpertiye sebep olmuştu.
Gözlerimi yavaşça açtım.Vargas karşımdaydı elleri yanaklarımda burnu kızarık aynı zamanda yanaklarıda bir o kadar kırmızıydı..
Kahverengi gözleri gözlerimin en derinine bakıyordu.Aldığı nefes yüzünden yüzüme vuran soğuk hava içimin daha da ürpermesine neden oluyordu.
Yazar'dan
Belkide sadece ağlamalıydı bağıra çağıra kimseyi dinlemeden sadece ağlamalıydı.
Ama bunu yapacak güce sahip miydi?Bunu kendisi bile bilemezken insanların ona güçsüz demesi normaldi değil miydi.
Onlara güçlü olduğunu ağlayarak mı kanıtlayacaktı yoksa bağıra çağıra ağlayarak mı?
Hayır ikisi aynı şey değildi çoğu kişi için öyle olsa bile ne Ebrar nede onun gibiler için öyle değildi.
Çoğu insan ağlamayı güçsüzlük göstergesi olarak görsede öyle değildi ağlamak en büyük güçlülük göstergesiydi.Ama insanlarda ne bunu anlayacak beyin nede bunu yaşayacak kalp vardı.
Ama Ebrar herşeyi öğrenmişti belki ailesinden belkide arkadaşlarından veya arkadaşım dediği düşmanlarından belkide sadece yaşadıklarından anlamıştı,Ebrar.
Evet yaşadıkları kolay değildi evet hayatı sanki cehennemdi ama Ebrar pes mi edecekti yoksa sonuna kadar ya yanındakilerle yada tek başına yeri gerekirse ağlayarak bunu başaracak mıydı.
Ama eminim onun yanında olan insanlarda olacaktır.Aynı şuan olduğu gibi belki Ebrar'a öyle gelmiyordur belki Ebrar kendini tek sanıyordur ama kimse bu savaşta tek değildir.
Herkesin yanında biri vardır hiçbir zaman farkedilmese bile bu yüzden yanında arkadaş gibi gözüken insanlara düşman gibi gözüküpte yanında duran insanlara dikkat etmeliydi.Ebrar bunu başarabilecek mi yoksa olanlara boyun eğip susacak mı?
Kazanacak mı yoksa susanlar gibi kaybedecek mi?
Bu dünyada herşey oyundan ibarettir.Doğarız,büyürüz,ölürüz Ebrar büyüyecek mi? Acılarla başa cikabilecek mi. Buna kimse değil Ebrar karar verecek.....
Ebrar'dan
Neden herşeyin en ağırını ben çekiyordum.
Benim suçum neydi?
Vargas'ı sevmem mi,hayır doğru ya ben türk olupta kendi cinsimde bir insanı sevdiğim içindi tüm bu nefret..
Evet beni sevenlerde vardı ama bu sevmeyenlerin açtıkları yaraları kapatabilir miydi? Vargas bunu yapabilir miydi
,arkadaşlarım bunu yapabilir miydi veya beni destekleyen insanlar
Sonuna kadar benim için savaşır mıydı?
(EVET ÖLDÜKTEN SONRA BİLE HEP ARKANDAYIZ YAVRUM)
Ama suç bende değildi.Tek suç beynim ve kalbim..
Ama ne yapabilirsin ki daha doğrusu kalbe söz geçirebilir misin..
Çoğu kız iğrenç insanları seviyor fakat karşı cins olduğu için hiç birşey denmiyor fakat ben kendi cinsimde birini temiz bir şekilde severken neden bana nefret yağdırılıyor?
Belli etmiyorum fakat bir ortama girdiğimde insanların bana yan gözle bakmasına kırılıyordum..
Hem benim özel hayatım kime zarar verdi.
Onları ilgilendiren tek şey benim oynadığım maçlar değil miydi? O zaman öyleyse neden özel hayatıma nefret kusuyorlardı bunun bir sebebi var mıydı?
Tabikide hayır.Yüzüme karşı söyleyemeyecekleri şeyleri yazıyorlardı.Bunu onalarda çok iyi biliyordu..
Vargas gözlerimin içine bakınca yanaklarımı hafif şişirdim.Bu ağlamamamı sağlıyordu.Fakat bu uzun sürmemişti.Vargas'ın söylediği şeylerle kendimi tutamadım...
Vargas:İnsanlar birbirlerini hep yara bandı olarak kullanıyor ve ben bu yüzden kimseyi sevmiyordumq çünkü eğer seversem ve biri canımı yakarsa ancak başkasıyla yaramı kapatabilirdum bu yüzden gelip bana kalpsiz demeyin diyordun ama seni sevmediğim senin yanında olmadığım zamanlarda ne kadar kalpsiz olduğumu anladım..
Vargas:senin ne düşündüğünü neden acı çektiğini anlıyorum.Ama anlamadığım bir şey var neden duygularını belli etmemeye çalışıyorsun? Ama unutma ki ben her zaman yanındayım benim yanımda ağla,benim yanımda gül,benim yanımda sinirlen ama beni yanlız bırakma...
Vargas:belki çok geç söyledim ama gel yaralarını ben sarayım...
