Λέσχη Ανέργων

Δευτέρα πρωί. Οκτώ και τέταρτο. Με μηχανικές κινήσεις εξοπλίζομαι με το τελευταίο μου καλό, καθαρό πουκάμισο. Πάλι δεν έβαλα πλυντήριο το σαββατοκύριακο. 

Σε κάθε χτύπημα του δευτερολεπτοδείκτη κλείνει άλλο ένα κουμπί. Τικ τακ, τικ τακ, τικ και τακ και... Έτοιμος. 

 Καθρέφτης. Πλύσιμο δοντιών, ξύρισμα, χαμόγελο, μαλλί ελαφρώς αραιωμένο μα άρτια

χτενισμένο, ίσιος γιακάς, όλα καλά. Μπουφάν, τσάντα στο χέρι, ακουστικά στα αυτιά,

και βρίσκομαι στο ασανσέρ. Οκτώ και εικοσιπέντε είμαι στον δρόμο.

Καλημέρα Αθήνα. Καλή βδομάδα να 'χουμε.

Μέρα με τη μέρα, την μία εβδομάδα μετά την άλλη, το ίδιο γνώριμο πλέον τροπάριο. Παίρνω τους δρόμους και ψάχνω για δουλειά. Έχοντας οργανώσει από το απόγευμα της προηγούμενης όλες τις μεγάλες κλινικές ανάλογα με την τοποθεσία τους, περνάω και αφήνω φωτοτυπίες του βιογραφικού μου σημειώματος. Τα λόγια αλλάζουν αλλά η ουσία της απάντησης είναι σχεδόν πάντα η ίδια. 

 «Ψυχολόγος; Προϋπηρεσία έχετε; Δύο χρόνια εθελοντικής εργασίας, έ; Αλλά ουσιαστικά δεν έχετε δουλέψει ποτέ. Ναι, βέβαια... Και ο εθελοντισμός εργασία είναι, δεν αντιλέω» 

 Κάπου εδώ, συνήθως προσπαθούν να κρύψουν ένα μειδίαμα πριν συνεχίσουν. 

 «Κοιτάξτε να δείτε. Αυτόν τον καιρό έχουμε κάποιους και δεν ψάχνουμε άλλους. Ναι, βέβαια συμπληρώστε μια αίτηση και θα σας ενημερώσουμε εάν αδειάσει κάτι. Παρεμπιπτόντως, συστάσεις έχετε; Α όχι, όχι. Δε μας κάνουν οι προηγούμενοι εργοδότες. Εννοούμε εδώ. Μέσα από το νοσοκομείο. Κάποιον γνωστό; Κάποιον συγγενή; Εντάξει, εντάξει δεν πειράζει, πάρτε μια καρτούλα και θα επικοινωνήσουμε εμείς μαζί σας.» 

 Δεν επικοινωνούν. Ποτέ και για κανένα λόγο. Που πας χωρίς συστάσεις από τα ενδότερα ρε μεγάλε;

Τελειώνω κατά τις τρεις κουρασμένος, ιδρωμένος, αποκαρδιωμένος και ταπεινωμένος κάθε φορά με νέους τρόπους που δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχουν.. Φουλ εφτάωρο με λίγα λόγια. 

 Η αναζήτηση έχει ξεκινήσει συνήθως από κάποιο προάστιο και καταλήγει κάπου κεντρικά. Αφού φάω και την τελευταία πόρτα στα μούτρα, ανάβω το προτελευταίο τσιγάρο του πρώτου πακέτου της ημέρας. Καπνίζω πάντα στο δρόμο και καπνίζω πολύ. Κάνει το περπάτημα λιγότερο βαρετό.