Old Injury (Chen Shang) [ABO]

14.Bölüm

"Abi" İsmi Gerçekten Hayatımdaki En Gölgeli İsim.
.
.
.

Sabahın erken saatlerinde, ormandaki kuşlar beni uykumdan uyandırmak için cıvıldıyordu ve cıvıltı sesleri sanki kulaklarımın hemen yanındaydı, bu da başımı ağrıtıyordu.

Orman büyük olduğundan, gerçekten her türden kuş var. Dün pencerenin kapalı olduğunu hatırlıyorum, neden bu kadar gürültülü?

Gözlerimi açmaya çabalarken, karanlık yatak odasında, büyük yatağın karşısındaki köşeden bir şekilde bir perde aralandı ve göz kamaştırıcı güneş ışığı açık pencereden içeri girerek halının üzerinde parlak bir nokta oluşturdu.

Sabah rüzgârı pencere camlarını bir aşağı bir yukarı savuruyordu ve göz kamaştırıcı güneş ışığının arkasında hâlâ bir insanın oturduğunu fark ettim.

Korkuyla yataktan fırladım ve görüşüm karanlığa yeniden uyum sağlayıp diğer kişinin tanıdık yüz hatlarını görene kadar bekledim. Omuzlarımı çökerttim ve gergin sırtımı gevşettim.

"Ne zaman... ne zaman geri döndün?"

Uyandığımı gören Song Bai Lao yanındaki uzaktan kumandaya bastı ve onun hareketleriyle perdeler yavaşça iki yana doğru açıldı.

"Yarım saat önce."

Işıkta ölen bir vampir gibi, güneş ışığını engellemek için kollarımı uzattım ve ışığa tam olarak uyum sağlamadan önce birkaç kez gözlerimi kırpıştırdım.

Song Bai Lao takım elbisesi ve kravatıyla pencerenin kenarında oturuyordu, önünde kahve ve sandviç vardı ve ben uyanmadan önce kahvaltı ediyor olmalıydı. İnanamadım, o kadar uykuluydum ki odaya ne zaman girdiğini bile fark etmemiştim.

Derin uykudayken Song Bai Lao'nun yarım saat boyunca bana baktığını ve bu sırada burnumu çekip dişlerimi gıcırdatacağımı düşündüğümde başım şişti ve yüzüm ısındı.

"O zaman... neden beni uyandırmadın?" Yüzümü ona döndüm ve yataktan biraz geriye doğru sürünerek çıktım.

"Bakalım ne kadar uyuyabileceksin dedim."

Gizlice komodinin üzerindeki elektronik saate baktım, belli ki saat dokuz bile değildi ve çok da geç sayılmazdı...

Üzerimde pijamalarım vardı ve çıplak ayaklarımla halıya bastım, ondan beş metre uzaktaydım. Çapraz mesafede olmamız hala gergin hissettiriyor.

"Bugün neden bu kadar erken döndün, bir şey mi unuttun?"

Song Bai Lao kahveden bir yudum aldı ve sorumu duyunca fincanı tepsiye geri koyarak bir "tık" sesi çıkardı ve kalbim titredi.

Bu muhtemelen yanlış bir şey söylemiş olabileceğim anlamına geliyor.

"Burası benim evim, bir şey almak dışında geri dönemez miyim?"

Sesi çok sert değildi, hatta hoştu, ama bunların hepsinin sahte görüntüler, uyanıklığımı gevşetmemi sağlayan sis bombaları ve düşmanın hileleri olduğunu biliyordum.

Hemen, "Hayır, hayır, istediğin zaman geri gelebilirsin!" dedim.

Song Bai Lao ayaklarımdan başıma kadar eleştirel bir gözle bana baktı ve sonunda başımda karar kıldı. Sanırım bütün gece dönüp durduktan sonra saçlarım biraz dağılmış olmalı.

"Çabuk toparlan, öğleden sonra benimle bir yere gideceksin."

Onun emriyle terliklerimi aramaya başladım. Birini yatağın yanında buldum ama diğerini hiçbir yerde bulamadım. Eğildim ve yatağın altına baktım.