PRINCIPESSA

Το τέλος.

Εύας POV

Εφτασε η μερα του αγιασμού.

Είμαι ακριβώς έξω από το σχολείο και περιμένω την Ιωάννα και τη Μαριάννα για να μπούμε μέσα.

Πως πέρασε έτσι ο καιρός..

Flashbacks από καλοκαίρι

~

"Μάγδα δεν ξέρω, έρχονται το ένα σημάδι μετά το άλλο, ανησυχώ πως θα γυρίσει"

"Τι σημάδια?"

"Βλέπω σχετικά όνειρα κάθε νύχτα εδώ και 1 μήνα, υποτίθεται ότι το είχα ξεπεράσει όλο αυτό. Δεν ξέρω τι έπαθα ξαφνικά. Εκτός από αυτό νιώθω ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα..."

~

"Εύα θες να γυρίσει?"

"Δεν ξέρω..."

~

"Μαγδα γαμωτο νομίζω τρελαίνομαι. Ακούω συνέχεια φωνές που μου λένε πως θα γυρίσει"

"Ναι αλλά αν είναι και αυτό κάποιο σημάδι?"

"Μαγδα ακούω φωνές σοβαρά τώρα?.."

~

End of Flashbacks

-Ευααα!!!

-Ααα γειά σας κορίτσιαα!!! Λέω ενθουσιασμένη και τις αγκαλιάζω και τις δύο

-Πωως είσαιι? Ρωτάει η Ιωάννα

-Καλά είμαιι! Εσείς?

Ναι. Για την ακρίβεια είμαι λίγο ανήσυχη... Δεν ξέρω πως πρόκειται να καταλήξει το ότι θα είμαι σε ένα μέρος με τόσες αναμνήσεις αλλά ας ελπίζουμε να καταλήξει καλά...

3 εβδομάδες μετά

Είμαι σε μια γωνία στο προαύλιο και προσπαθώ να ηρεμήσω από τις σκέψεις μου

Δεν αντέχω άλλο πραγματικά. Κάθε μέρα που περνάει είναι όλο και πιο δύσκολη. Νιώθω πως πονάει η ψυχή μου κάθε φορά που μπαίνω σε αυτό το κωλομερος που όλοι έχουν προχωρήσει της ζωή τους και εγώ αργοπεθαίνω μέρα με τη μέρα. Δεν ξερω αν σώζεται αυτό το πράγμα και δεν θέλω κανέναν ψυχολόγο. Αυτή θέλω. Αυτήν ήθελα από το πρώτο δευτερόλεπτο που είδα τα ματάκια της να με κοιτάνε. Και τώρα? Τι?
Θα συνεχίσω τη ζωή μου? Πως μπορώ να το κάνω αν συνέχεια περνάνε από το μυαλό μου τόσες αναμνήσεις?
Δεν είναι καθόλου εύκολο... Και πραγματικά κουράστηκα να προσπαθώ...