Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Ο Πόλεμος στον Βορρά #SCBC2024

Κεφάλαιο 8: Σκιστό Λαγκάδι - Μέρος 1ο

Αφού ταξίδεψαν γρήγορα και κατά τη διάρκεια της νύχτας για δύο ημέρες, έφτασαν στο Σκιστό Λαγκάδι την Τρίτη μέρα το απόγευμα. Οι σκιές τους , τους ακολουθούσαν κουρασμένα καθώς περπατούσαν κατά μήκος ενός στενού μονοπατιού που οδηγούσε προς την είσοδο

«Λοιπόν ποιοι είναι οι άλλοι πρωταθλητές του Έρεμπορ;» ρώτησε ο Έρανταν διακόπτοντας τη γαλήνια σιωπή αναμεταξύ τους.

«Τα ονόματά τους δεν θα σήμαιναν τίποτα για εσάς. Ο Γκίμλι, γιος του Γκλόιν, είναι ο νεότερος, αν και είναι φρέσκος και ανεκπαίδευτος σε πολλά όπλα». Ο Φάριν γρύλισε, γυαλίζοντας την κόψη του σπαθιού του. «Έχει αντικαταστήσει τον Ντουάλιν, γιο του Χούντιν, ο οποίος έφυγε για να βοηθήσει τον αδελφό του στη Μόρια».

«Και ποιο πολύτιμο φορτίο υπήρχε στο καραβάνι του Άζαγκαλ, που άξιζε την παρουσία ενός από τους έξι πρωταθλητές;» ρώτησε η Άντριελ. «Κοσμήματα; Μίθριλ; Όπλα;» Ο Φάριν διέκοψε το βάδισμα του. Ο Έρανταν και η Άντριελ σταμάτησαν και τον κοίταξαν

«Όχι τέτοιο φορτίο», απάντησε χαμηλόφωνα. «Με έστειλαν να φυλάξω τη ζωή του Νάντιν, του γιου του Ντάιν, τον οποίο ο Άζαγκαλ έπρεπε να οδηγήσει στα Γαλάζια Όρη με ασφάλεια... Δεν ξέρω τι θα πει ο βασιλιάς μου όταν του πω ότι ο γιος του πέθανε». Ο Φάριν κοίταξε το είδωλό του στη λεπίδα.

Ο ήλιος ακόμα έλαμπε στο όμορφο Σκιστό Λαγκάδι παρόλο που μερικά σκοτεινά σύννεφα σχηματίζονταν σε απόσταση, λες και μια καταιγίδα βρισκόταν στο δρόμο της.

Όταν πέρασαν την είσοδο περνώντας τους δύο αγαλματένιους φρουρούς, πήγαν δεξιά και άρχισαν να περπατούν σε ένα μονοπάτι που κατέληγε σε σκαλιά. Ο καταρράκτης στη μία μεριά κυλούσε ήσυχα ώσπου χυνόταν στο νερό από κάτω. Φτάνοντας την κορυφή της σκάλας, καλωσορίστηκαν από τον ίδιο τον Έλροντ, που έδειχνε έκπληκτος και ανακουφισμένος που τους έβλεπε.

Ο Άρχοντας Έλροντ χαμογέλασε καθώς ανέβαιναν προς αυτόν. Πράσινα φύλλα και ο ήχος ξωτικών που τραγουδούσαν συνόδευαν τον απαλό αέρα. 

Η ομάδα παρατήρησε ένα γνώριμο πρόσωπο δίπλα του ο οποίος επίσης κοιτούσε. Ένας άνδρας με ακατάστατα, σκούρα μαλλιά στο ύψος των ώμων και με ένα μεγάλο χαμόγελο που έκανε τα μπλε μάτια του να λάμπουν.

«Άραγκορν!» είπε ομόφωνα η συντροφιά με χαμόγελα που έβλεπαν τον φίλο τους.

«Βλέπω ότι όλοι ήρθατε ασφαλείς, χαίρομαι που σας βλέπω ξανά,» Είπε μη χάνοντας το χαμόγελο του καθώς εκείνος και ο Έρανταν χτυπούσαν φιλικά τους ώμους. Επανέλαβε τον ίδιο χαιρετισμό στους άλλους δύο τις ομάδας.