DÜN BUGÜN YARIN

Adsız Bölüm 1

Zamanın bize ne getireceğini hiçbirimiz hiçbir zaman bilemeyiz. Ne zaman ne olacağını... Dün her zaman peşimizde, yarın her zaman bir adım önümüzde ve bugün her zaman tam da durduğumuz  yerde. Biz neredeyiz peki? İşte asıl önemli olan şey bu sorunun cevabı. Biz nerede olmak istiyorsak ordayız. Bazen dünde kayboluyoruz , bazen bugünü dolu dolu yaşıyoruz, bazen de yarını düşünmekten kafayı yiyoruz. Peki benim hikayem nereden başlıyor?

Sanırım benim hikayem hepsinden bir parça almış ve bazen isteyerek bazen de hiç elimde olmayarak bi yerlere gelmeye çalışmış bir hikaye. Peki sonunda bu hikayenin kazananları kim oluyor gerçekten biz bir şeyleri kazanıyor muyuz kaybettiklerimizde takılı mı kalıyoruz?

Ben bunları yazarken içerde 2 küçük çocuğumuzu uyutmuş karşımda kahvesini yudumlayan ve her koşulda yanımda olan Ali var.

Yaklaşık 20 yıl önce ben daha 15li yaşlarımdaydım. Annem, babam ,ben ve kardeşlerimin mutlu, huzurlu ve güzel bir yaşantısı vardı. Benden yaşça küçük iki kız kardeşime ben ablalıktan çok annelik yapıyordum. Onlar bütün sorumluluğu bendeydi. Annem ve babam sürekli işte olduğu için ben onların ve evin her şeyini yapmak zorundaydım.Bundan gocunmuyordum ama kendi hayatım da olsun istiyordum. İlkokulu bitirdikten sonra annem beni karşısına alıp kendisinin ve babamın çalışmak zorunda olduğunu kardeşlerime de kimsenin bakamayacağını ve her şeyle ilgilenecek tek kişinin ben olduğunu mecburen kabullendirmişti. Onları ne kadar sevsemde benim hayatım onlardan ve evden ibaret olmamalıydı. Ama okulu bırakmak zorunda kalmıştım. Ve tek hayatım ev ve kardeşlerimin hayatı olmuştu.

Ara sıra düşünüyordum da ben küçükken de sürekli çalışırlardı.Ama beni sürekli komşulardan alırlardı. Bir keresinde beni okuldan alacaklarına söz vermişlerdi. Okul çıkışında 2 saat boyunca onların beni almasını beklemiştim. Öğretmenim de benimle beklemişti artık kimse gelmeyince mecburen beni eve götürmüştü. O sırada gördüğüm manzara beni daha çok üzmüştü. İkisi de eve gelmiş kahkahalar içinde yemek yiyorlardı. Kapıda beni görünce önce bi şaşırdılar sanki ben onların kızı değilmişim gibi davrandılar. Daha sonra annem sanki beni orda hiç unutmamış gibi öğretmenime teşekkür edip beni içeri aldı.Yanlış bir şey yapmışım gibi davrandı ve bende öyle hissettim.Kendimi daha da kötü hissettim.Bir şey diyemeden odama geçip ağlaya ağlaya uydum.

10 yaşıma geldiğimde annemin hamile olduğunu öğrendim.İlk başta ne olduğunu anlayamadım. Ne olacaktı acaba yeni birisi daha katılınca nasıl bir değişiklik olacaktı hayatımda. Anne ve babam hamilelik haberini ilk öğrendiklerinde sanki annemin gerçekten ilk kez hamile olduğunu öğrenmiş gibi tepki verdiler. Bana hamile olduğunda böyle mi tepki vermişlerdi acaba diye düşünmeden edemedim ama sonra bir kaç kez kendi aralarında konuşuyorlarken duymuştum babam anneme 'Keşke o hiç bu eve gelmemiş olsaydı kendi çocuğumuz oldu işte' dediğini ve annemin de onu susturduğuna şahit olmuştum. Sonra sürekli düşündüm neden istenmiyordum. Ben de onların çocuğu değil miydim?

Annem beni severdi ama babam olmadığı zamanlarda babamın olduğu zamanlarda bana yaklaşmayı tercih etmezdi. Babamın beni hiç sevdiğini düşünmedim. Her seferinde bana o kadar kötü bakardı ki yanlış bir şey yapıyor muyum diye düşünmeden edemezdim.Babam benden herhangi bir şey isteyince çok mutlu olurdum ve hemen onu yapmak için elimden gelenin fazlasını yapardım sırf gözüne girebilmek için.Ama gözüne girdiğimi hiç düşünmedim.

Bir gün yine doktor kontrollerinden bir gündü eve geldiklerinde çok mutlulardı. Çünkü cinsiyetini öğrenmişlerdi.Hem mutlu hem de mutsuz hissediyordum. Kardeşim doğacağı için mutluydum evet belki bu sayede arkadaşım olacaktı. Ama ya düşündüğüm gibi bi ilişkim olmaz diye düşünmeden edemiyordum. Babamın mutluluğu yine beni görene kadardı. Ama annem bu sefer saklayamadı babam orda olsa bile bana kocaman sarıldı ve ikiz kız kardeşlerin olacak senin gibi dediğinde ne diyeceğimi bilmeyerek öylece kalmıştım. Ben daha bir tanesi nasıl olacak düşüncesine alışamamışken ikiye nasıl alışacaktım?