KARANLIK GEÇMİŞ

13

Selam canlarım! Öncelikle 10K olduk! Hepinize çok çok teşekkür ederim. Ben bu kadar kısa bir sürede bu rakama ulaşacağını aklımın ucundan bile geçirmemiştim. Gerçekten harikasınız :D Gelelim yeni bölüme. Uzun bir bölüm ve yeni bir Arsen çıkacak karşınıza. Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen. Hepinizi çok seviyorum. Keyifli okumalar !

Multimedia : Arsen

Playlist : Apocalyptica - I Don't Care

Bir Hafta Sonra

Boylu boyunca uzandığım yataktan kalkmak için zorladım kendimi. Ama kaslarım geçen günlerde o kadar güçsüz düşmüşlerdi ki serçe parmağımı bile hareket ettirmeye mecalim yoktu.

Ama yapmalıydım.

Yapmak zorundaydım.

Kendime söz vermiştim.

Bugün o lanet olasıca gündü.

Değişim günüm.

İlk defa acı bu kadar çok hücrelerime işlemişti. Her gün bölünerek çoğalmış ve damarlarımı tıkamıştı. Kalbimi tıkamıştı. Hislerimi tıkamıştı. Sadece tek bir his, sadece tek bir duygu bu yıkımdan sağ kurtulmuş, kendini son anda köşeye fırlatmıştı.

Nefret.

Acı bitmişti artık. Bitmek zorundaydı. Çünkü artık acıya yer yoktu. Güçlü olmalıydım. Çünkü bugün güneş Arsen'in nefreti için ışıklarını dünyaya saçmıştı.

Kendimi zorlayarak kalktım yataktan. Sakin adımlarla banyoya ilerledim. Yüzüme avuçlarca suyu boca ettikten sonra doğruldum. Aynadaki kıza gülümsedim. Ve el salladım. Çünkü bugün bir haftadır yansımamdaki kızdan kurtuluyordum. Gözleri kan çanağına dönmüş, soluk teni mora boyanmış, yıpranmış turuncu saçları umursamazca tepesinde toplanmış ve bakışlarındaki hüzün vücuduna işlemiş kızla son dakikalarımızı geçiriyorduk artık.

Bugün değişim günümdü. Bugün devran dönmüştü artık. Bugün ben kazanacaktım. O kaybedecekti.

Barlas kaybedecekti.

Çünkü o karanlıktı, kindardı, nefreti tüm hücrelerine sinmiş bir şeytandı, acımasızdı ve...

...Ve katildi.

O benim geçmişimin, ailemin katiliydi. O Zafer Amcanın katiliydi. O benim avuçlarımın arasındaki tek ailemin katiliydi. Onun artık benden nefret etmesine gerek kalmamıştı. Çünkü benim nefretim ikimize de yetecek kadar büyük ve güçlüydü.

Haberi ilk duyduğum gün sinir krizi geçirmiştim. O kadar çok sakinleştirici iğne yemiştim ki hedef tahtasına dönüşmüştü vücudum. Uyumuştum, uykularımda ağlamıştım. Acım benim kabusum olmuş, rüyalarımda bile beni yalnız bırakmamıştı.

İkinci günü yataktan kalkamamıştım. Samet'in odaya getirdiği tüm yemeklere acıklı bir bakış atmış, arkamı dönüp ağlama krizlerine girmiştim. Samet bana sarılmıştı. Sakinleştirmeye çalışmıştı, başaramamıştı. İğneler yemiştim yine koluma.

Üçüncü günü yataktan kalkamamıştım. Samet'in odaya gitirdiği tüm yemeklere kafamı iki yana sallayarak istemediğimi belirtmiştim. Samet yanımdan ayrılmamıştı. Burada olduğunu ve hayatın devam ettiğini söylemişti. Alaycı bir şekilde gülmüştüm ve yine ağlamıştım. Gözyaşlarım sel olmuş ve ellerimin arasına alıp yumruk yaptığım Samet'in tişörtünü ıslatmışlardı. Yine durduramamıştım işte kendimi. Yine saf ve tarifsiz acım kontrol altına almıştı vücudumu. Yine yenik düşmüştüm kaybedişlerime. Bir kez daha artık bağımlısı olduğum iğneler alışık oldukları delikten içeri süzülüp duygularımı uyuşturmuşlardı...