Old Injury (Chen Shang) [ABO]

6.Bölüm

Tekrar Tekrar İhanete Uğramak, Saflığımdan mı Yoksa Beta Olduğumdan mı?
.
.
.

Bu dünyada beni önemseyen sadece bir avuç insan var. Ustam bunlardan biri, ama ne yazık ki hayatım iyi değil ve onunla sadece beş yıllık bir eğitmen ve çıraklık dönemi geçmişim var.

Şimdi evleniyorum, elimde gönderecek yer bulamadığım birkaç davetiye var. Bunu düşündükten sonra mezarlığa bir şişe Erguotou* getirdim.(fermente  damıtılan bir çeşit Çin likörü)

Hafızama göre, Efendi ve Hanımefendi'nin tabletini buldum. Açtığım Erguotou'yu Usta'nın mezarının önüne koydum ve ceketimin cebinden dün yaptığım kurabiyelerden bir paket çıkarıp Hanımefendi'nin yanına yerleştirdim.

Karısı Shi Niang öldüğünde henüz yirmili yaşlarındaydı. İkisinin hala aynı sayfada olduğunu göstermek için, usta ölümünden önce mezar taşındaki fotoğrafın 20 yaşındayken çekilmesi için özel olarak talimat vermişti.

Gerçekten bir çift, genç bir çift gibi.

Usta vefat ettiğinde, oğlu Xiang Ping ve ben Fransa'da yarışmadaydık ve bu çok tatsız bir durumdu. Çin'e döndükten sonra, Xiang Ping layık olmadığımı söyleyerek Usta'nın cenazesine katılmama izin vermedi. Ustam gömüldüğünde, sadece uzaktan izleyebildim ve sonra herkes ayrıldığında saygı göstermek için öne çıktım.

O gün hava güzel ve güneşliydi ama ben sebepsiz yere üşüdüğümü hissettim. Görünüşe göre güneş artık üzerimde parlayamıyor ve hayatımın geri kalanı sadece bulutlu.

Bunu düşününce, Tanrı'nın bana verdiği "sıcaklığı" bana geri vereceği bir ilişki olabilir.

Mezar taşının önünde diz çöktüm ve Usta'nın önünde üç kez eğildim. Son darbe o kadar sertti ki önümde çift bir görüntü belirdi. Sanki görünmez bir güç bana baskı yapıyor, omurgamı kırıyor, beni çamura bastırıyor ve tekrar ayağa kalkmamı engelliyordu.

Alnımı yere bastırarak diz çöktüm, "Efendim, özür dilerim ama pişman olmayacağım... Pişman değilim."

"Efendim, sana yarışmada birincilik kupasını getireceğime söz verdim ama büyük konuşuyordum, özür dilerim."

"Seni son kez görmek için zamanım olmadı, özür dilerim."

"Seni rahatsız ettim, özür dilerim."

"Özür dilerim..."

Sonunda, sadece boş ve ağırca "üzgünüm..." kelimeleri vardı.

Bunu kaç kez söylediğimi unuttum, sadece tekrar yukarı baktığımda, orijinal parlak güneş ışığının sadece gün batımının ardından gelen parıltısı dönüşmesini hatırlıyorum.

"Efendim, ben evleniyorum." Elimdeki davetiyeyi yaktım ve yavaşça alevlerin şenlik kırmızısını birazcık yutmasını izledim, "Sen ve eşin için bir davetiye yakacağım, gel ya da gelme. Burada daha çok var. Onları da senin için yakacağım, bakalım gelecek arkadaşların var mı?"

Arka arkaya dört parça yakıldığında mezarların içi dumanla doluyordu. Ellerimi gözlerimin önünde yelpazeledim ve dumandan o kadar etkilendim ki ağlamamak için kendimi zor tuttum.

Erken ilkbaharın durgun soğuk havasında, grimsi beyaz sis bir yaşam şeridi gibi dalgalandı, aniden yoğunlaştı ve sonra dağıldı.

İki kez öksürdüm ve gözyaşlarımın puslu gözlerinde uzaktan yaklaşan bir figür gördüm, gözlerim daraldı ve hemen derin bir nefes aldım.

Düşmanın yolu dardı, bir düğün davetiyesi yaktım ve ustamın oğlu Xiang Ping ile dar yolda buluşabildim.

Ben karşı tarafı gördüm, karşı taraf da doğal olarak beni gördü.