အၾကင္နာ လက္တစ္ကမ္း

အပိုင္း (၁)

"ဆရာ ေစာသန္႔စင္ေမာင္ လားမသိဘူးေနာ့"

ပင္လံုးႀကိဳင္ရြာ သုိ႔ဆိုသည့္ လမ္းၫႊန္ဆိုင္းပုဒ္ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ ဂ်င္းျပာ နုေရာင္ေဘာင္းဘီေလးႏွင့္ ႐ွပ္အက်ႌအျဖဴကို လက္ေခါက္တင္ကာစမက္က်က်ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္။ထိုလူငယ္က ကားေပၚကဆင္းဆင္းျခင္း ေဘးဘီဝဲယာကုိ တစ္ခ်က္စူးစမ္းရင္းနဲ႔မွ သူ႔နာမည္ေခၚလိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ ေ႐ွ႕ကိုၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ွမ္းေဘာင္းဘီအညိဳကို တီ႐ွပ္အက်ႌႏွင့္တြဲဝတ္ထားေသာလူတစ္ေယာက္ကသူ႔ဆီကို​
ေဖာ္​ေရြဖြယ္​ေကာင္း​ေသာ မ်က္ႏွာအမူအရာ
ျပံဳးျပံဳးျဖင့္လွမ္းလာေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ေစာသန္႔စင္ေမာင္သည္ အနီးနားေရာက္မွ ထိုလူကိုအကဲခတ္ၾကည့္မိသည္။သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ပါးေစာင္ထပ္တြင္လည္း ကြမ္းငံုထားပံုရကာ သြက္လက္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ပင္သူ႔ထံသို႔ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့သည္။

"ကားရပ္ရပ္ျခင္း ဆရာဆင္းလာတာေတြ႔လိုက္လို႔ ေသခ်ာေအာင္လာေမးၾကည့္တာပါ့...ဆရာေစာသန္႔စင္ေမာင္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ့"

ေစာသန္႔စင္ေမာင္ ပထမတစ္ေခါက္ကမေျဖရေသးေသာေမးခြန္းကုိ ထိုသူကျပန္ေမးတာေၾကာင့္ ေနကာမ်က္မွန္လးကိုခြၽတ္ၿပီး တ႐ိုတေသနဲ႔ပဲျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ဗ်....ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ေစာသန္႔စင္ေမာင္ပါ"

ထိုလူ၏ စကားသံခပ္ဝဲဝဲေၾကာင့္ပထမ​ေမးခြန္းကို သူေသခ်ာနားမလည္လိုက္တာမို႔ သူခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖမိေပ။ ထိုသူက ေျပာေျပာဆိုဆုိနဲ႔သူ႔လက္ထဲကခရီးေဆာင္အိတ္ကိုလက္လႊဲယူလိုက္ၿပီး...

"ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္ကို႐ွမ္းႀကီးပါဗ်...ဆရာ့ကိုၾကဳိဖို႔ရြာလူႀကီးကလႊတ္လိုက္တာေလ့....သြားၾကစို႔ဆရာ ရြာေရာက္မွေအးေဆးနားၾကတာေပါ့ေနာ့...ဟိုနားမွာေထာ္လာဂ်ီရပ္ထားတယ္... "

႐ွမ္းႀကီးဆိုသည့္လူက ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုလည္းဆြဲ သူ႔လက္ေမာင္းကိုလည္း လွမ္းဆြဲပီး စကားေျပာရင္းနဲ႔ပဲေထာလာဂ်ီရပ္ထားရာေနရာသို႔ေခၚသြားသည္။ ေထာ္လာဂ်ီ႐ွိရာ​ေရာက္​ေတာ့ ေစာသန္႔စင္ေမာင္ကအကဲခတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။လယ္ယာေတြမွာသံုးတဲ့ေထာ္လာဂ်ီ အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ၿပီးအမိုးလည္းမပါေပ။​အဲ့ဒီအျပင္ေထာ္လာဂ်ီ​ေပၚ​တြင္​ေပက်ံ​ေန​ေသာ ပန္းမံုလာပြင့္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ မုန္ညင္းရြက္တစ္ခ်ိဳ႕ကသူ႔ကိုစိတ္အေႏွာက္ယွက္ေပးေနသလိုျဖစ္ေသးသည္။ဝတ္လာတဲ့အဝတ္အစားနွင့္ မအပ္စပ္​ေပမဲ့လို႔ သူ႔မ်က္ႏွာထက္တြင္မႏွစ္ၿမိဳ႕ျခင္းအမူအရာေတြမေပၚေအာင​​​္​
ေတာ့ထိန္းထားႏိုင္ပါေသးသည္။ ေထာ္လာဂ်ီေပၚသို႔တက္ရန္ခ်ီတုန္ခ်တုန္ျဖစ္ေနေသာသူ႔အား ကို႐ွမ္းႀကီးကသတိထားမိဟန္႐ွိသည္။ ေစာသန္႔စင္ေမာင္၏အထုတ္ကိုေသခ်ာေနရာတက်ထားၿပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းပင္ ေထာ္လာဂ်ီေပၚကဆင္းလာၿပီး...