I raised him.107
စားသောက်ပြီးနောက် လေးယောက်သား အိမ်ပြန်ရန် ရထားလုံးဆီ သွားကြသည်။
“မမလေး ဆာစီးနီယာ…”
ရထားလုံးဘေးတွင် ရပ်နေသော ရထားလုံး မောင်းသမားသည် ဆာစီးနီယာ ဆီ ပြေးလာသည်။
"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ"
“ရထားဘီးတွေ တစ်ခုခုဖြစ်သွားတာ…”
သူ့မျက်လုံးတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ အလုပ်ပြုတ်သွားသူ တစ်ယောက်လိုမျိုး မျက်နှာငယ်ကလေးဖြင့် ဝန်ခံလိုက်သည်။ ဆာစီးနီယာ သည် သူ့ဘေးမှ ဖြတ်သွားကာ ဘီးများကို ကြည့်လိုက်သည်။ မြင်းစီးသူ ပြောသည့်အတိုင်း ရထားလုံး၏ နောက်ဘီးနှစ်ဘီးစလုံး လုံးဝ ကွဲသွားသည်။ အကွဲအပြဲဖြစ်နေသော ဘီးများကြောင့် ရထားလုံး၏ ကိုယ်ထည်သည် အနောက်ဘက်ကို အတိုင်းအဆမရှိ တိမ်းစောင်းသွားသည်။
"ဘီးတွေလဲရမယ်လေ"
သူမက မြင်းစီးသူအား ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ဘီးအပိုရှာဖို့ ကျွန်တော် လုပ်သေးပေမယ့် ဒီနေ့ ဆိုင်ပိတ်သွားပြီလို့ ပြောပါတယ်"
ရထားလုံးမောင်းသမားသည် ညည်းတွားသလို ပြန်ပြောပြီး လက်ကို ခါပြသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ၊သူသည် ရထားလုံးကို ကောင်းစွာ မထိန်းသိမ်းနိုင်သောကြောင့် သူ့တာဝန်သာ ဖြစ်သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်...ကျွန်တော် အပြစ်လုပ်မိပါတယ်"
ရထားလုံးမောင်းသမား သည် ဆာစီးနီယာ ကို တောင်းပန်ရင်း လေးလေးနက်နက် ဦးညွှတ်လိုက်သည်။
"ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...ပျက်နေပြီတဲ့"
"ရထားလုံးငှားတဲ့နေရာကို သွားကြည့်လိုက်ပါလား"
ရီနာက အမြန်ပြန်ပြောလိုက်သည်။
ရထားလုံးဖြင့် သွားလာတာကပင် တစ်နာရီကျော်ကြာသောကြောင့် ဖာဘီယမ်း လမ်းမှ စံအိမ်သို့ လမ်းလျှောက်ပြန်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ ရထားလုံးကို ချက်ချင်းမပြုပြင်နိုင်သောကြောင့် ရီနာ ပြောသည့်အတိုင်း ငှားစီးရန်မှလွဲ၍ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ပေ။
