Ertesi sabah garip bir sesle uyandım. Annemi aramak için tuşları çevirdim. Gök gürlemesiyle telefon hattı kesildi. Pencereden dışarı baktım. Garip olan şuydu ki ne yağmur yağıyordu ne de hava bulutluydu. Yanlış görmüş olabilirim diye yeniden pencereye baktım. Bir den garip bir yaratık pencereye çıktı. O korkuyla geri geri yürümeye başladım. Arkamı döndüm kardeşim hortlamış gibiydi. Korktum ama onada yaklaşmaya çalışıyordum. Kapana kısılmıştım. Saldırmaya başladı o korkuyla bıçağı aldım ve nereye isabetse salladım. Neler olduğunu anlayamamıştım. Neredeyse her pencereye baktığımda o yaratığı görüyordum. Nedense her zaman çığlık atıyordu bu yaratık. Sanki kafamda ki kurgu dışarı fırlamış gibiydi. Korkularımla yüzleşmek bana ilk defa zor gelmişti. Bunun ucunda kardeşimin etkisi olduğunu biliyorum ama ben duygusal bir insanım. Duygusallık gerçekten zorlaştırıyor işleri. Birden telefon çaldı. Annemin ölüm haberini alınca ne yapacağımı şaşırdım. Birden bir çığlıkla ağlamaya başladım. Bu olanlarla sadece şunu kesin söylerim "gerçekler sevdiklerini kaybederek gerçekleşecek".
SENDE BİRGÜN KORKULARINLA
YÜZLEŞECEKSİN...
