0

1 0 0
                                    

Πολλές φορές τα λόγια με τις πράξεις των ανθρώπων δεν συμπίπτουν. Γι'αυτό και γω για να βρω την αλήθεια πάντα έψαχνα στα μάτια του. Τα μάτια του μου έδειχναν πάντα τα συναισθήματα που προσπαθούσε να κρύψει.Τα μάτια του και το χαμόγελό του,δύο πράγματα πάνω του που τα χρησιμοποιούσε συχνά για να με κάνει να νιώθω ξεχωριστή.Το ερώτημα είναι " Ήμουν πραγματικά ξεχωριστή γι'αυτόν;".

Βρισκόμουν στο μέρος που πρωτογνωριστήκαμε. Κόσμος παντού, φωνές, τσιγάρο και ποτό. Κοιτάζω στα δεξιά μου,στο μαγαζί που καθίσαμε με την παρέα μας. Όπως τότε,το ίδιο και τώρα κάθονται στο γωνιακό τραπέζι τέσσερα άτομα. Δύο κοπέλες και δύο άντρες και η ευτυχία στα βλέμματα τους με βάζει να κάνω αναδρομή στο παρελθόν. Αυτός απέναντι μου με κοιτάζει με δέος ,λες και γνώριζε για πρώτη φορά στην ζωή του μια γυναίκα. Με έκαιγε με το βλέμμα του,το σώμα μου είχε παραλύσει και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Ο χρόνος είχε σταματήσει,τα χέρια μου έτρεμαν και ίδρωνα από την αναστάτωση. Δεν ήθελα τίποτα παραπάνω από το να μείνουμε μόνοι μας όλο το υπόλοιπο βράδυ.

«Εδώ είσαι και σε ψάχνω τόση ώρα;»
«Εε;»
«Τι εε παιδάκι μου; Είσαι τουλάχιστον πέντε λεπτά σταματημένη και κοιτάς το μαγαζί με στεναχώρια»
«Κάτι σκεφτόμουν.»
«Το κατάλαβα αυτό. Το θέμα είναι τι σκεφτόσουν;»
«Τίποτα το ιδιαίτερο. Πάμε; Μας περιμένουν.»
«Πάμε!»

Η αλήθεια βρίσκεται στα μάτια Where stories live. Discover now