Robot V / taekook

Veda

Bölüm çok geç geldi biliyorum bunun için üzgünüm. Daha sık bölüm atmaya çalışacağım. Oy ve yorum yaparsanız çok sevinirim. İyi okumalar <3<3<3

...

Olaylar başlayalı bir hafta olmuştu. Çiftlik evindeydik ve sokağa çıkma yasağı halen devam ediyordu. Televizyonda bilinçlenen robotların sayısının 1milyona ulaştığının haberleri yapılıyordu. Bu Kris ve ekibinin işiydi. Yaptığımız program bir virüs gibi robotların bilgi alışverişi yaparken birbirine aktarmasıyla, o robotun kodlarına yapışıp eski sistemini yenisiyle değiştiriyordu. Böylelikle artık biz hiç birşey yapmadan robotlar kendi kendine bilinç kazanıyordu.

Tüm bunların dışında ölüm haberleri sokağa çıkma yasağı sayesinde azalmıştı. Twitter da iki farklı etiket gündemdeydi. Birisi robotlarıözgürbırak etiketiydi. Bunun altında robotları öldürme, onlara  yaşam hakkı ver konulu twitler yer alırken diğeri bunun tam aksiydi. Robotlarıyoket etiketi en çok twit atılan etiketti. Nefret yorumları öyle çoktu ki bu durum canımı sıkıyordu.

"Okuma şunları artık." Jungkook telefonu elimden alırken, gezindiğim sayfayı kapatıp yanıma oturdu. "Seni böyle görmek beni üzüyor" dediğinde uzanıp yanağını okşadım. Günlerdir tek düşündüğüm bundan sonra ne olacağıydı. Jungkook'la aramızda biraz açıktı, onu üzüyordum. Ama bir karar almıştım, bundan Vazgeçmek istemiyordum.

"Üzülme, hepsi geçecek." dediğimde Jungkook kaşlarını çatarak yüzüme baktı. "Ne planlıyorsun?" diye sorduğunda başımı koltuğa yaslayıp gözlerimi kapadım. Sanırım az sonra büyük bir kavganın içine girecektik. Ama artık ona söylemem gerekiyordu.

"Seoul'e döneceğim. Colin ve Kris bilinçlenen robotları bulup saklıyorlar. Artık devletle karşı karşıya gelme vakti geldi sevgilim."

"Hayır! Hiç bir yere gitmeyeceksin Taehyung."

"Özür dilerim Jungkook beni anlamalısın."

"Kendini öldürmek istemeni anlamayacağım. Gitme, gitmeni istemiyorum Taehyung lütfen kal."dediğinde onu çekip kollarımı bedenine doladım. Jungkook benim yüzümden çok fazla yıpranmıştı. Artık ona iyi gelmiyordum. Onu çok seviyordum ona tüm kalbimle aşıktım ama başladığım işin devamını getirmeliydim.

" Eğer gidersen bende gelirim, seni bırakmam." dediğinde onu kendimden uzaklaştırıp dolu gözlerine baktım. Onu bir kez tehlikeye atmıştım, ikinci kez böyle bir şey olmayacaktı. Dudaklarına uzanıp onu öptüğümde günler sonra ilk kez kavuşan dudaklarımız bu anı beklercesine bir tutkuyla buluştu. Anında kucağıma yerleşen bedenin beni çok fazla özlediğini anlamıştım.

Üzerimizdeki kıyafetleri çıkarıp, bedenlerimizi öpüp, severken yavaş olmak istiyordum. Her zerresini zihnime kazımak istercesine tenini dudaklarım arasına alıp ezerken onu kucağıma alıp kenardaki yatağa götürdüm. Jungkook'un sessiz olmaya çalışarak çıkardığı mırıltılar aklımı başımdan alıyordu. Ailesi alt kattaydı ve biz nasıl sessiz oluruz bilmiyordum.

"Seni çok seviyorum Jungkook bunu sakın unutma" dedim göğüs uçlarından kasıklarına doğru dilimi gezdirirken.

"Veda ediyormuş gibi konuşma benimle" dediğinde parmağımı deliğinde gezdirdim. Belinden tutup yatağa yüz üstü döndürdüğüm de onun ne kadar zayıfladığını anlamak gözlerimi doldurmuştu. Jungkook'u ilk gördüğüm anı hatırlıyordum, kaslı üçgen vücudu kalın baldırları...Şimdi bir deri bir kemik kalmıştı sevgilim. Sanırım onu giderek tüketiyordum.

"Veda etmiyorum." dedim. Ardından iki parmağımı aynı anda içine gönderdiğimde attığı çığlık ile nefes nefese kaldı. Yaptığım makas hareketleri ile onu genişletirken belinin üstüne dudaklarımı bastırıp geri çekildim.